Στην ανάλυσή του, ο Καραβέλι αναφέρει ξεκάθαρα πως το ΝΑΤΟ δεν θα πρέπει να αγνοήσει τη στάση και τις επιδιώξεις της Τουρκίας, αλλά, αντίθετα, να «βγει μπροστά» και να λάβει μια ξεκάθαρη – στάση απάντηση απέναντι στην κυνική απόπειρα προώθησης της ατζέντας του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

«Οι προσπάθειες των μελών του ΝΑΤΟ να αγνοήσουν το ζήτημα για να αποφύγουν διχασμούς μεταξύ των συμμάχων είναι άσκοπες. Είναι καιρός για την ηγεσία και τα μέλη του ΝΑΤΟ –σημειώνει το Foreign Policy– να δεσμεύσουν σοβαρά την Τουρκία για την ανατρεπτική συμπεριφορά της εντός της συμμαχίας, ξεκινώντας με την τήρηση από την Τουρκία της συμφωνίας που έκανε τον περασμένο Ιούνιο στη Μαδρίτη με τη Σουηδία και τη Φινλανδία. Αυτό θα απαιτήσει κάποιο πολιτικό θάρρος, μεταξύ άλλων από βασικές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, προκειμένου να δείξουμε ευρεία συμφωνία σε όλο το ΝΑΤΟ και να παρουσιάσουν ένα ενιαίο μέτωπο απέναντι στην Τουρκία», αναφέρεται, μεταξύ άλλων.

Παράλληλα, τονίζεται ότι η Τουρκία δεν έχει αποδειχθεί ο πλέον αξιόπιστος σύμμαχος για τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ, ενώ γίνεται αναφορά και στην προκλητική στάση της απέναντι στην Ελλάδα και τις προκλήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, παρότι πρόκειται για έναν ακόμη ΝΑΤΟϊκό σύμμαχο.

«Η Τουρκία έχει ένα ‘ανάμικτο’ ιστορικό ως σταθεροποιητική δύναμη για τη γειτονιά του ΝΑΤΟ. Στην Ανατολική Μεσόγειο, η Τουρκία επιδιώκει αμφιλεγόμενες (και παράνομες) δραστηριότητες γεώτρησης, έχει υπογράψει ενεργειακή συμφωνία με τη Λιβύη και επιστρατεύει επιθετική ρητορική και επιδείξεις δύναμης προς την Ελλάδα, μια σύμμαχη χώρα στο ΝΑΤΟ. Στον Νότιο Καύκασο, η ενθουσιώδης υποστήριξη της Τουρκίας στις αξιώσεις του Αζερμπαϊτζάν για την αμφισβητούμενη περιοχή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ και τις επιθετικές επιχειρήσεις του Μπακού κατά της Αρμενίας, καθιστά τις προοπτικές μόνιμης διευθέτησης αυτής της σύγκρουσης ακόμη πιο απομακρυσμένες», αναφέρεται στο άρθρο.

Στη συνέχεια, ο Καραβέλι υπενθυμίζει τη «διφορούμενη» στάση της Τουρκίας απέναντι στη Ρωσία, όπως επίσης και το γεγονός ότι παραμένει ένας άτυπος κόμβος αποφυγής των κυρώσεων που έχει επιβάλει η Δύση.

«Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία έχει εμβαθύνει τη συνεργασία της με τη Ρωσία και έχει καθιερωθεί ως κόμβος αποφυγής των κυρώσεων. Η Τουρκία έχει μια διφορούμενη σχέση με τη Ρωσία. Αυτό αποδεικνύεται ίσως καλύτερα από τη συμφωνία της Τουρκίας το 2017 για την αγορά του ρωσικού συστήματος πυραύλων εδάφους-αέρος S-400 και από τις στενές σχέσεις μεταξύ του Ερντογάν και του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν. Τούρκοι αξιωματούχοι άμυνας είχαν πρόσφατα απευθείας συνομιλίες με Σύρους αξιωματούχους άμυνας, που φιλοξενήθηκαν από τη Μόσχα, εν μέρει για να συζητήσουν την εχθρότητα της Τουρκίας προς τις YPG/YPJ. Εάν η Αγκυρα λάβει εγγυήσεις από τη Δαμασκό, ο Ερντογάν θα μπορούσε ακόμη και να συναντηθεί με τον Ασαντ – κάτι που ο Τούρκος Πρόεδρος έχει ήδη δηλώσει δημόσια ότι είναι ‘πιθανό’», προσθέτει ο αρθρογράφος, καταλήγοντας ότι πλέον «στόχος πρέπει να είναι να ανατραπεί η τρέχουσα διπλωματική τακτική και να γίνει σαφές στην Τουρκία τι πρόκειται να χάσει παρά τι πρόκειται να κερδίσει. Τα κίνητρα και οι παραχωρήσεις πρέπει να έρχονται ως ανταμοιβή, όχι ως αφετηρία».