Εν πρώτοις, η γερμανική Κομαντατούρ επισείοντας τη ρήξη επιδιώκει να ρίξει την ελληνική κυβέρνηση.
Δεκάρα δεν δίνουν αυτοί οι μαχαιροβγάλτες για το μέλλον της Ελλάδας, αν δεν θα είναι έτσι όπως το έχουν σχεδιάσει οι ίδιοι. Δεν εξηγείται
αλλιώς
γιατί ενώ τα ισοδύναμα της ελληνικής πρότασης καλύπτουν (με αίμα
αντλημένο απ’ τον ελληνικό λαό) το 1% συν 1% του ΑΕΠ που απαιτούν οι
δανειστές, αυτοί επιμένουν αυτό το μέγεθος να προκύπτει από τη μείωση μισθών και συντάξεων και την αύξηση του ΦΠΑ! Γιατί; Διότι η παραμονή της Ελλάδας στη ζώνη της λιτότητας και στο λυκόφως της ύφεσης είναι εκ των ων ουκ άνευ για τον πολιτικό έλεγχο πάνω της.

Προς επίρρωσιν
των ανωτέρων είναι και τα εξής: ενώ οι «θεσμοί» δήλωσαν ότι δεν είχαν
την αρμοδιότητα να «διαπραγματευθούν» την τελευταία ελληνική πρόταση (ας
την πούμε πρόταση Δραγασάκη), ταυτοχρόνως δεν
παρέλειψαν ούτε οι ίδιοι ούτε όλοι οι άλλοι «ενδιαφερόμενοι» να
φορτώσουν εκ νέου στο τραπέζι των (μη) διαπραγματεύσεων όλες τους τις
απαιτήσεις, από τα εργασιακά έως τα κόκκινα δάνεια και την πρώτη
κατοικία. Πώς; Διοχετεύοντας
πληροφορίες
και παρασκήνια, αφήνοντας να διαρρεύσουν διαψεύσεις ή απαιτήσεις,
αξιοποιώντας δημοσιεύματα, οι δανειστές-δυνάστες δημιούργησαν και
δημιουργούν ένα κλίμα στο οποίο η επιλογή ανάμεσα σε έναν ξαφνικό θάνατο κι ένα αργόσυρτο ψυχορράγημα να είναι η μοναδική δυνατότητα της ελληνικής πλευράς.
Προς επίρρωσιν
(δις) των ως άνω και τα εξής: αμέσως μετά τη διακοπή της σύντομης
(45λεπτης) συνάντησης οι δηλώσεις των «εταίρων μας», κυρίως αυτές της
επόμενης μέρας, ήταν ήπιες, μειλίχιες, μη σας πω και μελίρρυτες. «Οι
πόρτες μας είναι ανοιχτές», «ας μας φέρουν νέες προτάσεις οι Ελληνες»
και όλα τα σχετικά (που έχουμε ξανακούσει άλλες εκατό φορές ως τώρα).
Η στάση των Δυτικών υποχείριων της Γερμανίας είναι «παράλογη» (δηλαδή απολύτως συνεπής με τις επιδιώξεις τους) και οι απαιτήσεις τους εξωφρενικές.
Η ελληνική κυβέρνηση
βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Και εν μέσω δύο πυρών. Από τη μια οι εξ
Εσπερίας πειρατές έχουν αμολήσει τις κανονιοφόρους τους και από την άλλη
όλοι εκείνοι που με τη διακυβέρνησή τους έφριξαν τον λαό, δηλαδή η Ν.Δ.
συν το Ποτάμι στη θέση του εκμηδενισμένου ΠΑΣΟΚ, έχουν
βγει σαν τα κοράκια στο κλαρί και κρώζουν. Κρώζουν χαιρέκακα (θέλει η εταίρα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπάτησε
τον λαό και τώρα θα τον πάρει ο διάολος (τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι τον λαό). Τον
λαό επιφυλάσσονται να τον (ξανα)σφάζουν οι ίδιοι, όπως τον έσφαζαν
ανηλεώς πέντε χρόνια (επί μνημονίων) και τριάντα-σαράντα χρόνια επί
δικομματικού μονοκομματισμού.
