Τι σημαίνει η άρνηση της Γερμανίας να στείλει στρατεύματα στην Ουκρανία;

Η άρνηση της Γερμανίας να παράσχει στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία, έχει προβληματίσει πολλούς από τους Ευρωπαίους και ΝΑΤΟϊκούς συμμάχους της. Εάν το Βερολίνο δεν υιοθετήσει μια πιο τολμηρή, ξεκάθαρη στάση απέναντι στη Ρωσία, θα υπονομεύσει τις προσπάθειες αποτροπής της Δύσης.

Martin Ehl, επικεφαλής αναλυτής της Hospodarske Noviny

Ναι. Η Γερμανία καταστρέφει τη θέση της Ευρώπης για την Ουκρανία. Η Γερμανία είναι η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης. Η ευημερία της στηρίζεται στις διεθνείς δραστηριότητες, οι οποίες βασίζονται στο να σέβονται όλοι οι παράγοντες τους κανόνες και την τάξη. Το Βερολίνο θα πρέπει να δεχθεί το μερίδιο ευθύνης του για τη διατήρηση αυτής της τάξης σε λειτουργία. Η Γερμανία υποτίθεται ότι ηγείται όχι μόνο στον οικονομικό τομέα, αλλά και σε άλλους τομείς.

Η έλλειψη στρατηγικής κουλτούρας είναι μέρος μόνο του προβλήματος της απουσίας ηγεσίας από τη Γερμανία. Το άλλο μέρος είναι οι σχέσεις της Γερμανίας με την ίδια τη Ρωσία. Δεν υπάρχει χώρος για αιωνόβιες συναισθηματικές σχέσεις μεταξύ των δύο που αναδείχθηκαν από τις ενοχές για τις φρικαλεότητες του β΄ παγκοσμίου Πολέμου.

Εάν οι Γερμανοί θα ήθελαν να εφαρμόσουν την ιστορική αρχή της ενοχής τους, δεν υπάρχει καλύτερο μέρος από την Ουκρανία για να το κάνει αυτό. Είναι ιστορική ειρωνεία ότι η Γερμανία αποφεύγει να βοηθήσει μια χώρα που έχασε το ένα πέμπτο του προπολεμικού πληθυσμού της στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και η οποία αποτελούσε περίπου το 40% όλων των απωλειών της ΕΣΣΔ.

Η Γερμανία, στην εν εξελίξει κρίση, μοιάζει σαν μια υποκριτική χώρα με μια δειλή ηγεσία. Αυτό δεν είναι πολλά υποσχόμενο για το μέλλον της ΕΕ. Και είναι τρομερά επιζήμιο για το κύριο αποτρεπτικό εργαλείο του ΝΑΤΟ, που είναι η πολιτική ενότητα.

Julia Friedrich, ερευνητική συνεργάτης στο Global Public Policy Institute, με έδρα το Κίεβο

Σίγουρα δεν βοηθάει. Αντί θα χρησιμεύει ως γέφυρα και διαμεσολαβητής μεταξύ Ανατολής και Δύσης, όπως θέλει να πιστεύει το Βερολίνο ότι κάνει, ρισκάρει να γίνει ο αδύναμος κρίκος στην αλυσίδα της Δύσης.

Ενώ η γερμανική κυβέρνηση φάινεται να πιστεύει ότι το να δηλώνει πως “όλα θα τεθούν προς συζήτηση” όταν πρόκειται για κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας, είναι αρκετό να εκφράσει αλληλεγγύη με την Ουκρανία, το Κιέβο είναι στην πραγματικότητα έξαλλο και οι σύμμαχοι απογοητευμένοι. Αυτό είναι αποτέλεσμα τόσο του χρόνου που χρειάστηκε στον νέο συνασπισμό για να επιλύσει τις εσωτερικές διαφωνίες, όσο και των αμφιβολιών που υπάρχουν μεταξύ των εταίρων ότι το Βερολίνο είναι σοβαρό στο να λάβει μια πιο σκληρή στάση απέναντι στη Μόσχα.

Η (μη) δράση της Γερμανίας, ρισκάρει να δημιουργήσει διχασμό σε μια εποχή που η ενότητα θεωρείται ο πιο αποτελεσματικός αποτρεπτικός παράγοντας όταν πρόκειται για τη Ρωσία. Θα έχει διαρκή διπλωματικό αντίκτυπο ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει στην Ουκρανία.

Από το 2014, το Βερολίνο έχει επενδύσει πολλά οικονομικά και πολιτικά στην Ουκρανία, η οποία μέχρι προσφάτως σχεδόν αναπλήρωνε τον δισταγμό του να χτυπήσει το Κρεμλίνο όπου πονάει. Τώρα που κάθε κίνηση είναι δυνητικά καθοριστική, η ασυνάρτητη γερμανική πολιτική για τη Ρωσία είναι μειονέκτημα.

Η γερμανική κυβέρνηση πρέπει να βάλει το μυαλό της σε τάξη και να αρχίσει να ακούει το πώς εκλαμβάνουν οι άλλοι το μεικτό της μήνυμα. Διαφορετικά, κινδυνεύει να μείνει μόνη.

Ulrich Speck, επισκέπτης ερευνητής στο German Marshall Fund των ΗΠΑ στο Βερολίνο

Το πρόβλημα με την τωρινή γερμανική κυβέρνηση είναι ότι αρνείται να ηγηθεί. Η πρώην Καγκελάριος Μέρκελ διαδραμάτισε έναν καθοριστικό ρόλο στη διάρκεια της σύγκρουσης Ρωσίας-Ουκρανίας το 2014-2015, διαμορφώνοντας τη δυτική απάντηση μαζί με τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Ομπάμα.

Αντιθέτως, η Γερμανία σήμερα δεν συμπεριφέρεται σαν μεγάλη δύναμη που είναι, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στις σχέσεις με τη Ρωσία. Αντιθέτως, ενεργεί σαν μια μικρή δύναμη που χαίρεται να ακολουθεί και πρόθυμη να κρατάει το κεφάλι χαμηλά, φοβούμενη την αντιπαράθεση.

Αυτό δεν είναι αρκετό.

Τώρα γνωρίζουμε με βεβαιότητα ποιες είναι οι προθέσεις του Κρεμλίνου, διότι μας το είπε ο Πούτιν. Αυτή η κρίση αφορά στο μέλλον της Ουκρανίας, και ταυτόχρονα και τις ίδιες τις αρχές της ευρωπαϊκής τάξης, η οποία έχει χτιστεί από κοινού από τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Οι βάσεις για αυτή την τάξη τώρα αμφισβητούνται από τη Μόσχα, και κλονίζονται.

Για τη γερμανική ασφάλεια, ελευθερία και ευημερία, αυτή η τάξη είναι ζωτικής σημασίας. Ο νέος Καγκελάριος πρέπει να βγει από τη ζώνη ασφαλείας του και να μετακινηθεί στην πρώτη γραμμή της δυτικής διπλωματίας, προσφέροντας στη Ρωσία όχι μόνο καρότα, αλλά επίσης δείχνοντας της τα σημαντικά μαστίγια που έχει στη διάθεση της η ΓΕρμανία.

Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: