Με ρωτούν συχνά τελευταία αν έχω μεταβάλει καθόλου άποψη για το μέλλον της χώρας, μετά και τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις με τη χρεοκοπία και την ήττα του “εθνολαϊκίστικου” μετώπου. 

Η απάντηση είναι: Ελάχιστα…

Προκειμένου όμως να μην επαναλαμβάνω αριθμούς και αναλογίες οι οποίοι λίγο πολύ είναι γνωστοί σε όλους, θα σας διηγηθώ μια προσωπική ιστορία και μια ψυχιατρική προσέγγιση της κατάστασης που βρίσκεται η χώρα…

Πριν πολλά χρόνια λοιπόν όταν ήμουν αρκετά πιο νέος στην εφημερίδα που εργαζόμουν με προσέγγισαν οι ιδιοκτήτες προκειμένου να με βολιδοσκοπήσουν για να αναλάβω τη διεύθυνσή της. Αυτό που απάντησα  ήταν πως επειδή στον κλάδο οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, η επιχείρηση θα έπρεπε να μειώσει το προσωπικό από 180 άτομα που απασχολούσε τότε σε 80 περίπου, απομακρύνοντας όμως τους 150 από τους 180 και προσλαμβάνοντας περί τους 50 “φρέσκους” με φιλοδοξίες και διαφορετική νοοτροπία…

Στη συνέχεια θα έπρεπε να περιορίσουν την έντυπη έκδοση από καθημερινή σε μια εβδομαδιαία και να ρίξουν όλο το βάρος στην ενδυνάμωση της ιστοσελίδας. Μου εξήγησαν ευγενικά (και έκπληκτοι από την επίδειξη “αναλγησίας”)  πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να συμβεί γιατί οι αντιδράσεις θα είναι τεράστιες. Μεγάλο θα ήταν το κόστος για τις συγγενικές επιχειρήσεις του ομίλου που στήριζαν  τις εκδόσεις… Τους εξήγησα και εγώ πως ακόμη και αν συμφωνούσαν, δεν θα αναλάμβανα αυτήν την θέση που απαιτούσε να απολυθούν εργαζόμενοι που δεν θα είχαν καμιά τύχη να βρουν ανάλογη εργασία.

Για τη συνέχεια Capital