της Ελίνας Γαληνού
Ο σχηματισμός μιας βιώσιμης κυβέρνησης, κατέληξε αγώνας δρόμου. Από τις προηγούμενες εκλογές, τα πράγματα έδειξαν ότι μπήκαν ήδη τίτλοι τέλους στο παλιό πολιτικό σύστημα των μονοκομματικών κυβερνήσεων. Ηδη περάσαμε στη φάση της μετάβασης, όπου το παλιό πεθαίνει και το νέο γεννιέται χωρίς όμως ν΄αποφευχθούν οι ωδίνες που το συνοδεύουν. 
Τώρα, μπορούμε να μιλάμε για την αρχή μιας νέας περιόδου που χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια συμμετοχής περισσότερων πολιτικών δυνάμεων μέσα στην ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας. Η κρισιμότητα της φάσης που διάγουμε, είτε λόγω εμβάθυνσης της οικονομικής κρίσης, είτε λόγω των πιέσεων των ξένων δανειστών και εταίρων μας, ώθησε τα πράγματα σε αλλαγή. Θα αλλάξουν όμως πράγματι τόσα πολλά, όσα θεωρούσαμε μέχρι πρότινος αναγκαία; Θα αλλάξουν γρήγορα; Θα δημιουργήσουμε επιτέλους ένα αξιοπρεπές κράτος που θα διοικείται από μια εξ ίσου αξιοπρεπή ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι θα έχουν κατορθώσει να παραμερίσουν τις διαφορές τους για το κοινό καλό; 
Ακούσαμε όλον αυτόν τον δύσκολο και σκληρό χρόνο, πολλές φωνές υποσχέσεων οι οποίες κορυφώθηκαν προεκλογικά. Υποσχέσεων που οι εκφέροντές τους, προσπάθησαν να απαλλαγούν από τα παλιά χαρακτηριστικά της παροχολογίας που γνωρίζαμε και να επικεντρωθούν στο βασικό ζητούμενο. “Το διακύβευμα είναι να κυβερνηθεί ο τόπος” μας έλεγε προ ημερών ο τελευταίος μας υπηρεσιακός πρωθυπουργός. Το διακύβευμα όμως που ζητούσαν οι Ελληνες μέσω της ψήφου τους, ήταν να αναλάβουν τις ευθύνες τους εκείνοι που επιλέγει, όσον αφορά την τύχη της χώρας του.
Καθένας με τα κριτήριά του, τις γνώσεις του ή τις προσδοκίες του, επέλεξε έναν συνδυασμό και κάποιους ανθρώπους. Υποτίθεται, ότι αυτοί οι άνθρωποι, οφείλουν να σεβαστούν την ετυμηγορία του και τις θυσίες του. Δεν αντέχουν πια οι Ελληνες άλλες θυσίες, αλλά ούτε και άλλη ανασφάλεια, ή κοροιδία. Κάποιοι θεωρούν ότι η παρούσα κυβέρνηση, εάν καταφέρει να υπερφαλαγγίσει έμπρακτα, τις κομματικές διαφορές και νοοτροπίες που στοιχείωσαν την πολιτική ζωή του τόπου κατά την μεταπολίτευση, θα έχει επιτύχει ένα βήμα προόδου. Η συγκυρία κατά την οποία καλείται να αναλάβει υποχρεώσεις, είναι άκρως πιεστική, αλλά υπάρχουν παράθυρα διεξόδου. Αυτό όφειλαν να το γνωρίζουν όλα τα κόμματα, κυρίως όσα εισήλθαν στη Βουλή δια της ψήφου μας. Οφειλαν ακόμα, να έχουν ενημερώσει σε ρεαλιστική βάση τους ψηφοφόρους, για όλα τα ενδεχόμενα που μπορεί να προκύψουν όσον αφορά τις δυνητικές επαναδιαπραγμάτευσης των υποχρεώσεών μας, ώστε ν΄αποτρέψουν την εμπλοκή σε μύθους. Ωστόσο, ξέρουμε ότι κάποιοι δεν το έκαναν, αλλά δεν γνώρισαν όλοι την ίδια απήχηση από την εκλογική βάση.
Ορισμένοι αναλυτές, χαρακτήρισαν την φάση αυτή, μετάβαση από τον δικομματισμό στον διπολισμό. Ισως έχουν κάποιο δίκιο, παρ΄όλο που η σύνθεση της παρούσας κυβέρνησης, δείχνει το αντίθετο, δηλαδή την οδό συνεργασίας μεταξύ πολιτικών δυνάμεων διαφορετικών αποχρώσεων. Γνωρίζουμε όμως, ότι πίσω από τα φαινόμενα κρύβονται συνήθως κάποιες αλήθειες, ίσως όχι ευχάριστες, αλλά υπαρκτές. Υπάρχει πράγματι πολωτικό κλίμα ανάμεσα στις τάξεις των ψηφοφόρων, κάτι που τις παραμονές των εκλογών είχε αρχίσει να κορυφώνεται επικίνδυνα. Ας μην πλανιόμαστε όμως από την αντίθεση ανάμεσα σε Μνημονιακούς και αντι-μνημονιακούς, γιατί δεν βρίσκεται εκεί η ουσία της πόλωσης. Αλλού βρίσκεται, αλλά καλύτερα να μην αναφερθούν στοιχεία, για να μην εκθρέψουμε την πόλωση επί τα χείρω…
Οπως και να είναι, οι Ελληνες περιμένουν σεβασμό των θυσιών τους από αυτούς που ψήφισαν. Και δεν νοείται να βγάζει οποιοσδήποτε την ουρά του απέξω από τις κεντρικές ευθύνες, ή τις δύσκολες στιγμές που τυχαίνουν. Η χώρα είναι εξαιρετικά ευάλωτη σ΄αυτήν την περίοδο και χρειάζεται τις δυνάμεις όλων. Αν η δημοκρατία εκφράζεται γοητευτικά στις πλατείες και τους δρόμους, ή με εύηχα συνθήματα γραμμένα σε πανό που τα κρατούν τιμημένοι ήρωες της Ιστορίας μας, ο ακρογωνιαίος λίθος της θέλει στέρεο έδαφος και κράτημα από τα χέρια όλων μας. Γιατί οι στιγμές που περνάει η πατρίδα, είναι υπόθεση κοινής ευθύνης από την οποία κανένας δεν έχει δικαίωμα να εξαιρέσει εαυτόν…