Στη Δύση είναι σε εξέλιξη η μεγαλύτερη οντολογική και ανθρωπολογική κρίση των τελευταίων ετών

Γράφει η Νάντια Γώγουλου

Αποτελεί πλέον κοινή πεποίθηση, για τους επαϊοντες, ότι ο δυτικός πολιτισμός και συγκεκριμένα ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, αντιμετωπίζει ίσως την μεγαλύτερη οντολογική και ανθρωπολογική κρίση των τελευταίων ετών.

Τούτο, καθότι σημειώνεται μία εσωτερική πάλη στους ευρωπαϊκούς κόλπους μεταξύ των υπερασπιστών του ανθρώπου και των υποστηρικτών της κατάργησης της έννοιας του ανθρώπου, υπό την έννοια της εκμηδένισης των συλλογικών ταυτοτήτων.

Ο περίεργα δομημένος κόσμος των δικαιωμάτων , που θεσπίζονται με ραγδαίους ρυθμούς επί παντός επιστητού, αναγάγει έναν προβληματικό λανθάνοντα ανθρωπισμό σε αξία, με προωθούμενες ιδέες την ανυπαρξία των εθνών, των λαών, των πατρογονικών κρίκων.

Η έκρηξη του δικαιωματισμού, τη στιγμή που η Δύση έχει φθάσει στο σημείο να αναγνωρίζει ως οντότητα ακόμη και ένα σύστημα τεχνητής νοημοσύνης, προσδίδοντάς του ακόμη δικαιώματα οδηγεί σε επικίνδυνες ατραπούς. Σε ένα πλέγμα όπου η έννοια του έθνους, της οικογένειας, της θρησκείας συνιστούν μία ξεπερασμένη αφήγηση, όπου ακόμη και το φύλο είναι πράττειν και όχι βιολογικό στοιχείο , η ταυτοτική ισλαμογενής προοπτική βρίσκει πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθεί.

Τούτο όχι μόνο λόγω της ποσοτικής υπεροχής των ισλαμογενών κρατών, αλλά κυρίως λόγω του ότι ο δυτικός πολιτισμός δεν έχει να αντιτάξει ένα πολιτισμικό μέγεθος, με άμεσο αποτέλεσμα η πάλαι πότε ηγεμονία της Δύσης και τα μοντέλα ουσιαστικά αυτοκαταστροφής που προωθεί, να παραχωρούν τη θέση τους σε ανατολικά πρότυπα μέσα από τις ορδές λαθρομετανάστευσης, που εργαλειοποιούνται στη διαμορφούμενη γεωπολιτική σκακιέρα.

Στη νέα αυτή πραγματικότητα που αναδύεται, η Άγκυρα προσπαθεί να αναλάβει το ρόλο του φυσικού ηγέτη των τουρκόφωνων λαών, εκμεταλλευόμενη την προνομιακή της σχέση με το Πακιστάν, αναδυόμενη δύναμη, και έτερες μουσουλμανικές χώρες όπως η Μαλαισία, η Ινδονησία και ένα μεγάλο κόμματι μουσουλμάνων που κατοικούν στην Ινδία με καίριο ρόλο.

Ο Ερντογάν, ίσως, οραματίζεται τον εαυτό του ως ένα “νέο Νάσερ” στο παγκόσμίο γίγνεσθαι, κεφαλαιοποιώντας την λαθρομετανάστευση στα χριστιανικά κράτη, δημιουργώντας ένα τεράστιο δίκτυο στον πλανήτη με την νέα υβριδική “αυτοκρατορική” στρατηγική του πολιτική. Αρκεί μόνο να αναφερθεί ότι το εισιτήριο μετάβασης με τουρκικές αερογραμμές από την Ντάκα του Μπαγκλαντές προς μέρη του τουρκικού κράτους στοιχείζει λιγότερο ακόμη και από την απλή μετάβαση με λεωφορεία της γραμμής στον αστικό ελληνικό ιστό.

Το ανθρωπιστικό κενό που αφήσε η ανούσια υπεροπλία του άκρατου ευρωγενούς δικαιωματισμού, βρήκε την Ευρώπη ευάλωτη και ανίκανη στην ισλαμική εισβολή, αφού εξασθένισε, βυθισμένη σε μία σταδιακή ραστώνη, κάθε δυναμικό και συνδετικό στοιχείο του λαμπρού δυτικού πολιτισμού, εξανδραποδίζοντας τον ίδιο τον άνθρωπο.

Η Ελλάδα που αποτελεί την μόνη ζωντανή σαρκοφάγο του δυτικού κόσμου, εκπροσωπώντας τον αυθεντικό πατερικό χριστιανισμό, θα μπορούσε να πρωτοστατήσει την αναζωογόνηση του δυτικού μοντέλου αλλά χρειάζεται αυτογνωσία και ηθικισμός, αρχές που ορισμένες παθογένειες του εκπαιδευτικού συστήματος φροντίζουν να κρατούν σε νάρκη.

Η ισλαμική εισβολή βρήκε το ποθούμενο κενό σε έναν ευρωπαϊκό κόσμο που εθελοτυφλεί και που δείχνει όχι μόνο απρόθυμος να προστατεύσει τα ιδεώδη και τα ανθρώπινα δικαιώματα , αλλά κατά τις πρόσφατες εξελίξεις τείνει να μετατραπεί σταδιακά σε ανατολίζον όργανο ελέγχου πολιτικών , οικονομικών και κοινωνικών αποφάσεων.