Αλήθεια, αυτοί οι τύποι που έλεγαν ότι το email Χαρδούβελη
δεν υπήρχε και τώρα το επικαλούνται, θα ψήφιζαν οι ίδιοι και νέες
περικοπές μισθών και συντάξεων; Θα προχωρούσαν σε αυξήσεις του ΦΠΑ; Βεβαίως και θα το έκαναν, το έχουν ξανακάνει, και για αυτό ακριβώς βρίζουν τη νέα κυβέρνηση: γιατί δεν κάνει κι αυτή ό,τι έκαναν εκείνοι,
γιατί δεν βυθίζεται και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στο έρεβος εκείνων που με θράσος χιλίων πιθήκων την κατηγορούν τώρα ότι δεν μπορεί μέσα σε πέντε μήνες να διορθώσει όσα αίσχη οι ίδιοι διέπρατταν επί πέντε χρόνια. Το θράσος εκείνων που δεν ίδρωσε το αυτί τους από τις πέντε; έξι; εφτά; οχτώ χιλιάδες αυτοκτονίες.
Ομως, κρώζουν που κρώζουν, ας κρώζουν τα ίδια για να ξέρουμε τι κρώζουν. Δεν μπορεί από τη μια μεριά ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης να ομιλεί για κυβέρνηση εθνικής ενότητας με πρωθυπουργό τον κ. Τσίπρα και ταυτοχρόνως η κυρία Βούλτεψη να ζητά ειδικό δικαστήριο για τον Ελληνα πρωθυπουργό – ή μάλλον τι λέω; και βέβαια μπορεί, όλα τα μπορούν, όλα τα μπόρεσαν, εκτός από ένα: να κλάψουν με μαύρο δάκρυ για τα εγκλήματά τους. Διότι ποτέ δεν ζύγισαν τον πόνο που σκόρπισαν…
Οπως και να ’χει το πράγμα, δεν θα κριθεί από τους παρ’ ημίν κεκράκτες, αλλά από τους εφ’ ημάς κήνσορες και γύπες.
Επί του πιεστηρίου: βγήκε στο φως και απεδείχθη. Η πρόταση των «θεσμών» υπάρχει! Και είναι αυτή που απαιτεί περικοπή μισθών και συντάξεων κατά 1% του ΑΕΠ (ήτοι 1,8 δισ.) και αύξηση του ΦΠΑ κατά 1% του ΑΕΠ επίσης (επίσης 1,8 δισ.). Δεν έλεγε ψέματα η ελληνική κυβέρνηση, οι Βρυξέλλες έλεγαν!
Επίσης επί του πιεστηρίου,
συγκαλείται έκτακτο Γιουρογουόρκινγκ γκρουπ – άρα ελληνική πρόταση
υπήρξε και οι «αρμόδιοι» για να τη συζητήσουν έπεσαν απ’ τον ουρανό κι
ευρέθησαν!

πηγή 

Μετά
τις χθεσινές δραματικές εξελίξεις όλα κρέμονται από μια κλωστή. Μέσα σε
ασφυκτικά χρονικά περιθώρια. Με τη χώρα εγκιβωτισμένη απ’ τους
δανειστές σε δημοσιονομική ασφυξία. Με τους δυνάστες – δανειστές να
μετατρέπουν την τελευταία στιγμή τον εγκιβωτισμό σε θάλαμο αερίων για την Ελλάδα. Τα θέλουν
όλα!
Νέα υφεσιακά μέτρα, νέες περικοπές, απόλυτη απελευθέρωση της λεηλασίας
πάνω στη χώρα, και βεβαίως νέο μνημόνιο, ώστε να είναι σίγουροι ότι θα
έχουν την Ελλάδα στο χέρι (ως Ειδική Οικονομική Ζώνη) επί μακρόν και ότι
στην υπόλοιπη Ευρώπη ό,τι πάει να αντισταθεί στον επελαύνοντα εκγερμανισμό, (και την ελαύνουσα εξαθλίωση) – αυτά τα δύο πάνε μαζί, θα λουφάξει.
Προς τούτο τα ζήτησαν όλα. Και για να τα πετύχουν ζητούν από τον κ. Τσίπρα να γίνει Σαμαράς. Ζητούν απ’ την Αριστερά να γίνει Δεξιά.
Ή ΠΑΣΟΚ. Ή Ποτάμι. Η τακτική τους υπήρξε επιτυχής. Διότι δεν συνάντησε
την αντίδραση που θα έπρεπε. Επί ημέρες, επί εβδομάδες, επί μήνες
υπέβαλλαν τον ελληνικό λαό στο μαρτύριο της σταγόνας. Και σιγά – σιγά αντικατέστησαν το νερό με βιτριόλι. Τώρα που τα πράγματα έφθασαν στο μη παρέκει μιλούν με περιφρόνηση για «γελοίες διαπραγματεύσεις» για «μισοκομμουνιστική κυβέρνηση», ενώ η εν γένει συμπεριφορά του ελληνικού λαού τους χαλάει τη διάθεση. Μας οδηγούν λοιπόν στη ρήξη; Όχι, μας οδηγούν στην υποταγή (για τον φόβο της ρήξης).
