Εξ αφορμής της πρόσφατης ακρόασης της υποψηφίας πρέσβεως των ΗΠΑ στην Κύπρο, Τζούλι Φίσερ, ενώπιον τής υπό τον Ρόμπερτ Μενέντεζ Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων της Γερουσίας, επανέρχεται στην κατά ταύτα διαλαμβανόμενη συζήτηση το κυπριακό πρόβλημα και η εν προκειμένω ουσία του πλαισίου λύσης του.

Γράφει ο Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης

Στις δηλώσεις της η Αμερικανίδα διπλωμάτης ανέφερε, κατά τα αναμενόμενα, πως το τρέχον status quo, που παραπέμπει στην κατοχή, είναι απαράδεκτο, ενώ υπογράμμισε τη δέσμευσή της για δρομολόγηση ενεργειών, που θα οδηγούσαν σε λύση στο πλαίσιο μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, με πολιτική ισότητα για όλους τους Κυπρίους. Επεσήμανε δε, ταυτόχρονα, τη δέσμευση των ΗΠΑ για υλοποίηση καθεστώτος υπεράσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών, που να διατρέχουν το σύνολο του λαού στο πλαίσιο μιας πολιτειακής διάρθρωσης, η οποία να αποτυπώνει τη λύση του Κυπριακού.

Η ανωτέρω οπτική, όπως προεβλήθη από την κα Φίσερ, είναι κατ’ αρχήν ενδιαφέρουσα, εάν η αναφορά περί πολιτικής ισότητας για όλους τους Κυπρίους παραπέμπει στα άτομα ως πολίτες, φορείς δικαιωμάτων, όπως είθισται στις δημοκρατίες και όχι στο κατά ταύτα κοινοτικό πλαίσιο διάρθρωσης του κράτους.

Το περίγραμμα λύσης του κυπριακού προβλήματος, όπως εν προκειμένω τίθεται ξανά και διατηρεί στον πυρήνα της φιλοσοφικής του προσέγγισης την επιδιωκόμενη διζωνική δικοινοτική διάρθρωση της κυπριακής πολιτείας, αντιτίθεται εν τοις πράγμασι στην υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των πολιτών, γιατί ακριβώς ο προβαλλόμενος διαχωρισμός δυο κοινοτικών ζωνών δεν παραπέμπει κατά ταύτα στον πολιτικό λαό ως ενιαίο σύνολο, συνθήκη που άπτεται της κατά ταύτα δρομολογούμενης δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος.

Υπογραμμίζεται συναφώς πως η αρχή του ένας άνθρωπος – μία ψήφος, που υποδεικνύει την πλειοψηφική διάρθρωση του κράτους δικαίου, όπερ και υφίσταται από γενέσεως των σύγχρονων δημοκρατικών κρατών, στην περίπτωση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας παραβιάζεται σε όλα τα επίπεδα, καθώς το κράτος διαρθρώνεται μεταξύ των δύο εθνικών κοινοτήτων, βορρά και νότου, παραπέμποντας κατά ταύτα σε έναν δομικό, εθνικό διαχωρισμό του λαού.

Το παράδειγμα της μεταπολεμικής γερμανικής ομοσπονδιακής δομής, που διαρθρώνεται σε κρατίδια, τα οποία αποπνέουν πολιτική αυτονομία διοικητικού προπάντων επιπέδου, αλλά δεν ακυρώνουν την ύπαρξη ενός ενιαίου λαού, οφείλει να αντικρίζεται ως επιτυχές κατά ταύτα δημοκρατικό εγχείρημα ομοσπονδιακής δομής.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως το ανωτέρω πλαίσιο λύσης, που και επικαλέσθηκε η κα Φίσερ στη θεσμική του διάσταση και το οποίο η Κυπριακή Δημοκρατία έχει αποδεχθεί ως βάση για την πορεία λύσης του Κυπριακού, αποτελεί προϊόν μιας σειράς διεθνών πιέσεων, λαθών και υποχωρήσεων της ελληνικής πλευράς από το 1964 και εντεύθεν.

Πολιτικές ηγεσίες της Κύπρου, που προχωρούσαν χωρίς να υπολογίζουν το εθνικό κόστος των κατά ταύτα αποφάσεών τους, υποχωρώντας σε διεθνείς πιέσεις και με την Αθήνα αδρανοποιημένη να απέχει ακολουθώντας την αρχή τού «Η Κύπρος αποφασίζει – Η Ελλάς συμπαρίσταται», οδήγησαν τα πράγματα στη σημερινή κατάσταση ενός διζωνικού δικοινοτικού αδιεξόδου, στο πλαίσιο του οποίου διεξάγεται μια άκαρπη και ατέρμονη διαδικαστική πραγμάτωση.

Το ανωτέρω παγιωμένο πλαίσιο λύσης, το οποίο υφίσταται, όχι μόνο ως ανεφάρμοστο και μη συνάδον ως προς τη βιωσιμότητά του, αλλά και αντιτιθέμενο κατά ταύτα προς καθιερωμένες δημοκρατικές αρχές, οφείλει να αντικρίζεται από την κυπριακή πολιτική ηγεσία και το αθηναϊκό κράτος κατά προέκταση, εξαιρετικά επιφυλακτικά.

Ταυτόχρονα, πρέπει κανείς να υπενθυμίσει πως ένας βασικός κανόνας της διεθνούς πολιτικής παραπέμπει στην ικανότητα και υποχρέωση, κατά τα οφειλόμενα των κρατών, να δημιουργούν το πλαίσιο διορθωτικών και ανατρεπτικών κινήσεων, όπου και όταν διαπιστώνεται το αντιβαίνον προς το εθνικό συμφέρον των εν προκειμένω δρώντων κρατικών οντοτήτων.

Η τρέχουσα συγκυρία, όπου το ελληνοαμερικανικό λόμπι, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, επιδεικνύει στην πάροδο του χρόνου ιδιαίτερη ευαισθησία για την κυπριακή υπόθεση και σήμερα υφίσταται ενδυναμούμενο στο νομοθετικό σύστημα των ΗΠΑ, εμφανίζεται ως πεδίο ικανότητας ανάπτυξης και προβολής του κυπριακού προβλήματος στην πραγματική του διάσταση, που αναφέρεται ως διεθνές πρόβλημα εισβολής, κατοχής και εποικισμού, όπερ και κατ’ αυτόν τον τρόπο οριοθετούνται εν προκειμένω οι προϋποθέσεις και οι όροι του πλαισίου μιας επερχόμενης λύσης. Τουτέστιν, απόσυρση των στρατευμάτων κατοχής και των εποίκων ως βασική αρχή για εκκίνηση διαδικασιών επίλυσης του προβλήματος και οικοδόμησης ενός αυριανού δημοκρατικού και βιώσιμου κράτους ευρωπαϊκών προδιαγραφών.

ΠΗΓΗ: Σημερινή