Όταν κατέθεσα, τον Δεκέμβριο του 2011, στον Άρειο Πάγο
τα χαρτιά για να αναγνωριστεί η «Δημιουργία, ξανά!» ως κόμμα, με
εξυπηρέτησε μία υπάλληλος, λεπτούλα μικροκαμωμένη, γύρω στα 30. Έμεινα
στο γραφείο της περίπου μια ώρα. Όλο αυτό το διάστημα η κοπέλα αυτή δεν
περπάτησε καθόλου. Έτρεχε! Έτρεχε για το δικό μου και για 4-5 άλλα
θέματα ταυτόχρονα, αν κρίνω από το ότι την καλούσαν από διάφορα γραφεία
και απαντούσε: «ναι, έρχομαι αμέσως». Και μου ζητούσε κάθε φορά ευγενικά
συγγνώμη που θα έλειπε για λίγο.

Την ίδια ώρα, στο ίδιο δωμάτιο, απέναντι από το δικό
της γραφείο ήταν το «γραφείο» μιας άλλης κυρίας, ιδιαίτερα ευτραφούς,
γύρω στα 50. Το βάζω σε εισαγωγικά διότι γραφείο είναι αυτό που γράφεις.
Άρα κάτι πρέπει να έχει επάνω: χαρτιά, στυλό ή υπολογιστή. Εκείνο είχε
μόνο τρία φλυτζάνια καφέ. Άλλες δύο υπάλληλοι είχαν φέρει τις καρέκλες
τους και έκαναν πηγαδάκι γύρω του ρουφώντας με ηχηρή απόλαυση και
μασουλώντας ακαταπαύστως κουλουράκια που βρίσκονταν σε μια σακούλα πάνω
στο coffee table που αγοράστηκε από τον φορολογούμενο ως γραφείο.

Μου έκανε εντύπωση το θέμα της συζήτησης του coffee
table: αν η ευτραφής κυρία θα έπρεπε να βάλει ασανσέρ στο εξοχικό της,
διότι «τώρα με την σύνταξη θα μένουμε εκεί πολύν καιρό και ανέβα-κατέβα
κουράζομαι. Μαζί με το υπόγειο είναι τρία πατώματα». Όση ώρα η μικρή το
δέμας πιλαλούσε από γραφείο σε γραφείο, η παρέα του ασανσέρ εξέτασε όλα
τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του ανελκυστήρος, διανθίζοντάς τα
με προσωπικές εμπειρίες από το εξοχικό της καθεμιάς.

Για τη συνέχεια ΑV