Τά προβλήματα τῆς  Ἑλλάδας σήμερα, εἶναι καί διαχειριστικά, ἀλλά εἶναι κυρίως ζητήματα οὐσίας:
Ποιά εἶναι καί ποιά πρέπει νά εἶναι ἡ  Ἑλλάδα μας; Ποιό τό γεωστρατηγικό της μέγεθος; Μαζί σέ ὅλα μέ τήν Κύπρο; Ἤ διαφοροποιούμενες τεχνητῶς; -ἤ ἐντέχνως;  Ἔτσι ὥστε νά συμπορευόμεθα  ἐπ’ ὠφελείᾳ καί Ἐλλάδος καί Κύπρου;  Καί μέ ποιόν ρόλο ὡς κράτη καί ὡς λαοί, ἐντός τοῦ διεθνοῦς γίγνεσθαι;
Πῶς πρέπει νά ζοῦμε ὡς  Ἕλληνες;  Μέ ποιές ἀξίες καί μέ ποιά σχέδια γιά τό συλλογικό μέλλον μας; Τούς μετανάστες,  χρειάζεται πράγματι νά τούς ἑλληνοποιήσουμε νομικῶς, προτοῦ νά ἐξελληνισθοῦν πραγματικῶς σέ διάστημα τριῶν περίπου γενεῶν πού ἀπαιτεῖται πρός τοῦτο;
Ὁ ἐλιτισμός  καί  ὁ κοσμοπολιτισμός τῆς φιλο-Εὐρωπαϊκῆς «πολιτικῆς τάξεως»,  εἴτε στήν δεξιά εἴτε στήν ἀριστερή ἐκδοχή τους , ἀποτελοῦν λύση;  Ἤ πηγή ἀδιεξόδων; Καί, ἐν τέλει, πηγή εἰκονικῶν διλημμάτων;
Ὁ ἐκσυγχρονισμός τῶν μηχανημάτων, μπορεῖ νά μεταφέρεται στήν κοινωνία καί νά γίνεται ἐκσυγχρονισμός τῆς….κοινωνίας; Μέ ποιά κριτήρια καί σύμφωνα μέ τί, πρέπει  νά αὐτο-ἐκσυγχρονισθοῦμε;  Ἤ θά πρέπει νά μᾶς ἐκσυγχρονίσουν ἄλλοι; Ποιοί καί γιατί καί πρός τί;  Ἤ καλλίτερα, νά μήν (αὐτο-)ἐκσυγχρονισθοῦμε, ἀλλά ἁπλῶς νά  βελτιωθοῦμε καί νά ἀγωνισθοῦμε;
Πῶς θά διατηρήσουμε τό ἰδιαίτερο ἀγωνιστικό φρόνημα, πού μᾶς χαρακτήριζε ἀνέκαθεν ὡς  Ἕλληνες,   σέ ἕναν κόσμο πού θέλει «ποιότητα ζωῆς» , μέ τήν ἕννοια ὅτι θεωρεῖ δικαίωμα τό νά ἀπολαμβάνῃ τό κάθε τί;
Ὑπάρχει πραγματικά Ἑλληνισμός καί Ἐλλάδα, χωρίς τήν ἀρχαία Ἑλληνική γραμματεία καί χωρίς τήν  Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία;
Ὑπάρχει  κανένας λόγος χωρισμοῦ τοῦ Ἔλληνα ἀπό τήν  Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία; Χωρίς Χριστό, ἔχει νόημα νά μιλᾶμε γιά Ἐλλάδα; Ἤ θά ξαναχτίσουμε ἀνιστόρητα Ἀκαδημίες Πλάτωνος καί Περιπατητικές σχολές Ἀριστοτέλους προσπαθώντας νά ξαναποῦμε τά ἴδια ἤ παρόμοια; Πρός τί ἄλλωστε; Δέν θά ὑπάρχῃ τότε κίνδυνος, νά «μηδίσουμε» (νά «ἀμερικανίσουμε») μέσα στήν γενική βαρβαρική φιληδονία καί πλεονεξία τοῦ συγχρόνου κόσμου;
