Σπάζω το παράθυρο και μπαίνω στο σπίτι σου. Κάθομαι στον καναπέ, και για να σε καθησυχάσω, σού λέω ότι δεν έχω σκοπό να μείνω, απλώς θα με φιλοξενήσεις για λίγο μέχρι να πάω να κάνω το ίδιο στο σπίτι του γείτονα. Μαθαίνω ότι ο γείτονας έχει βάλει σιδεριές παντού και το εγχείρημά μου δυσκολεύει. Αλλάζω σχέδια. Σου ανακοινώνω ότι θα μείνω στο σπίτι σου μέχρι να πείσεις εσύ τον γείτονα να με δεχτεί. Εσύ προσπαθείς, αλλά ο γείτονας είναι αμετάπειστος. Θυμώνω και σου κάνω το σπίτι λαμπόγυαλο. Εσύ οφείλεις να μου φέρνεις φαγητό, ρούχα, και φάρμακα τα οποία αν δεν μ’ αρέσουν θα σου τα πετάξω στα μούτρα. Κι όταν τα σπάω μέσα στο σπίτι σου, οφείλεις να με κοιτάς με κατανόηση και να μου μιλάς ήρεμα για να με καλμάρεις. Αν μου πεις «σήκω και φύγε» ή αν τολμήσεις να φωνάξεις την αστυνομία είσαι ένας βίαιος φασίστας!

Αυτή την άποψη βέβαια, πολύ πιθανόν να την ασπάζεται και η αστυνομία ή μάλλον ο πολιτικός της προϊστάμενος γιατί, και να ’ρθει, θα μου πει “σας παρακαλώ κύριε, μπορείτε να βγείτε από το σπίτι του ανθρώπου;” Φυσικά εγώ δεν θα το κουνήσω ρούπι, και η αστυνομία θα πει “καλά, όπως θέλετε κύριε, εμείς μια συμβουλή δώσαμε” και θα αποχωρήσει άπρακτη.