Αυτός στον οποίο οφείλουν να λογοδοτούν είναι ο Έλληνας φορολογούμενος που πληρώνει αδρά από το υστέρημά του με φόρους το ελληνικό σχολείο και εμπιστεύεται τη μόρφωση του παιδιού του στο δημοτικό και το γυμνάσιο της γειτονιάς του με την ελπίδα ότι θα του δώσει εφόδια για ένα καλύτερο αύριο.

Του Σπύρου Δημητρέλη

Βρισκόμαστε στο 2022. Η χώρα το 2010 χρεοκόπησε για πέμπτη φορά στην ιστορία της. Οι αιτίες της χρεοκοπίας, λίγο πολύ, είναι ίδιες κάθε φορά. Χρεοκοπία αξιών, χρεoκοπία κανόνων και στο τέλος οικονομική χρεοκοπία. Θύλακες της συμπεριφορών που παράγουν τις συνθήκες για την επόμενη χρεοκοπία της Ελληνικής Δημοκρατίας, παρά τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που έγιναν στο πλαίσιο των δαιμονοποιημένων “Ελληνικών Προγραμμάτων” που έμειναν στην ιστορία με τη λέξη μνημόνια, υπάρχουν ακόμη. Και με κάθε ευκαιρία δείχνουν προθέσεις, στάσεις, αντιλήψεις και “αγωνιστική διάθεση”. Τα παραπάνω ήρθαν να μας θυμίσουν με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο δυο συνδικαλιστικά όργανα του δημόσιου τομέα.

Η απόφαση των ΟΛΜΕ και ΔΟΕ να προκηρύξουν στάση εργασίας  πάνω στις εξετάσεις της ελληνικής PISA δεν μπορεί παρά να προκαλεί γέλια. Αλλά και κλάματα.

Ο διεθνής διαγωνισμός μαθησιακών επιδόσεων PISA διενεργείται εδώ και πολλές δεκαετίες στις χώρες του ΟΟΣΑ, μέλος του οποίου αποτελεί και η Ελλάδα. Πρόκειται για πλήρως ανώνυμες για μαθητές, εκπαιδευτικούς και εκπαιδευτικές δομές εξετάσεις που έχουν έναν και μοναδικό σκοπό. Να διαπιστώσουν και να συγκρίνουν σε διεθνές επίπεδο τις επιδόσεις των μαθητών σε βασικές γνώσεις μαθηματικών και νεοελληνικής γλώσσας. Είναι ένας αξιόπιστος τρόπος για να πληροφορηθούμε όλοι πόσο μετρά το ελληνικό βασικό εκπαιδευτικό σύστημα διεθνώς. Ενώ θα περίμενε κανείς ότι οι εκπαιδευτικοί μας να ήταν πρώτοι στο αίτημα για αποτίμηση της ποιότητας της ελληνικής βασικής και μέσης εκπαίδευσης, τα συνδικαλιστικά σωματεία που τους εκπροσωπούν έστησαν κανόνια κατά της διαδικασίας.  Τι υποστηρίζουν;

Ανοησίες και παρόλες περί “παιδαγωγικών αρχών” και “αφόρητο ανταγωνισμό στην εκπαιδευτική κοινότητα”.

Η πραγματικότητα είναι βέβαια πολύ διαφορετική. Οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ φοβούνται ότι η ανάδειξη της ποιότητας του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος σε σύγκριση με τα αντίστοιχα συστήματα των δυτικών χωρών θα πιστοποιήσει τις ανάγκες αλλαγών. Και φοβούνται ότι αυτές οι αλλαγές στο τέλος θα προκαλέσουν αλλαγές και στους ίδιους του εργαζόμενους που εκπροσωπούν. Φοβούνται ότι θα δημιουργηθούν πραγματικά σχήματα αξιολόγησης της αποτελεσματικότητας και του επιπέδου κάθε εκπαιδευτικού.

Φοβούνται την ανάδειξη των άξιων εκπαιδευτικών και την έκθεση των ανίκανων και ράθυμων. Υπάρχουν και οι τρεις κατηγορίες σε όλους τους κλάδους εργαζομένων. Οι εκπαιδευτικοί δεν αποτελούν εξαίρεση.  Υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα Ελλήνων εκπαιδευτικών. Ενδεικτικά, είναι αυτοί που εκτός ωραρίου και χωρίς καμία πρόσθετη αμοιβή βοηθούν τους μαθητές να πάρουν μέρος στον διαγωνισμό μαθητικής επιχειρηματικότητας  Junior Achievement Greece. Διακρίνονται οι μαθητές τους στο διαγωνισμό, παρά το γεγονός ότι τα σχολεία που υπηρετούν βρίσκονται στην περιφέρεια. Εκεί που υπάρχουν λιγότερες ευκαιρίες και ερεθίσματα. Είναι οι εκπαιδευτικοί της Ελλάδας του θέλουμε.

Υπάρχει, όμως και η Ελλάδα που θέλει η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ.

Της ισοπέδωσης προς τα κάτω, της ήσσονος προσπάθειας, της μετριότητας, της αναξιοκρατίας, του παραγοντισμού, ωχαδερφισμού και της σίγουρης χρεοκοπίας.

Για τη συνέχεια  CAPITAL