Απάντηση του Πιγκουίνου στο άρθρο: Από το «Οίκαδε» στο «Όχι στο Μνημόνιο»: Οδεύοντας προς μια νέα “Μικρασιατική Καταστροφή”
skal, οι αντιμνημονιακοί τη σώζουν ήδη τη χώρα. Και όπως έχω γράψει σε πολλά σχόλιά μου, δεν εννοώ τούς ηγέτες, αλλά τα 3.000.000 πολίτες. Αυτοί τρόμαξαν τούς “αλληλέγγυους δανειστές”. Είδες πώς άρχισαν όλοι να μιλάνε για ανάπτυξη το τελευταίο διάστημα; Και για να μην επικεντρώνουμε μόνο στα δικά μας, είναι και τα εκατομμύρια αντιμνημονιακών σε όλη την Ευρώπη.
Οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, οι Γάλλοι (που φάγανε τον Σαρκοζί) και πάει λέγοντας. Γιατί εκτός από το ντόμινο χρεωκοπιών στην Ευρωζώνη, αυτό που φοβούνται περισσότερο οι Ευρωκρατούντες είναι το ντόμινο τών εξεγέρσεων.
Όταν λοιπόν λέω ότι εμείς διαπραγματευόμαστε, εννοώ όλη αυτή τη δυναμική διαδικασία και το φόβο μετάδοσής της σε όλη την Ευρωζώνη. Οι πολιτικοί μας δεν διαπραγματεύτηκαν ποτέ! Εδώ, αν θυμάσαι ο Παπαδήμος, πριν τις διαπραγματεύσεις για το κούρεμα έβγαινε κι έλεγε:
“Κόκκινη γραμμή για εμένα είναι η σωτηρία τής πατρίδας“
Το χωράει το μυαλό σου αυτό που είπε; Εμένα δεν το χωράει με τίποτα. Είσαι μόλις πριν από τις διαπραγματεύσεις και βγαίνεις και λες περίπου: “Σώστε με, θα κάνω ότι χρειαστεί για να με σώσετε, τα πάντα”!!!
Το μόνο που περιμένω εγώ από τούς πολιτικούς είναι αν μη τι άλλο να πατήσουν πάνω σ’ αυτό το παζάρι που κάνουμε εμείς, τα εκατομμύρια τού κόσμου δηλαδή, και να απαιτήσουν (πραγματικά και όχι φιλολογικά) τούς καλύτερους και ανθρωπινότερους δυνατούς όρους από τούς “εταίρους”. Για να υπάρχει πιθανότητα να πιάσουν τόπο οι θυσίες και να βγει κάποια άκρη. Αφού, έτσι που έχουν έρθει τα πράγματα, το παζάρι είναι αναπόφευκτο.
Είναι αυτονόητο ότι Τσίπρας, Καμμένος, κλπ θα βάλουν νερό στο κρασί τους τελικά. Είναι όμως εξίσου σημαντικό να ξεκινάνε από πιο “αδιάλλακτες” θέσεις για να πετύχουν όσα περισσότερα μπορούν στο τέλος. Και εκεί βοηθάει η αποφασιστική στάση τού ελληνικού λαού. Αυτό άλλωστε το παιχνίδι παίζεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση αυτή τη στιγμή. Εκεί αποσκοπεί και η σκληρή στάση τού Σόιμπλε και τής Μέρκελ απέναντι στον Ολάντ, σε μάς, και στις άλλες ανάλογες φωνές στην Ευρώπη. Να πετύχουν δηλαδή το βέλτιστο αποτέλεσμα για τα δικά τους συμφέροντα στις συζητήσεις που ξεκινάνε για τη συνολική αντιμετώπιση τής ευρωπαϊκής κρίσης.
Και γι αυτό τσαντίζομαι όταν βγαίνει όλος αυτός ο εσμός από ΜΜΕ, μνημονιακά κόμματα, “διανοούμενους” και λοιπούς προπαγανδιστές και προσπαθεί με την τρομοκρατία και την καταστροφολογία να τσακίσει το ηθικό τού κόσμου και να αναιρέσει το αποτέλεσμα τής 6ης/5/2012 (το ισχυρότερο διαπραγματευτικό μας όπλο δηλαδή) για τα δικά του μικροσυμφέροντα. Ενώ στην πράξη εξυπηρετεί τα (κατά πολύ μεγαλύτερα) συμφέροντα τών δανειστών… Δεν εμπιστεύομαι λοιπόν αυτούς τούς υπονομευτές να πάνε να διαπραγματευτούν εξ ονόματός μου, τη στιγμή που εξαπολύουν ψυχολογικές επιχειρήσεις εναντίον τής βούλησής μου! Όπως ακριβώς δεν θα εμπιστευόμουν τον Αναστασιάδη στην Κύπρο να παζαρεύει με τούς Αγγλοαμερικάνους (και αυτός πιστεύω ότι είναι ο κοντινότερος παραλληλισμός με αυτά που συμβαίνουν σήμερα).
Υ.Γ. Για τον Ράμφο τι να πω; Αυτό που βαρύνει στη γνώμη μου είναι ότι πριν μερικούς μήνες παιζόταν να κατέβει επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο επικρατείας τής ΠΑΣΟΚάρας! Ύστερα από όλη αυτή τη σφαγή που υφίσταται η ελληνική κοινωνία…