Του Σάββα Καλεντερίδη

Βαθύτατος προβληματισμός επικρατεί σε μεγάλο μέρος της ελληνικής
κοινωνίας που ανησυχεί για το αύριο και το μέλλον της χώρας. Ο προβληματισμός
εντοπίζεται κυρίως στα τμήματα εκείνα που έχουν μνήμη και θυμούνται τα βήματα
που έγιναν από το 1981 μέχρι σήμερα, με αποτέλεσμα η χώρα να πέσει στο γκρεμό
και τη διεθνή ανυποληψία και να βρίσκεται σε κατάσταση σχετικής αδυναμίας να
περιφρουρήσει τα εθνικά της συμφέροντα.

Να θυμίσουμε στους αναγνώστες μας που έζησαν τα γεγονότα της
περιόδου εκείνης και να ενημερώσουμε τους νεότερους ότι τότε το ΠΑΣΟΚ, για να
συνεγείρει και να συγκινήσει τους ψηφοφόρους της Αριστεράς, είχε υιοθετήσει,
μεταξύ άλλων λαϊκίστικων συνθημάτων, και τα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «Έξω οι βάσεις του θανάτου», «Η
Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» και πόσα άλλα ανατριχιαστικά!

Στη συνέχεια οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ακολούθησαν την εξής
τακτική.

Ουδέποτε φύγαμε από την ΕΟΚ, δίνοντας αστείες δικαιολογίες
στο… πόπολο ότι παραμείναμε γιατί βελτιώσαμε τις συνθήκες με το Μεσογειακά
Ολοκληρωμένα Προγράμματα!

Ουδέποτε φύγαμε από το ΝΑΤΟ, ακολουθήσαμε την καταστροφική
πολιτική των υποσημειώσεων και της αποστολής στα θεσμικά όργανα της Συμμαχίας
τους «ημέτερους» και σε κάποιο βαθμό οπορτουνιστές και ανίκανους διπλωμάτες και
στρατιωτικούς, αποδυναμώνοντας τη θέση της χώρας στη Συμμαχία, όπου είχαμε
επανέλθει χωρίς να μας έχει εκχωρηθεί ο επιχειρησιακός έλεγχος του Αιγαίου,
όπως ίσχυε μέχρι το 1974. Για να ικανοποιήσουμε τα αντινατοϊκά και
αντιιμπεριαλιστικά ένστικτα των λαϊκών μαζών, ταΐζαμε το…πόπολο με
αποστασιοποιήσεις και υποσημειώσεις στα ανακοινωθέντα, που αποδυνάμωναν ακόμα
περισσότερο τη θέση μας στη Συμμαχία.

Εκεί που έγινε η μεγάλη απάτη και εμπαιγμός, ήταν στις
«βάσεις του θανάτου». Εκεί ανακαλύψαμε νέες διαστάσεις στη φυσική, αφού οι
βάσεις έφυγαν, πήγαν στη μισητή Αμερική και επανήλθαν την ίδια μέρα, υπό άλλο
καθεστώς, το οποίο το διαπραγματευτήκαμε -από τότε η λέξη διαπραγμάτευση
ασκούσε γοητεία στις οργισμένες λαϊκές μάζες-, και τελικώς έμειναν από μηδενική
βάση!

Φυσικά εκτός από την συνθηματολογία που προαναφέραμε, ήταν
και η συνθηματολογία που αφορούσε τους πλούσιους καπιταλιστές.

Εκεί ζήσαμε το θλιβερό φαινόμενο της καταστροφής της
επιχειρηματικότητας με τις αλήστου μνήμης κοινωνικοποιήσεις των επιχειρήσεων,
που οδηγήθηκαν στην καταστροφή, αφήνοντας ερείπια στην παραγωγική δομή της
χώρας.

Φυσικά δεν μπορούσε να μείνει έξω από το χορό της… αριστεράς
και της προόδου το συνεταιριστικό κίνημα, που έχτισε και υπηρέτησε με πάθος ο
αείμνηστος Αλέξανδρος Μπαλτατζής, ο οποίος το είδε να κομματικοποιείται, να
καταρρέει και να καταστρέφεται, πριν αφήσει την τελευταία του πνοή το 1987!

Φυσικά όλη αυτή η συνθηματολογία της δημαγωγίας και του
λαϊκισμού, μπορεί να εγκλώβισε τους ψηφοφόρους που διψούσαν κι αυτοί για
δικαίωση και εξουσία – ένα από τα συνθήματα ήταν «Η Εξουσία στο Λαό»-,
δημιούργησε όμως αδιέξοδα στον τομέα της οικονομίας.

Αυτά τα αδιέξοδα, όμως, δεν θα έπρεπε να τα αντιληφθεί το
πόπολο, οι ψηφοφόροι. Τουναντίον, οι ψηφοφόροι θα έπρεπε να νοιώσουν στο
πορτοφόλι τους τα αποτελέσματα της «Αλλαγής»!

Και γι’ αυτό επιλέχτηκε ο εύκολος δρόμος, ο δανεισμός. Αν
ρίξει κανείς μια απλή ματιά στο διάγραμμα εξέλιξης του εξωτερικού χρέους, θα
διαπιστώσει την εγκληματική πολιτική που ακολούθησαν οι λαϊκιστές τη δεκαετία
του 1980, τοποθετώντας στα θεμέλια της χώρας τη βόμβα που έσκασε σήμερα,
γκρεμίζοντας την κοινωνία και θέτοντας σε κίνδυνο το μέλλον της χώρας και του
έθνους.

Ενώ, όμως, θα περίμενε κανείς να διδαχτούν όχι από τα λάθη
αλλά από τα εγκλήματα του παρελθόντος, πολιτικοί και πολίτες, παρατηρούμε ότι
γίνονται ακριβώς τα ίδια ή και χειρότερα λάθη και εγκλήματα. Και από τους
πολιτικούς, που έχουν την κύρια ευθύνη, αλλά και από τους πολίτες!

Όπως τα τέλη της δεκαετίας η αντιπολίτευση ανέλυσε τις
ευαισθησίες και τα «θέλω» των ψηφοφόρων, για να προετοιμάσει τα λαϊκίστικα συνθήματα
που οδήγησαν τελικώς στην καταστροφή, έτσι και τώρα η αντιπολίτευση ανέλυσε τα
επίπεδα της οργής και της αγανάκτησης της κοινωνίας, για να φθάσει στα
συνθήματα που προοιωνίζονται και πάλι «Καλύτερες μέρες», το τέλος της λιτότητας
κλπ.

Μόνο που τη φορά αυτή υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Την
επόμενη των εκλογών δεν υπάρχει ο εύκολος δρόμος του δανεισμού, που ακολούθησαν
οι άλλοι λαϊκιστές, πράγμα που σημαίνει ότι θα ακολουθήσει ακόμα μεγαλύτερη
οργή!

Επί πλέον, υπάρχουν και εκείνοι που θυμούνται, τους οποίους
ο εξ αντικειμένου συνεταίρος του κ. Τσίπρα, ο κ. Καμμένος, θέλει να τους
κλειδώσουμε στα σπίτια, για να μην ψηφίσουν.

Έρημη πατρίδα…