Του Άγη Βερούτη

Στη σκοτεινή πραγματικότητα της λειτουργίας του ελληνικού κράτους υπάρχουν αξιοθαύμαστες αναλαμπές από τις άοκνες προσπάθειες μιας μικρής μειοψηφίας ονειροπόλων ανθρώπων, που θα ήθελαν να δουν τη χώρα να καλυτερεύει.

Δεν χρειάζεται να δώσω πολλές λεπτομέρειες για να καταλάβει κάποιος με πόση απαξίωση, με πόση υπεροψία και πόσα συμπλέγματα ανωτερότητας βλέπουν την παραγωγική και την ιδιωτική οικονομία εκείνοι που είχαν την προνοητικότητα να χωθούν σε μια θεσούλα στο δημόσιο όταν η πολιτική μοίραζε διορισμούς έναντι ψήφων. Δεν χρειάζεται καν να περιγράψω ολόκληρα κόμματα που προσπαθούν να ανακάμψουν αναβιώνοντας την δεσποτεία του Κράτους έναντι του Υπηκόου (σ.σ. σκοπίμως υποτιμητικά αναφερομένου).

Δεν χρειάζεται να προσπαθήσει να εξηγήσει κάποιος τον σκόπιμο οικονομικό αναλφαβητισμό του Δημοσίου Λειτουργού, στην “υπηρεσία του Πολίτη”, ο οποίος διατείνεται ότι η παραγωγική ιδιωτική οικονομία επιζεί χάρη στη γενναία κατανάλωση του δημοσίου υπαλλήλου, λες και ο ιδιώτης που παρήγαγε τους φόρους για να αναδιανεμηθούν, δεν ήξερε να τους καταναλώσει μόνος του και να περάσει καλά!

Και το χειρότερο όλων, σε μια χώρα όπου οι φόροι εισοδήματος αποτελούν λιγότερο από το ένα δέκατο των συνολικών φόρων, τελών (ανταποδοτικών ή μή), διοδίων, εισφορών και εωσφόρων, και γενικά εσόδων του δημοσίου ταμείου, να έχεις ανθρώπους που όντες αργόμισθοι να παραπονιούνται για την φοροδιαφυγή των μπατίρηδων και των μετά βίας επιβιώνοντων επειδή δεν δίνουν το μισό από το ασήμαντο εισόδημά τους ως φόρο εισοδήματος, αλλά μόνον τους χίλιους έμμεσους φόρους που διαβρώνουν τα ήδη πενιχρά έσοδά τους και τους καταδικάζουν ή στην αποφυγή των όποιων φόρων μπορούν, ή στην οικονομική μετανάστευση.

Δεν χρειάζεται κανείς να προσπαθήσει παραπάνω από το να διαβάσει τα σχόλια στο άρθρο μου της περασμένης εβδομάδας, για να καταλάβει ότι η χώρα μας αιμορραγεί από το χάσμα που δημιουργεί ένας ακήρυχτος εμφύλιος ανάμεσα σε όσους αποδίδουν την μια λίβρα σάρκας τους στο τέρας του Ελληνικού Δημοσίου για να τη φάει με κρεμμύδια και πατάτες κάθε μήνα, και όσους γευματίζουν αυτάρεσκα από αυτή την ανθρώπινη σάρκα!

Σχεδόν δεν έχει σημασία να περιγράψω περιστατικά όπου κάποιος καλεί την Άμεση Δράση και περιμένει 8,5 λεπτά (!) για να το σηκώσει κάποιος, και όταν το σηκώνει η απάντηση στην ερώτηση “Ειλικρινά, γιατί αργήσατε τόσο να το σηκώσετε;” να είναι “Δεν μας χτυπάει η κλήση νωρίτερα κύριε! Τί θέλετε τώρα;” (;)

Φανταστείτε να καλεί κάποιος νύχτα, από ένα αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο σε ένα ερημικό δρόμο, ή ακόμα χειρότερα για να δηλώσει ότι είδε κάποιον να βάζει φωτιά σε πυροτεχνήματα και βεγγαλικά Ιούλιο μήνα, 50 μέτρα από το δάσος του Υμηττού!

Σχεδόν δεν έχει σημασία να περιγράψω στιχομυθία αστυνομικίνας της τροχαίας που σταμάτησε παιδικό φίλο μου στην Λεωφόρο Λαυρίου γιατί πήγαινε 83 χλμ/ώρα αντί για 70 και του έκοψε πρόστιμο (ορθώς του έκανε!), αλλά 1’ μετά που πέρασε μοτοσυκλέτα υψηλού κυβισμού με κομμένες εξατμίσεις με ταχύτητα που έμοιαζε με 200 χλμ/ώρα και ο Σπύρος ρώτησε “Εγώ να πληρώσω τα €70 πρόστιμο, αλλά αυτός δεν παρανομεί που πάει με 200;” η Κυρία Αστυνομικός του απήντησε “Σιγά μην τον κυνηγήσουμε! Πού να τον πιάσεις αυτόν;”

για τη συνέχεια  Capital