Μένουμε Σύνταγμα;
Οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα ήταν μεγαλειώδεις. Και σε μέγεθος και σε εντυπώσεις και σε πολιτισμό. Και στα ελληνικά και στα διεθνή ΜΜΕ. Κατάλαβαν οι «ξένοι» ότι η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα πολιτικής παράνοιας και χυδαίου αμοραλισμού. Μετά, όμως, τι; Ακόμα ένα Σύνταγμα, ή και Λευκός Πύργος; Και μετά; Στις πόσες… λαοσυνάξεις μένουμε Ευρώπη; Και κυρίως: Πώς προσλαμβάνει ο καθένας από τους συμμετέχοντες στο «Μένουμε Ευρώπη» το πλαίσιο αυτής της παραμονής; Πώς μετατρέπεται η επικοινωνιακή δύναμης σε πολιτική; Τελικό ζητούμενο, η ενιαία πολιτική εκπροσώπηση, ή κάνω λάθος;
Δεν μένουμε Ευρώπη, αν απλώς πάρουμε μια παράταση στη συμφωνία και μερικά δισ. για τα… τρέχοντα έξοδα. Θα φύγουμε λίγο αργότερα. Δεν είναι λύση αυτό. Θα μείνουμε Ευρώπη αν κάνουμε τώρα τις αναγκαίες και οδυνηρές μεταρρυθμίσεις.
Είναι πολλές μαζί και πρέπει να γίνουν όλες, διότι αν γίνει μόνο ένα μικρό ποσοστό, τα αποτελέσματα θα είναι χειρότερα. Πρέπει σε ένα αναπτυξιακό πολυνομοσχέδιο να ψηφιστούν όλα: και μείωση φορολογικών συντελεστών και κατάργηση ΕΝΦΙΑ και απλοποίηση της νομοθεσίας και απελευθέρωση της αγοράς και κατάργηση των κλειστών ή προστατευμένων επαγγελμάτων και αλλαγή του συστήματος των αδειοδοτήσεων και κατάργηση των φόρων υπέρ τρίτων και εισαγωγή της πληροφορικής παντού στο Δημόσιο και αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου και κλείσιμο των αντιπαραγωγικών δημόσιων οργανισμών και επιτάχυνση στην απόδοση της Δικαιοσύνης και αναμόρφωση του ασφαλιστικού.
Άντε, να μην είναι ένα νομοσχέδιο, αλλά τρία: Δικαιοσύνη, Ασφαλιστικό, Δημόσια Διοίκηση. Πρέπει όμως να ψηφιστούν μέσα σε ένα μήνα και, κυρίως, να εφαρμοστούν! Και, ναι, η αναμόρφωση του Δημοσίου σημαίνει τέλος στις αργομισθίες των κομματικών στρατών, δηλαδή απολύσεις, οριστικές και αμετάκλητες, αρχής γενομένης από τους διορισμένους σε προσωποπαγείς θέσεις υπαλλήλους της Βουλής και τέλος, επίσης, στις πρόωρες συντάξεις.
Σημαίνει όμως και λιγότερες δημόσιες δαπάνες, λιγότερη φορολογία, περισσότερες επενδύσεις, περισσότερα λεφτά και πάρα πολλές ευκαιρίες για να βρουν δουλειά οι άνεργοι –παλιοί και καινούργιοι– ε μια οικονομία που θα αναπτύσσεται αλματωδώς.
Σε έναν τέτοιο φορέα η «Δημιουργία, ξανά!» συμμετέχει. Συμμετέχει η ΝΔ του ΕΝΦΙΑ και της ακύρωσης την τελευταία στιγμή, διά χειρός Γιακουμάτου, της προαιρετικής εγγραφής στα Επιμελητήρια;
Ξέρω ότι συμμετέχει ιδεολογικά η φιλελεύθερη πτέρυγα της ΝΔ, αλλά όσο κουβαλάει στις… πτέρυγές της τα βαρίδια των εθνικολαϊκιστών πώς θα ξεκολλήσει από το έδαφος;
Συμμετέχει το Ποτάμι τού «ναι στις καθαρίστριες, όχι στον Κατρούγκαλο»; Συμμετέχει το ΠΑΣΟΚ τού «αναζητώντας το χαμένο σοσιαλισμό;» Συμμετέχει η ΔΗΜΑΡ τού «παρών»;
Με την απύθμενη ανοησία και την κωμική ανικανότητά του, ο θίασος των παρανοϊκών που υποδύεται την κυβέρνηση προσέφερε δύο ανεκτίμητες υπηρεσίες στον τόπο.
Πρώτον κατέδειξε το ουτοπικό των φαντασιώσεων του αριστερισμού. (Αν δεν γελοιοποιούνταν όλο αυτό το ασκέρι του υπαρκτού σουρεαλισμού, η χώρα θα υπέφερε από την αριστερίστικη ρητορεία για μερικούς αιώνες ακόμα. Αν δεν καταλάβαιναν οι «πελάτες» ότι τα λεφτά δεν έρχονται όταν κατεβαίνεις στους δρόμους για να τα διεκδικήσεις, θα ζούσαμε για πολλά χρόνια ακόμα με το κέντρο της Αθήνας να κλείνει κάθε 3 ώρες και την οικονομία σε ομηρία. Όσο ξεφτιλίζεται η πρώτη φορά αριστερά, όσες περισσότερες κωλοτούμπες κάνει, τόσο μεγαλύτερο μέρος των εξαπατημένων ψηφοφόρων της προσεδαφίζεται στον πραγματικό κόσμο.)
Δεύτερον, επιτάχυνε μια αργή και βασανιστική πορεία θανάτου που ο Σαμαράς βάφτισε success story. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει αυτό το καλοκαίρι. Μετά τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, που θα συμβεί ούτως ή άλλως, η χώρα θα είναι διαφορετική – τουλάχιστον σε αυτογνωσία. Οι πολιτικές δυνάμεις θα είναι;
Ωραία, λοιπόν, μετατάξτε ορθολογικά τους κηπουρούς του Ευαγγελισμού. Και φέρτε μια πρόταση νόμου που να λέει ότι όλα τα βύσματα της Βουλής, το συγγενολόι των πολιτικών, περνάνε σεμινάριο μετεκπαίδευσης, γίνονται νοσηλευτές και παίρνουν μετάθεση για το «Λαϊκό».
Θα επαναλάβω, λοιπόν, κι όποιος θέλει ακούει: ο μόνος τρόπος για να μείνουμε Ευρώπη είναι οι κινητοποιήσεις να αποκτήσουν κοινή πολιτική στόχευση. Πρώτο βήμα: κοινή διακήρυξη αρχών και προταγμάτων. Θα υπογραφεί από όλες τις «σφυρίχτρες» που θα δεσμευθούν να την εφαρμόσουν χωρίς να υπολογίζουν πολιτικό κόστος. Δεύτερο βήμα: κοινό συνέδριο όπου θα εκλεγούν όργανα και προεδρείο. Τρίτο βήμα: implementation, implementation, implementation, που θα ’λεγε και η Κριστίν.