Του Elias Ferrer Breda

Η Ιταλία διεκδικεί να γίνει ο κόμβος φυσικού αερίου της Ευρώπης, “φιλοξενώντας” αγωγούς και δεξαμενόπλοια στο κέντρο της Μεσογείου. Αυτό μπορεί να είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται η Αλγερία, καθώς οι σχέσεις της με την Ισπανία είναι κακές, ενώ ταυτόχρονα η Ρωσία παύει να είναι ο κορυφαίος ενεργειακός προμηθευτής της Ευρώπης.

Μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία και την επιδείνωση των σχέσεων με την Ισπανία, η ενεργειακή βιομηχανία της Αλγερίας μπορεί να βρεθεί σε παρόμοια ή και καλύτερη στρατηγική θέση. Εάν ολοκληρωθούν τα έργα υποδομής, οι εξαγωγές μπορεί να φτάσουν στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη μέσω της Ιταλίας και να κατακτήσουν την αγορά που κάποτε κυριαρχούσε η Ρωσία.

Οι κυρώσεις στη ρωσική οικονομία βγάζουν από τη μέση τον μεγαλύτερο αποκλειστικό πάροχο φυσικού αερίου στην Ευρώπη. Σε απόσταση μόλις 170 μιλίων από τη θάλασσα, η Αλγερία βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση και μπορεί να αναπληρώσει το κενό. Παρόλο που τα εδάφη της Ανατολικής Μεσογείου και της Λιβύης έχουν μεγάλες δυνατότητες παραγωγής ορυκτών καυσίμων, μαστίζονται εξαιτίας μιας σύγκρουσης.

Η Ιταλίδα πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι δήλωσε πρόσφατα την πρόθεσή της να μετατρέψει τη χώρα της σε ενεργειακό κόμβο της Ευρώπης. Στο κέντρο της Μεσογείου, η Ιταλία έχει δημιουργήσει εκτεταμένες υποδομές για την εισαγωγή ορυκτών καυσίμων και, πιο πρόσφατα, για την εξαγωγή τους στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στα τέλη Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους, η Μελόνι επισκέφθηκε τον Πρόεδρο Αμπντελμαζίντ Τεμπουνέ στο Αλγέρι για να διευρύνει τη συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών.

Η ιταλική πολυεθνική εταιρεία ενέργειας Eni είναι ένας βασικός παράγοντας για τη διαμόρφωση των φιλοδοξιών της Ρώμης. Είναι μία από τις επτά μεγαλύτερες πετρελαϊκές εταιρείες παγκοσμίως. Η ιταλική κυβέρνηση κατέχει μερίδιο 30%. Έχει ως επί το πλείστον εμπειρία στις συναλλαγές με πετρελαιοπαραγωγές χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. Μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, η Ιταλία έχει προχωρήσει σε ένα μπαράζ συναντήσεων με Αφρικανούς παραγωγούς ορυκτών καυσίμων για να εξασφαλίσει συμφωνίες, από την Αλγερία μέχρι την Αγκόλα και τη Μοζαμβίκη.

Το πιο φιλόδοξο σχέδιο είναι η κατασκευή του Διασαχάριου αγωγού, ο οποίος θα μπορούσε να μεταφέρει φυσικό αέριο από τη νότια Νιγηρία μέχρι την Αλγερία και εν τέλει μέχρι τη βόρεια Ιταλία. Αυτό το φιλόδοξο σχέδιο θα είναι δύσκολο να τεθεί σε εφαρμογή, ιδίως μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα στον Νίγηρα και την αναζωπύρωση των εντάσεων. Τούτο προστίθεται στην έλλειψη ασφάλειας και στην ύπαρξη ένοπλων ομάδων σε ολόκληρη την περιοχή του Σαχέλ. Τα πλεονεκτήματα από μια απευθείας ροή φυσικού αερίου που θα καλύπτει μια τέτοια απόσταση θα μπορούσε ακόμη να αποφέρει αρκετά οφέλη, μειώνοντας το κόστος μεταφοράς και το χρονικό πλαίσιο- η θαλάσσια διαδρομή δεν είναι επίσης χωρίς κινδύνους, καθώς ο Κόλπος της Γουινέας είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας πειρατείας.

Η Ιταλία έχει αναλάβει ενεργό ρόλο στον δεύτερο εμφύλιο πόλεμο της Λιβύης (2014-σήμερα) σε μεγάλο βαθμό λόγω της παρουσίας της Eni στη χώρα. Μπλεγμένη σε ένα περίπλοκο μίτο συμμαχιών και μυστικοπαθών επιχειρήσεων, η Ρώμη βρίσκεται στο πλευρό της κυβέρνησης με έδρα την Τρίπολη, η οποία υποστηρίζεται επίσης από την Τουρκία, την Αλγερία και άλλους, σε διαφορετικό βαθμό. Εχθρός τους είναι ο Λιβυκός Εθνικός Στρατός με έδρα το Τομπρούκ, επίσης με ανομοιογενή επίπεδα υποστήριξης από τη Ρωσία, τη Γαλλία, την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα-Αραβικά Εμιράτα μεταξύ άλλων.

Πηγή: Forbes