Ἄν πάλι καταλάβουμε ὅτι μόνο μέσα στήν Ὀρθοδοξία ἔχουμε ἐλπίδα, καί ὡς πρόσωπα καί ὡς λαός, τότε, συμβιβάζεται μέ αὐτό, τό νά ἀποκοπτόμαστε ἀπό τούς ἄλλους Ὀρθοδόξους, εἴτε λαούς εἴτε ἄτομα;  Ἄλλοτε γιατί ἔτσι τό θέλουν οἱ φίλοι μας οἱ ὑπερατλάντιοι,  ἄλλοτε γιατί μᾶς χωρίζουνε ἐθνικές καί γλωσσικές διαφοροποιήσεις;  Καί π.χ. νά μήν ταυτιζόμεθα μέ τούς Ἀραβόφωνους Ὀρθοδόξους τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, καί νά ἀφίνουμε νά κάνουν θανατηφόρα παιχνίδια σέ βάρος τους, κυκλώματα τῶν ὑπερατλαντίων φίλων μας, ἤ ὁ Ρετζέπ Νταγίπ  Ἐρντογκάν μετά τῆς συνοδείας αὐτοῦ;
Ἐπιτρέπεται νά μᾶς χωρίζει ἡ δεξιά καί ἡ ἀριστερά; Δέν ἔχουμε δικαιοκρισία ὁ καθένας μας;
Προέχει ἡ προώθηση ἀπό τούς ταγούς μας, μιᾶς προσειλημμένης ἔξωθεν παγκόσμιας ἰδεολογίας διεθνισμοῦ, δεξιᾶς ἤ ἀριστερᾶς, ἤ ἡ ὑπεράσπιση τῶν διαχρονικῶν δικῶν μας κοινωνικῶν ἀξιῶν τοῦ  κοινοτισμοῦ καί  τοῦ πολιτικῶς δημοσίου συμφέροντος;
Πῶς αὐτές οἱ ἀξίες μποροῦν νά ἐπιβιώσουν, παρά τίς ἀντιξοότητες, μέσα σέ ἕνα διεθνές περιβάλλον μεγάλων ἐπιχειρηματικῶν συμφερόντων; Μήπως εἶναι δυνατή ἡ μίξη γιά λόγους τακτικῆς, στοιχείων δεξιᾶς καί ἀριστερᾶς ἰδεολογίας, πού ὅμως θά πρέπῃ νά ἀνανεώνεται, ὥστε νά μήν  καταστῆ ἀρτηριοσκληρωτική; Καί εἶναι δυνατόν νά ἐπιτευχθῆ μία καλή τέτοια μίξη, σέ ἰδεολογικό, πολιτικό  καί γεωστρατηγικό ἐπίπεδο,  τυχαῖα; Μέ μόνη τήν συγκυρία καί τά γυρίσματα τῶν ἐκλογικῶν ἀποτελεσμάτων, καί μέσα  ἀπό συγκυβερνήσεις εἰδικοῦ ἤ γενικοῦ σκοποῦ;  Ἤ χρειάζεται ἐθνικός σχεδιασμός μέ ἀπαγκίστρωση κατά τό δυνατόν ἀπό προσωπικές φιλοδοξίες τῶν ἡγετῶν;
Πῶς θά μπορέσῃ νά μήν ἐπαναληφθῆ τό φαινόμενο τῶν κυβερνήσεων τῶν ἀπαρτιζομένων, κυρίως,  ἀπό πολιτικούς μέ δεσμεύσεις;  Καί πῶς οἱ κατόπιν ἐκλογῆς στήν κυβέρνηση ἀνακύπτουσες δυσκολίες καί σχετικές προσωπικές δεσμεύσεις εἶναι δυνατόν νά μήν μετατρέπονται σέ μονιμώτερες ἐξαρτήσεις;
Μπορεῖ νά γίνῃ κάτι σχετικῶς, ἤδη σέ ἐπίπεδο θεσμῶν; Ἤ θά συνεχίσῃ τό ἴδιο πρωθυπουργοκεντρικό μοντέλο νά στοιχειώνῃ τό κράτος μας; Καί νά διαιωνίζῃ  τήν ἀσυνέπεια λόγων καί ἔργων χάριν παλαιῶν (πρό ἐκλογῶν) καί νέων (μετά τίς ἐκλογές) «ἐργολαβιῶν»;
