Η λούπα του παραλόγου που μας κάνει ανοιχτό τρελοκομείο

Στην αριστερίζουσα φοιτητική εποχή μου, επιχειρηματολογούσα (ακόμη κι εγώ!) υπέρ των Δημοσίων Επιχειρήσεων, όχι για λόγους ιδεολογίας, που προέβαλαν οι Κνίτες αλλά με το εξής απλοϊκό σκεπτικό: αντί να έχουμε έναν αριθμό ανταγωνιζόμενων μικρών ιδιωτικών επιχειρήσεων για την παραγωγή ενός αγαθού (π.χ. παπούτσια), δεν θα μπορούσαμε να έχουμε μια μεγάλη δημόσια, που θα έκανε οικονομίες κλίμακος, θα αξιοποιούσε τους καλύτερους διαθέσιμους ανθρώπινους πόρους και δεν θα σπαταλούσε κεφάλαια για διαφήμιση και προβολή; Βεβαίως και θα μπορούσαμε!

Είναι εμφανής, σε αυτή τη γραμμή σκέψης, η υπεροψία του νεαρού μηχανικού, που νομίζει ότι τα ξέρει και τα υπολογίζει όλα.

Αφού όμως έφαγα τα μούτρα μου ως επιχειρηματίας, κατέληξα υπάλληλος, έστω και υψηλόβαθμος, επί τρεις δεκαετίες σε μια μεγάλη ΔΕΚΟ, την Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία, και εκεί τα είδα όλα. Επίσης, μετά το ’90, τότε που απέμειναν ορφανά κάτι ολόμαλλα παιδάκια σαν τον κ. Κουτσούμπα, τον κ. Τσίπρα & Σια, μετά την αποκάλυψη της αλήθειας του «Υπαρκτού» από τον προσφάτως αποθανόντα Γκόρμπυ, το πράγμα ξεκαθάρισε και από την ιδεολογική του σκοπιά.

Αρκετά όμως με τις θεωρίες και τις πολιτικές απόψεις, ας δούμε και μερικά θέματα ουσίας, σχετικά με το γιατί οι όροι Δημόσια και Επιχείρηση συνιστούν σχήμα οξύμωρο και συνταγή αποτυχίας. Δεν θα ξεκινήσω από τα γνωστά και χιλιοτραγουδισμένα περί κομματικής συνδικαλοκρατίας, αναξιοκρατίας, τεθλασμένης στρατηγικής πορείας, κτλ. Αυτά θα τα αφήσω για επόμενο άρθρο.

Ξεκινώ λοιπόν με το αυτονόητο: ο όρος «επιχείρηση» συνδέεται άρρηκτα με το επιχειρείν. Και επιχειρείν σημαίνει ρισκάρειν. Αλλά ακόμη και ο καλύτερος, ικανότερος, ακομμάτιστος, όχι της αρπαχτής ή συχνά αποτυχημένος πολιτευτής που αναλαμβάνει να διοικήσει μια ΔΕΚΟ, δεν παύει να διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα. Το ρισκάρειν λοιπόν του απαγορεύεται δια ροπάλου.

Πρώτον, λόγω της δαμόκλειας σπάθης του εισαγγελέα ο οποίος ελέγχει τις αποφάσεις που ίσως οδηγήσουν σε απώλεια χρημάτων «του ελληνικού λαού».

Δεύτερον, διότι ακόμη και αν η οποιαδήποτε επιχειρηματική απόφαση του διοικητή αποδειχθεί επιτυχής, αυτός θα πρέπει να αποδεικνύει διαρκώς ότι δεν είναι ελέφαντας και ότι δεν έλαβε την απόφαση με σκοπό την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων.

Ιδιαίτερα στην τελευταία σοβιετική δημοκρατία της Ευρώπης, την Ελλάδα, αυτό είναι άκρως σημαντικό. Και, ναι, μοιάζει λιγάκι με το κοινώς λεγόμενο ότι «οι μισοί δημόσιοι υπάλληλοι δεν κάνουν κάτι, επειδή δεν τα πήραν, και οι άλλοι μισοί επειδή φοβούνται μήπως τους πουν ότι τα πήραν».

Για τη συνέχεια AThensVoice