Ο Ελευθέριος Βενιζέλος πήρε την Ελλάδα από τη Μελούνα και την οδήγησε στα σημερινά της σύνορα, έστω, στο τέλος, ως επικεφαλής της διαπραγματευτικής ομάδας στη Λωζάννη. Η μόνη περιοχή που προστέθηκε στον ελληνικό κορμό μετά το θάνατό του ήταν τα Δωδεκάνησα.

Δεν είναι σχήματα λόγου αυτά. Η συμφωνία στην οποία κατέληξε ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς περιέχει τα σπέρματα μιας τέτοιας συρρίκνωσης. Για να αποφευχθεί, η Ελλάδα ίσως χρειαστεί να ξαναδώσει τους αγώνες που έδωσε και κέρδισε στο πεδίο της μάχης. Ό,τι κέρδισε στη μάχη το παραδίδει στο πεδίο της διπλωματίας.

Κέρδισε δύσκολα, παραδίδει εύκολα. Σαν τα πλουσιόπαιδα που τα βρήκαν έτοιμα και διαλύουν ό,τι απέκτησαν ως κληρονομιά.

Πριν ασχοληθούμε με το γιατί και πώς, ίσως θα πρέπει να θέσουμε το ερώτημα: αξίζει τον κόπο με όλους τους χαρακτηρισμούς περί εθνικισμού, αναχρονισμού και άλλων παρόμοιων η ενασχόληση με τη συνέχεια του εθνικού κράτους; Ή, αφού η ελληνική νομενκλατούρα –πολιτική, ακαδημαϊκή, οικονομική– δείχνει να θέλει να παραδώσει, αξίζει να της αντισταθούμε;

Η απάντηση είναι σαφής: αξίζει τον κόπο. Διότι οι κρατικές υποστάσεις στην εποχή που ζούμε προστατεύουν τους αδύναμους. Προστατεύουν το λαό. Για τα συμφέροντα του οποίου, υποτίθεται, αγωνίζεται η Αριστερά. Το μεγαλύτερο ψέμα στην ιστορία. Οπουδήποτε επικράτησε η Αριστερά υποστήριξε τα συμφέροντα της νομενκλατούρας που διαμόρφωσε. Το ίδιο και οι άλλοι πολιτικοί φορείς, αλλά η Αριστερά υποτίθεται πως γι’ αυτό συγκροτείται. Για να υποστηρίζει το λαό.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει πως πέτυχε μια καλή συμφωνία. Και ορισμένοι αγιογράφοι της για διάφορους λόγους συνηγορούν. Η συμφωνία είναι κάκιστη. Οποιοσδήποτε υπουργός Εξωτερικών που διαπραγματεύτηκε με τα Σκόπια θα μπορούσε να την πετύχει αν αποδεχόταν μακεδονική εθνότητα και μακεδονική γλώσσα. Το όνομα ήταν το ελάχιστο. Το όνομα θα είχε σημασία αν από την ονομασία του γειτονικού κράτους παράγονταν η εθνότητα, η ιθαγένεια, η ταυτότητα και η γλώσσα. Αυτά, όμως, τα Σκόπια δεν τα συζητούσαν. Συζητούσαν μόνο το όνομα και διαπραγματεύονταν το εύρος χρήσης του. Και πέτυχαν όλα όσα ήθελαν. Δεν δίνουν τίποτε, τα παίρνουν όλα. Τα περί αποδοχής ότι η γλώσσα τους ανήκει στην οικογένεια των νοτιοσλαβικών γλωσσών ή ότι δεν έχουν σχέση με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό είναι λεπτομέρειες άνευ ουσίας που σε μια δύσκολη περίοδο μπορούν να αναθεωρηθούν αναλόγως με τις επιδιώξεις.

Γνωρίζετε το μύθο για τη σλαβική καταγωγή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που ανάγεται στον ποιητή της Ραγούζας Ιβάν Γκουντούλιτς (1598-1683). Τον χρειάστηκαν, τότε, οι Σέρβοι, και τον διαμόρφωσαν. Λίγο αργότερα, ο Μέγας Αλέξανδρος έγινε Ιλλυριός. Το επέβαλε η τότε εποχή. Αν η γειτονική χώρα θελήσει κάποια στιγμή να διαμορφώσει έναν νέο μύθο θα σκεφτεί ότι κάποτε …

H συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news