Πῳς θά εἶναι ἐξασφαλισμένος ὁ λαός ὅτι θά λάμβάνῃ τά ὑπεσχημένα ἀπό τούς πολιτικούς, περισσότερο ἀπό ὅ,τι οἱ δανειστές τους; Καί πῶς θά γίνῃ στούς δανειστές τῶν πολιτικῶν, νά μήν ὀφείλῃ ὁ λαός;
Νοεῖται  πραγματικά πολιτική δημοκρατία μέ ἔλεγχο τῆς ποσότητας καί τῶν τομέων διαθέσεως τοῦ χρήματος ἀπό ἰδιῶτες; Οἱ business leaders πῶς θά γίνῃ νά ὑπηρετοῦν τόν λαό, καί ὄχι τό ἀντίστροφο;
Ἐπιτρέπεται  νά μήν ὑπάρχῃ συνεχής δημόσιος ἔλεγχος, ἀκόμη καί μετά ἀπό λαϊκή ἀγωγή-καταγγελία,  τῶν χρηματοδοτήσεων τῶν πολιτικῶν προσώπων καί τῶν μελῶν τῶν οἰκογενειῶν τους ἤ τῶν φίλων τους, ἀπό Τράπεζες καί  Ἐπιχειρήσεις;
Ποιά ἀρχή θά πρέπει μόνιμα νά ἐλέγχῃ ἄν πράγματι ὀφείλεται ὅ,τι ἐμφανίζεται ὡς ὀφειλόμενο λόγῳ δημοσίου χρέους; Μέ ποιές ἀνακριτικές καί διωκτικές ἁρμοδιότητες;
Πῶς ἀντιμετωπίζεται ἡ οἰκογενειοκρατία στήν πολιτική; Στίς μεγάλες ἐπιχειρήσεις;  Στούς συνδικαλιστικούς φορεῖς; Πῶς ἀντικαθίσταται ἀπό τήν ἀξιοκρατία τῶν μή αὐτο-προωθουμένων;  Στούς Ρωμαίους πού δέν εἶχαν ἄρρενα τέκνα, ἐχρησιμοποιεῖτο ὁ θεσμός τῆς υἱοθεσίας ἐνηλίκου, γιά τόν νέο διαχειριστή τῆς μεγάλης περιουσίας, ἀλλά σήμερα πού αὐτό δέν προσφέρεται γιά μερική ἀνανέωση τῶν ἡγετικῶν στελεχῶν τοῦ ἰδιωτικοῦ τομέως ἀξιοκρατικῶς, τί δέον γενέσθαι;  Ὥστε νά μήν δημιουργοῦνται  παγιωμένα «συντεχνιακά» καθεστῶτα….
Εἶναι δυνατόν νά ὑπάρξῃ ΣΩΣΤΗ παιδεία σέ αὐτόν τόν τόπο; Τό μοντέλο μαθήσεως πού ἔχουμε, ὑπηρετεῖ τήν καλλιέργεια τῆς ψυχῆς καί τοῦ νοῦ, μέ ἀγωνιστική ἄσκηση γιά τήν σωστή σωματική διάπλαση, ἤ, ἀντιθέτως, τήν σκοταδιστική ὑπερπληροφόρηση καί συνακόλουθα  τίς ἐξαρτήσεις ἀπό πνευματικῶς ἀκαλλιέργητες ἐπιθυμίες πού ἀπαιτοῦν ἱκανοποίηση; Τόν ὑλιστικό καί οἰκονομιστικό ἐκμαυλισμό,  πού ἐξευγενισμένα μάθαμε, ἀπό τήν δεκαετία τοῦβ1980 καί μετά, νά ἀποκαλοῦμε «ποιότητα ζωῆς»;
Ἡ παρεχόμενη ἐκπαίδευση μέχρι σήμερα, δέν αὐτο-ἀπαξιωνόταν ἀπό τό γεγονός ὅτι ἐξυπηρετοῦσε μόνο ἤ κυρίως τόν διεθνῆ καταμερισμό ἐργασίας καί ὄχι τόν ἐθνικά ἀναγκαῖο καταμερισμό ἐργασίας, οὔτε τίς ἀνάγκες τοῦ Ἕλληνος πού θέλει ἁπλῶς νά ζήσῃ καλλίτερα στόν τόπο του;