Η ελληνική κυβέρνηση
είχε ήδη υποχωρήσει αρκετά. Πολύ πίσω απ’ το προεκλογικό της πρόγραμμα,
πολύ πίσω απ’ όσον η Αριστερά μπορεί να ανεχθεί, πολύ πίσω κι απ’ τις
τελευταίες κόκκινες γραμμές για το Ασφαλιστικό, τα εργασιακά, τις
ιδιωτικοποιήσεις και άλλα. Θα μπορούσε να τα πάρει όλα αυτά
το τραστ των δανειστών και να αφήσει την Αριστερά να βγάλει τα κάστανα
απ’ τη φωτιά και το φίδι απ’ την τρύπα στα επόμενα τέσσερα χρόνια. Δεν
το έκαναν. Δεν τα πήραν όλα. Θέλουν να πάρουν περισσότερα. Στα δημοσιονομικά. Για να μη σηκώσουμε κεφάλι ποτέ.
Δεν θέλουν
λοιπόν να αφήσουν την Αριστερά να κυβερνήσει ούτε κωλοβωμένη, διότι θα
υπήρχε ο (ελάχιστος έστω) κίνδυνος να τα καταφέρει. Θέλουν συνεπώς να
την αποκεφαλίσουν τώρα. Δεν ρισκάρουν ούτε καν το ενδεχόμενο να φθαρεί
από μόνη της η Αριστερά σ’ αυτήν την (τιτάνια αλλά και Σισύφεια)
προσπάθεια μιας διακυβέρνησης σε αντίξοες συνθήκες με σχεδόν
εξασφαλισμένη την αποτυχία της,
αλλά θέλουν,
εδώ και τώρα, να δει όλος ο πλανήτης μια μικρή ένδοξη χώρα να
γονατίζει, έναν υπερήφανο (ή έστω κάποτε υπερήφανο λαό) να αποδέχεται (ή
να μην έχει πια διέξοδο από) τη σκλαβιά του και την Αριστερά να
συντρίβεται μια και καλή,
ώστε τα επόμενα χρόνια που θα έρθουν να είναι ήσυχα σκοτεινά, ήσυχα βυθισμένα στον τρόμο και την αθλιότητα του τέταρτου Ράιχ. Τάξις και ησυχία.
Ησυχα να λιμοκτονούμε οι μισοί, ήσυχα να είμαστε ευχαριστημένοι που δεν
έχουμε την τύχη τους οι υπόλοιποι, ήσυχα να πεθαίνουμε, ήσυχα να μην
προκόβουν τα παιδιά μας, τίγκα
στον λωτό και το κώνειο – ποια ελευθερία; ποια ισηγορία; ποια ισονομία; – εκεί, να δουλεύεις σαν γάιδαρος για τους τόκους που σου φόρτωσαν (οι δικοί μας Δυνατοί και οι ξένοι δανειστές – δυνάστες), εκεί να ζεις ίσα για να τρως, εκεί ραγιάς κι εδώ κολλίγος. Αντε γαμηθείτε, ρε!
Εκτός όμως απ’ αυτό το τελευταίο που δεν απηχεί, νομίζω, τις απόψεις των γερμανοτσολιάδων, προκύπτουν τρία πράγματα: α)
Οσοι πιθανόν, μέσα στην κυβέρνηση, πιστεύουν ότι ίσως να υπάρχουν
ελπίδες συμβιβασμού των δανειστών ως το τέλος Ιουνίου (οπόταν οι
διαπραγματεύσεις – ως τότε «ανοιχτές» – θα κλείσουν), καλό θα ήταν να
κάνουν δεύτερες και πιο αυστηρές με τον εαυτόν τους σκέψεις. β) Η συσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ γύρω απ’ την κυβέρνηση είναι τώρα απαραίτητη όσον ποτέ. Και γ)
Η ενημέρωση του λαού ευθέως και χωρίς καμιά υποταγή στα επικοινωνιακά
στερεότυπα είναι εκ των ων ουκ άνευ (και μια καλή αρχή για το μέλλον). Η
προετοιμασία του λαού για όλα τα ενδεχόμενα, καθώς και η έγκριση από τον λαό όλων των κινήσεων που θα κάνει η κυβέρνηση, δεν είναι πλέον επιλογή, αλλά καθήκον…

πηγή