Όταν τα λένε Τουρκοκύπριοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι ίσως  τα ακούσουν και οι Ελληνοκύπριοι, που μασούν τα λόγια τους, μην και προκαλέσουν τον Ερντογάν και μας αφήσει χωρίς λύση. Τα έγραψε κι ο Σενέρ Λεβέντ, τα είπε κι ο Μουράτ Κανατλί, ο Γενικός Γραμματέας του Κόμματος Νέα Κύπρος. Ότι «η κατασκευή δρόμου στην Πύλα με το πρόσχημα του λεγόμενου ανθρωπιστικού έργου δεν έχει στην πραγματικότητα ανθρωπιστικό σκοπό». Και ότι «άλλοι δρόμοι που θα μπορούσαν να λύσουν το κυκλοφοριακό πρόβλημα στη Λευκωσία, όπως ο δρόμος μεταξύ Μιας Μηλιάς και Λευκωσίας, είναι αποκλεισμένοι από τον τουρκικό στρατό».

Ε, διότι άρχισαν τις σοφιστείες οι δικοί μας. να δούμε πώς μπορεί να γίνει μια συναλλαγή να τα βρούμε, να μην προκαλείται κρίση για ένα ανθρωπιστικό ζήτημα. Να κάνουμε μια συμφωνία στο κάτω – κάτω, να δώσουμε κάτι, να πάρουμε κάτι, κι όλα να επανέλθουν στην ομαλότητα. Ποια ομαλότητα; Αυτήν της ανωμαλίας, ποιαν άλλη.

Υπάρχει μεγαλύτερη ανωμαλία από το να ακούς τον Ερντογάν να λέει ότι «δεν είναι ούτε νόμιμο ούτε ανθρωπιστικό να εμποδίζονται οι Τουρκοκύπριοι που ζουν στην Πύλα από το να έχουν πρόσβαση στην πατρίδα τους»; Να ακούς τον Τατάρ να λέει ότι «είναι το πιο φυσικό δικαίωμα των κατοίκων αυτού του χωριού να ζουν στη δική τους γη».

Χρησιμοποιούν ξανά και ξανά τους Τουρκοκύπριους ως ανάχωμα, ως παραγέμισμα για τα στρατιωτικά τους σχέδια κι αυτοί χειροκροτούν. Είναι περήφανοι που σκέφτεται το καλό τους ο ισλαμοφασίστας και ο μισταρκός του στην Κύπρο.

Υπάρχει, όμως, πιο ανθρωπιστικό ζήτημα από αυτό που προβάλλουν μισό αιώνα οι κάτοικοι της Τηλλυρίας; Που απομονώθηκαν σε μια γωνιά γης και για να έχουν πρόσβαση στις δουλειές τους, στους γιατρούς τους, στα σχολεία τους πρέπει να ανεβοκατεβαίνουν βουνά επί μια ώρα ενώ θα μπορούσαν να το κάνουν σε λεπτά με ένα δρόμο που θα διασχίζει τον θύλακα των Κοκκίνων; Υπάρχει παρομοίως πιο ανθρωπιστικό ζήτημα από αυτό που προβάλλουν οι κάτοικοι της Αθηένου; Ζητούν να ανοίξει το Πυρόι να πηγαίνουν στη Λευκωσία σε δέκα λεπτά  και τους λένε οι Τουρκοκύπριοι πολιτικοί -από τον Ταλάτ και τον Ακιντζί μέχρι τον Έρογλου και τον Τατάρ- ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε διότι είναι «στρατιωτική περιοχή» εκεί. Όπως και στα Κόκκινα. Αλλά, στην Πύλα δεν είναι.

Θα μας κάνουν στο τέλος να λέμε, ευτυχώς που αυτή τη φορά οι τουρκικές επιθέσεις έγιναν εναντίον των Ειρηνευτών. Κρίμα για τους τραυματίες, αλλά μας αναγκάζουν να το σκεφτούμε. Διότι είναι γι΄ αυτό που αντέδρασε η διεθνής κοινότητα και το Συμβούλιο Ασφαλείας στο άψε σβήσε. Όταν οι επιθέσεις είναι εναντίον Ελληνοκυπρίων νίπτουν όλοι τας χείρας. Ας τρώνε ξύλο οι Ελληνοκύπριοι, οι Ειρηνευτές, όμως, είναι απαράδεκτο και καταδικαστέο και παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Τα εγκλήματα υπό το διεθνές δίκαιο που αφορούν τους Ελληνοκύπριους είναι εντάξει;

Μια και μιλά, όμως, κι ο Τατάρ για ανθρωπιστικά ζητήματα, να μιλήσουμε και για την απαγόρευση λειτουργίας εκκλησιών, που είναι «το πιο φυσικό δικαίωμα» των Ελληνοκυπρίων. Και για τα κοιμητήρια των γονιών και των παππούδων μας, που πάμε και τα βρίσκουμε λεηλατημένα. Και για τους αγρότες της Δένειας. Και για τους μαθητές των εγκλωβισμένων που μέχρι σήμερα το κατοχικό καθεστώς σκίζει σελίδες από τα βιβλία τους.

Είναι, λέει, ανθρωπιστικό ζήτημα ο δρόμος Άρσους – Πύλας, αλλά για το κατοχικό καθεστώς δεν ήταν  ανθρωπιστικό ζήτημα να δίνει η Κυπριακή Δημοκρατία εμβόλια κατά του κορωνοϊού την εποχή της πανδημίας και ήθελε να τα παίρνει απευθείας το καθεστώς. Διότι ο δρόμος είναι έργο στρατιωτικό, τα εμβόλια δεν ήταν.

Τι ανωμαλία είναι αυτή που ζούμε; Να μας λένε οι Τούρκοι για ανθρωπιστικά ζητήματα και φυσικά δικαιώματα. Να λέει ο Ερντογάν «δεν θα συναινέσουμε στην ανομία στο νησί, ιδιαίτερα στη νεκρή ζώνη». Οι άνομοι δεν θα συναινέσουν στην ανομία! Κι εμείς ελπίζουμε ότι θα γίνει θαύμα και θα μιλήσουμε σοβαρά και συναινετικά για το μέλλον. Μα, με ποιους; Με τους ανώμαλους;

Φιλελεύθερος