Πῶς θά συνενοούμεθα καλλίτερα, ἀνιδιοτελέστερα καί ἀποτελεσματικώτερα στόν δημόσιο χῶρο; Μέ κομματικά ΜΜΕ, καί μέ κερδοσκοπικές καί διαπλεκόμενες ἐπιχειρήσεις τῶν ΜΜΕ; Καί πῶς θά προλάβουμε τήν καταστροφή τοῦ δημοσίου φόρουμ στίς ψυχές τῶν παιδιῶν καί τῶν νέων,  αὐριανῶν καί νέων ψηφοφόρων, ἀπό τίς παγίδες συλλήψεως, συλήσεως καί ἐξανδραποδισμοῦ τῆς φυσικῆς προσοχῆς, πού ἐλλοχεύουν στούς ἠλεκτρονικούς ὑπολογιστές καί στίς διαφημίσεις;
Νά ἡγοῦνται ἡμῶν «χαρισματικοί» ἤ ἄχαροι πολιτικοί, μέ μονοκομματικές ἤ πολυκομματικές διακυβερνήσεις, κάνοντας ὅ,τι θέλουν (γιά νά διατηροῦνται στήν ἐξουσία) καί διαιωνίζοντας καταστροφικές καταστάσεις;   Ἤ  ὑπερκομματικές κυβερνήσεις ὑπό γενικό δημοκρατικό καί εἰδικό γεω-στρατηγικό ἔλεγχο (ἀπό ὑπηρεσιακούς γνῶστες, στρατιωτικούς και διπλωμάτες)  γιά τήν ἐξυπηρέτηση τοῦ πραγματικοῦ ἐθνικοῦ καί δημοσίου συμφέροντος;
Θά μᾶς λύσῃ τά προβλήματα αὐτά, ἡ ὅποια συμφωνία ἤ ἀσυμφωνία στά Γιούρογκρουπ;  Ἤ εἶναι δυνατόν νά ληφθοῦν ἐξ αἰτίας αὐτῶν τῶν Γιούρογκρουπ, σοβαρές ἀποφάσεις γιά τήν πορεία τῆς Ἑλλάδας, χωρίς προηγούμενη νηφάλια καί φωτισμένη στάθμιση τῶν προαναφερθέντων;
Εἴτε στά Γιούρογκρουπ ἐπιτευχθῆ συμφωνία εἴτε προκύψει ἀσυμφωνία , εἶναι κατά βάθος δευτερεῦον. Τό πρωτεῦον εἶναι νά δοῦμε τά προαναφερθέντα προβλήματα καί νά ἀποφασίσουμε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΣ (ὅχι μόνο διά τῆς Βουλῆς)  πρῶτα ὡς ἔθνος καί ὕστερα ὡς λαός, πῶς θά πορευθοῦμε.
Γι’ αὐτό, δέν χρειαζόμαστε ἐκλογές, παρά μόνο ἀφοῦ προηγηθῆ ἀναδιάταξη καί ἀνασυγκρότηση, σέ ὑγιεῖς βάσεις, ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν πολιτικῶν χώρων.  Μέ ἀνθρώπους τοῦ πραγματικοῦ μόχθου καί τῆς ἐργασίας, ὄχι μέ πρόσωπα τῶν ΜΜΕ. Πρόσωπα κατά τό δυνατόν ἀνιδιοτελῆ καί καθόλου φιλόδοξα, μέ πολύτιμη ὅμως πείρα ζωῆς. Καί πρό παντός, μέ βαθεία ὀρθόδοξη χριστιανική πνευματική ζωή,  μέ σεβασμό στήν παράδοσή μας ὡς ἔθνους καί ὡς λαοῦ, μέ ταπείνωση καί μέ ἱκανότητα νά ἀκοῦνε προσεκτικά καί νά καταλαβαίνουν μέ ἀκρίβεια καί σέ βάθος.
 Ὄχι νά τά προσποιοῦνται ὅλα αὐτά.  Οὔτε νά τά φαντάζονται γιά τόν ἑαυτό τους.