Άριστος Μιχαηλίδης   

Ε, δεν έχει νόημα να το συζητούμε πια, η μοίρα μας δεν αλλάζει, είναι σαν κατάρα που διαιωνίζεται και ανανεώνεται και καταλήγει στα ίδια θλιβερά αδιέξοδα. Ετοιμάζουν, λέει, τα Ηνωμένα Έθνη, δηλαδή η Ελίζαμπεθ Σπέχαρ, τη συνάντηση κοινωνικού χαρακτήρα των Αναστασιάδη και Τατάρ, συνάντηση γνωριμίας, όπως το είπε ο Πρόεδρος. «Αποφασίστηκε όπως οι δύο ηγέτες λάβουν μέρος σε εκδήλωση κοινωνικού χαρακτήρα που θα διοργανώσουν τα Ηνωμένα Έθνη», όπως γράφει η Χαλκίν Σεσί. Το ξέπλυμα συνεχίζεται.

Δεν πα να είναι απέναντι μας ο Ταλάτ, ο Ακιντζί ή ο άνθρωπος που δηλώνει χωρίς περιστροφές «είμαι περήφανος που είμαι ο άνθρωπος της Τουρκίας», και «θα κάνω ό,τι μπορώ για την ενίσχυση των σχέσεών μας με την Τουρκία», και «εγώ είμαι παιδί Τούρκου, είμαι Τούρκος». Ο Ερσίν Τατάρ τα λέει αυτά, που σύντομα θα βρίσκεται μαζί με τον νόμιμο Πρόεδρο του κυπριακού κράτους σε εκδηλώσεις «κοινωνικού χαρακτήρα» και θα προβάλλεται ως ένας ακόμα καλός άνθρωπος, που δεν έχει πρόβλημα να κάθεται μαζί με τους Ελληνοκύπριους σε κοινωνικές εκδηλώσεις και να πίνουν ζιβανία ή κόκα κόλα.

Η κοινωνικοποίηση της κατοχής υπό την αιγίδα των εκπροσώπων του ΟΗΕ φτάνει πια σε άλλα επίπεδα, πέρα από τις προσδοκίες και της ίδιας της Τουρκίας. Με την σύμπραξη μας, φυσικά. Πρώτος ο Νίκος Αναστασιάδης έδωσε έγκριση ανακοινώνοντας με γραπτή δήλωση από το πρωί της Δευτέρας ότι «η ετυμηγορία των συμπατριωτών μας να επιλέξουν ως νέον ηγέτη της τουρκοκυπριακής κοινότητας τον κ. Ερσίν Τατάρ είναι απόλυτα σεβαστή» και ότι «προσβλέπω το συντομότερο σε μια συνάντηση γνωριμίας».

Η ετυμηγορία των συμπατριωτών μας, που τελικά δεν ήταν των συμπατριωτών μας Τουρκοκυπρίων, αλλά των εποίκων και της Άγκυρας, στέλνει απέναντι μας αυτόν που δηλώνει περήφανα ότι είναι ο άνθρωπος της Τουρκίας και «θα κάνω ό,τι μπορώ για την ενίσχυση των σχέσεών μας με Τουρκία». Κι αντί να τον καταγγείλουμε, μαζί με όσα έκανε η Άγκυρα στα κατεχόμενα εδάφη μας για να τον επιβάλει, νομιμοποιούμε την τουρκική αυθαιρεσία δηλώνοντας ότι είναι σεβαστή η ετυμηγορία, ως να έγινε σε κάποια ξένη χώρα με δημοκρατικές διαδικασίες κι εμείς ως μακρινοί παρατηρητές στέλνουμε συγχαρητήρια τηλεγραφήματα. Και μετά προχωρούμε ακόμα ένα βήμα.

Ξεκινούμε τις συναναστροφές «κοινωνικού χαρακτήρα» σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Γιατί, δηλαδή, πρέπει να υπάρξει τέτοια συναναστροφή; Έχουν να οργανώσουν κανένα συμπεθεριό;

Ή, μήπως, υπάρχει περίπτωση όταν γνωριστούν καλύτερα ο Νίκος Αναστασιάδης και ο Ερσίν Τατάρ να μας φέρουν την πολυπόθητη λύση; Αν είναι έτσι, χίλιες φορές να πάει στις εκδηλώσεις «κοινωνικού χαρακτήρα» της Σπέχαρ, να πάει μαζί με τον Τατάρ και σε σουβλατζίδικα και σε συναυλίες και σε θέατρο σκιών αν χρειαστεί.

Αλλά, πότε θα αντιληφθούμε ότι είναι όλα αυτά τα καραγκιοζλίκια που ξεπλένουν την κατοχή και τον εποικισμό και τη γενοκτονία και τους γκρίζους λύκους και υποβαθμίζουν το τεράστιο πρόβλημα της ομηρίας μας από την Τουρκία σε ένα ασήμαντο ζήτημα επανακαθορισμού του κοινωνικού αλληλοσεβασμού μεταξύ των κοινοτήτων της Κύπρου; Και μάλιστα, το κουβεντιάζουμε με τον άνθρωπο της Τουρκίας, όχι της κοινότητας!

Τι θα συμβεί τώρα, δηλαδή; Θα αρχίσουμε και τα ΜΟΕ με τον Τατάρ; Θα αρχίσουν να κουβεντιάζουν και το άνοιγμα οδοφράγματος στην Πύλη Αμμοχώστου, που το επιθυμούν οι Τ/Κ καταστηματάρχες; Για να πετύχουμε τι; Τη λύση δύο κρατών επί του εδάφους; Καμιά εκδήλωση «κοινωνικού χαρακτήρα» δεν μπορεί να ξεπεράσει το εμπόδιο της Τουρκίας και του Τατάρ. Ο οποίος δηλώνει ότι «η ομοσπονδία είναι εντελώς παγίδα» και το μόνο που συζητά είναι διευθέτηση δυο κρατών πλάι – πλάι.

Ο Πρόεδρος οφείλει να συναντήσει τον Τουρκοκύπριο συνομιλητή του για συνομιλίες, όχι για κουνουσμά, και αφού τα Ηνωμένα Έθνη ξεκαθαρίσουν μαζί του και με την Άγκυρα το πλαίσιο και τη βάση των συνομιλιών. Αν οι εκδηλώσεις κοινωνικού χαρακτήρα με τον Ακιντζί δεν κατάφεραν να διαταράξουν ούτε στο ελάχιστο την κατοχή, υπάρχει πιθανότητα να το καταφέρουν με τον Τατάρ;

[email protected]