Κάθε οικονομία διαθέτει μια καμπύλη παραγωγικών δυνατοτήτων (production possibility frontier), που εκφράζει τη δυνατότητά της να παράγει αν αξιοποιεί αποτελεσματικά τους παραγωγικούς πόρους που διαθέτει. Κεφάλαιο, εργασία και επιχειρηματικότητα. Αν οι δανειστές θέλουν να πάρουν πίσω τα χρήματά τους (ή πολύ μεγάλο μέρος τους), η Ελλάδα θα πρέπει να μπορεί να παράγει πλούτο. Βραχυπρόθεσμα να αξιοποιεί αποτελεσματικά τους πόρους της και μακροπρόθεσμα (μια που μιλάμε για χρόνους μέχρι το 2060-80), να βελτιώνει χρόνο με το χρόνο την καμπύλη των παραγωγικών της δυνατοτήτων. Ποιο είναι ως τώρα το αποτέλεσμα των πολιτικών που εφαρμόζονται, όπως εφαρμόζονται, στο πλαίσιο της αμφίδρομης σχέσης ελληνικών κυβερνήσεων, τρόικας και δανειστών;

Από το 2011 και μετά οι επενδύσεις στη χώρα (ακαθάριστος σχηματισμός παγίου κεφαλαίου) είναι μικρότερες από τις αποσβέσεις, την φυσική απαξίωση δηλαδή του παγίου κεφαλαίου της χώρας. Χάνουμε με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ περίπου 12 δις παραγωγικό κεφάλαιο κάθε χρόνο τα τελευταία 6 χρόνια. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με το εργατικό δυναμικό. Την ίδια περίοδο έφυγαν και συνεχίζουν να φεύγουν από τη χώρα σχεδόν 100 χιλιάδες Έλληνες το χρόνο, σε εργάσιμες ηλικίες και (εξ ορισμού) διεθνώς ανταγωνιστικοί. Τι σημαίνει ο συνδυασμός αυτός απαξίωσης του παγίου κεφαλαίου και νεομετανάστευσης; Ότι απλούστατα η παραγωγική δυνατότητα της ελληνικής οικονομίας (αυτό που θα παρήγαγε αν εύρισκαν δουλειά όλοι όσοι ψάχνουν για δουλειά και τα εργοστάσιά της δούλευαν στο φουλ), περιορίζεται δραματικά χρόνο με το χρόνο και η δυνατότητα της Ελλάδας να αποπληρώσει χρέος περιορίζεται αντίστοιχα ή αν όχι και περισσότερο.

Για τη συνέχεια Liberal