Πριν λίγες μέρες το τριμελές Πλημμελειοδικείο Χίου επέβαλε ποινή φυλάκισης έξι μηνών με τριετή αναστολή σε 79 κατηγορούμενους, για πλαστά επιδόματα τυφλότητας. Σε ότι αφορά την οφθαλμίατρο του νοσοκομείου που χορήγησε τις ιατρικές γνωματεύσεις, το δικαστήριο αποφάσισε την καταδίκη της, με ποινή φυλάκισης τεσσάρων ετών και έξι μηνών.
Άξιο προσοχής είναι πως : 
1. το δημόσιο ΔΕΝ ΠΑΡΑΣΤΑΘΗΚΕ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ, 
2. δεν έχει ασκηθεί αγωγή εκ μέρους του δημοσίου για να επιστραφούν τα χρήματα που τους «χάρισε» μέσω των επιδομάτων.

Σε άλλα νέα, χθες κατηγορούμενη που πλαστογράφησε απολυτήριο δημοτικού για να προσληφθεί ως καθαρίστρια σε παιδικό σταθμό καταδικάστηκε σε κάθειρξη 15 ετών ! ! ! !. Παρά την μη ύπαρξη του τυπικού προσόντος, η γυναίκα αυτή εργαζόταν 20 χρόνια και καθάριζε. Σαφώς και έπρεπε να καταδικαστεί. Κάθε παράνομη πράξη πρέπει να τιμωρείται, όχι όμως εξαντλώντας όλη μας την αυστηρότητα σε ένα μεμονωμένο περιστατικό, χωρίς να συνυπολογίσουμε όλες τις υπόλοιπες παραμέτρους. Σκοπός της ποινής, δεν είναι η εκδίκηση, αλλ’ ο σωφρονισμός αυτού που διέπραξε το αδίκημα και ο παραδειγματισμός των άλλων.
Ο Τσεζάρε Μπεκαρία στο έργο του «Περί εγκλημάτων και ποινών» αναφέρει κάτι που πολλές φορές ξεχνάμε «η ποινή που θα επιβληθεί είναι αναγκαίο να έχει έναν εξαγνιστικό, καθαρτικό χαρακτήρα, μ’ άλλα λόγια να παίξει ένα ρόλο νουθέτησης κι όχι να φορτίζεται με το στοιχείο της εκδίκησης, γιατί τότε πια η τιμωρία παύει να είναι ποινή. Τιμωρία στ’ αρχαία ελληνικά σημαίνει, σε πρώτη σημασία, βοήθεια, αρωγή, συνδρομή».