Μια τουρκική προβοκάτσια που κόστισε πολλά στην Κύπρο

Γράφει ο Σενέρ Λεβέντ

Όποτε έρχεται στην πόρτα μας η 23η Απριλίου, πάντα ακούγονται στο αυφτί μου εκείνοι οι ψίθυροι. Απόψε θα δολοφονηθούν. Και οι δύο. 23η Απριλίου, Γιορτή του Παιδιού. Θα γιορτάσουν τα παιδιά. Θα χορέψουν. Θα τραγουδήσουν. Και αφότου ερήμωσε παντού, δολοφονήθηκαν. Τα πιστόλια έτοιμα. Οι μάσκες έτοιμες. Και τα λαστιχένια παπούτσια. Και οι παρατηρητές. Όλα έτοιμα. Έτοιμος και ο άνδρας που θα τραβούσε τις ματωμένες φωτογραφίες στη γειτονιά της δολοφονίας. Τι είδους γιορτή του παιδιού είναι αυτή!

Όποτε περάσω από εκείνο το σοκάκι, κοιτάζω συνεχώς τα παράθυρα εκείνου του διώροφου σπιτιού που βρίσκεται στη γωνιά. Από ποιο παράθυρο μπήκατε; Πώς σιγουρευτήκατε ότι κοιμόντουσαν; Έσβησαν τα φώτα όταν κοιμήθηκαν; Το καταλάβατε μόλις σκοτείνιασε το δωμάτιο; Όταν μπήκατε μέσα, εσείς ανάψατε το φως; Ειδοποίησαν οι παρατηρητές ότι κοιμήθηκαν; Αχ μωρέ Σινασί, αχ, έφυγες και εσύ χωρίς να διηγηθείς τα πάντα. Οπωσδήποτε ήξερες, ήξερες τα πάντα. Δεν ήσουν και εσύ μέσα σε εκείνους τους ψιθύρους; Πρώτος εσύ πήγες σε εκείνο το σπίτι. Μόνο εσύ έβγαλες εκείνες τις φωτογραφίες. Ο Αϊχάν μέσα στα αίματα στο κρεβάτι του. Με τις πιτζάμες. Η σύζυγός του κυρία Σαμπιχά φώναζε. Εσύ τράβηξες τη ματωμένη φωτογραφία του Γκιουρκάν μέσα στο αυτοκίνητο. Μήπως μπορεί να μην ήξερες εκ των προτέρων γι’ αυτή τη διπλή δολοφονία; Ύστερα τι έγινε; Ποτέ δεν ξημέρωσε. Η πιο μακριά νύκτα. Ξαφνικά χτύπησε η πόρτα σου. Άνοιξες. Κοίταξες πως μπροστά σου είναι ο Νίκος. Ο Νίκος Σαμψών. Ζητά από εσένα τα αρνητικά του φιλμ των φωτογραφιών που έβγαλες. «Εσύ ούτως ή άλλως δεν θα τις δημοσιεύσεις σε καμία εφημερίδα, δώσε τις σε εμένα να τις δημοσιεύσω», σου λέει. Πού. Σε ποια εφημερίδα; Στη «Μάχη». Την εφημερίδα του Σαμψών. Του έδωσες τα αρνητικά και έφυγε. Πόσο απλά είναι όλα Σινασί; Τόσο απλά; Δεν ήξερα Ελληνικά, όμως κοίταζα τις ελληνοκυπριακές εφημερίδες. Τις κοίταξα και εκείνη την ημέρα. Η Μάχη ήταν από πάνω μέχρι κάτω, σε ολόκληρη τη σελίδα, με τις δικές σου φωτογραφίες της δολοφονίας. Δεν πέταξα ποτέ εκείνη την εφημερίδα. Τη φύλαξα. Ακόμα τη φυλάω. Αχ μωρέ Σινασί, αχ. Είχα ερωτήσεις να σου κάνω. Δεν μπόρεσα να σε ρωτήσω. Έφυγες από ανάμεσά μας χωρίς να μπορέσω να σε ρωτήσω. Γιατί έδωσες στον Σαμψών εκείνες τις φωτογραφίες; Δεν μπορούσαν να δημοσιευθούν σε τουρκόφωνες εφημερίδες; Υπήρχε η εφημερίδα «Μποζκούρτ», υπήρχε η «Χαλκίν Σεσί». Η «Χαλκίν Σεσί» είναι η εφημερίδα του δρα Κιουτσιούκ. Και εκείνος δεν μπορούσε να τις δημοσιεύσει; Τι είδους δημοσιογραφία είναι αυτή; Διαπράχθηκε μια διπλή δολοφονία στην πόλη. Δολοφονήθηκαν δύο νέοι δικηγόροι και δημοσιογράφοι. Δεν άξιζε να δημοσιευθεί με φωτογραφίες αυτή η είδηση; Ποιος σου είπε ότι δεν θα μπορούσαν να δημοσιευθούν αυτές οι φωτογραφίες; Όποιος και αν το είπε, εκείνος είναι που έδωσε τη διαταγή για τη δολοφονία. Δεν έχω καμία αμφιβολία γι’ αυτό! Ενώ η εφημερίδα Μάχη δημοσίευσε σε ολόκληρη την πρώτη σελίδα της αυτές τις δολοφονίες, στις δύο τουρκόφωνες εφημερίδες εδώ ήταν μόνο μια μικρή δίστηλη είδηση. «Δύο Τουρκοκύπριοι δικηγόροι και δημοσιογράφοι πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν εκ μέρους άγνωστων μασκοφόρων». Τόσο απλό είναι;

Κοίτα τι μου θυμίζει αυτό. Είχαν στείλει φωτογράφο και στο ματωμένο μπάνιο. Και τον είχαν συμβουλεύσει αυστηρά. «Δεν θα δείξεις σε κανέναν τις φωτογραφίες που θα βγάλεις, μόνο σε εμάς θα τις φέρεις, δεν θα πεις τίποτα σε κανέναν». Μόλις είδε εκείνους του ματωμένους νεκρούς μέσα σε εκείνο το μπάνιο, έπαθε διαβήτη ο αγαπητός Μπασίν Μουσταφά. Ύστερα έφυγε από τη ζωή λόγω αυτής της ασθένειας.

Όποτε έρθει στην πόρτα μας η 23η Απριλίου, ακούω τα αθόρυβα βήματα εκείνης της προδοτικής ενέδρας. Εκείνους τους ψιθύρους. Απόψε θα δολοφονηθούν.

Άνοιξαν τις πόρτες μετά από αιχμαλωσία 29 χρόνων. Πάλι ήταν 23η Απριλίου. Μετά από εκείνη τη διπλή δολοφονία, που διαπράχθηκε τον Απρίλιο του 1962, διαπράχθηκαν πολλά εγκλήματα που έσμιξαν με αυτήν…