Για την Αθήνα το παίγνιο έχει προ πολλού χαθεί, καθώς θεωρεί ότι η λήψη αποφάσεων υπό συνθήκες αβεβαιότητας ενέχει υψηλό ρίσκο, με ορατό κόστος.Ο μοναδικός της ρόλος είναι ό,τι απορρέει από τις συμβατικές της υποχρεώσεις. Για τους δε Ε/κ το «όραμα» να βγουν όλοι κερδισμένοι απ’ αυτή τη στρατηγική διένεξη φαίνεται να διαψεύδεται από τις κινήσεις των άλλων παικτών αυτής της σκακιέρας. Η επόμενη κίνηση, λοιπόν, οριοθετείται για τον επόμενο Δεκέμβριο, με την κρίση των 27 σε ό,τι αφορά στηνενταξιακή πορεία της Τουρκίας.

ΤΟΥΚΥΡΙΑΚΟΥΣ. ΚΟΛΟΒΟΥ
Το Κυπριακό είναι γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό πρόβλημα του οποίουοι προεκτάσεις δεν εντάσσονται σε τοπικό μόνο πλαίσιο, αλλά εκφεύγουν δρώντας σ’ ένα σύνολο σχέσεων και ισορροπιών. Είναι ένα παίγνιο στρατηγικής που κάθε παίκτης το βλέπει, το παρατηρεί και το ερμηνεύει από τη δική του σκοπιά και σύμφωνα με το δικό του εκτόπισμα. Έτσι, ενώ στη δεκαετία του ‘50 για όλα τα μέρη το Κυπριακό ήταν παίγνιο μηδενικού αθροίσματος, έφτασε σήμερα για άλλους να παραμένει ως τέτοιο και για άλλους να αποτελεί, εν δυνάμει, παίγνιο «win-win» (κερδίζουν όλοι).
Αρχικά, η ε/κ πλευρά με στόχο την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα δε σήκωνε μύγα στο σπαθί της, θεωρώντας το πρόβλημα αποκλειστικά δικό της μ’ ένα και μοναδικό ανταγωνιστή: τον αποικιοκράτη. Συνεπώς, το παιγνίδι, με τον ένοπλο ιδιαίτερα αγώνα, ήταν μηδενικού αθροίσματος. Ή που θα κέρδιζε η ε/κ πλευρά ή που θα έχανε τα πάντα. Η αποικιοκρατική δύναμη βλέποντας την απώλεια της επιρροής της, χρησιμοποιώντας τη γνωστή τακτική «divide et impera» (διαίρει και βασίλευε) κατάφερε αφενός να βάλει και έναν τρίτο παίκτη και αφετέρου να διασφαλίσει τα δικά της μελλοντικά στρατηγικά συμφέροντα στην περιοχή, διά της συνεργατικής ή συνεταιρικής (cooperative) οδού. Η τ/κ πλευρά ενώ δεν είχε βλέψεις και θεωρούσε το πρόβλημα ξένο ως προς αυτήν, και πρόβλημα μόνο των Ε/κ, ξαφνικά με την παρότρυνση της Τουρκίας γίνεται μέρος του προβλήματος.
Από τη μια η τριμερής διάσκεψη του 1955 στο Λονδίνο, των μετέπειτα εγγυητριών δυνάμεων, και ακολούθως οι εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ του 1956 σηματοδότησαν την εμπλοκή της Τουρκίας στο ήδη διαταραγμένο και ασταθές περιβάλλον. Έτσι, απ’ αυτό το σημείο, η Τουρκία, μέσω των Τ/κ, θεωρεί το παίγνιο επίσης μηδενικού αθροίσματος, καθώς διακηρύττει το γνωστό «διχοτόμηση (Τaksim) ή θάνατος».
Το προσωρινό σημείο ισορροπίας που βρέθηκε την περίοδο 1960-63, μέσω των συνθηκών Ζυρίχης-Λονδίνου, ήρθε να διαταραχθεί με τα γνωστά γεγονότα των ετών ‘63-’64. Η κά θοδος της ελληνικής μεραρχίας στην Κύπρο έδειξε την έντονη επιθυμία της ελληνικής πλευράς να κάνει δικό της το παιγνίδι. Τα γεγονότα, όμως, του1967, η αποχώρηση της μεραρχίας και η αλλαγή πλεύσης, παραδίδοντας το «ευκταίο» στις ελληνικές καλένδες και ακολουθώντας το «εφικτό», από πλευράς Μακαρίου, μπορούμε να πούμε ότι από στρατηγικής απόψεως ήταν κρίσιμο σημείο, για την περαιτέρω εξέλιξη του προβλήματος.
Η ε/κ πλευρά με τη συνεπικουρία των Αθηνών μπήκε στη λογική του παιγνίου «win-win» ετεροχρονισμένα. Με τις συνομιλίες Κληρίδη – Ντενκτάς που ξεκίνησαν το 1968 προσπάθησε να πείσει ότι εμπέδωσε, πλέον, ότι δεν είναι μόνη της στο παιγνίδι και ότι είναι διατεθειμένη να κάνει υποχωρήσεις. Από την άλλη η τ/κ πλευρά γνωρίζοντας πλέον ότι είναι σε θέση ισχύος, με τον τουρκικό στρατό να αναβαθμίζεται συνεχώς και να φτάνει αυτή την περίοδο σ’ ένα πολύ καλό σημείο εκπαίδευσης, συνεχίζει τον αγώνα για πλήρη κερδοφορία από ένα παιγνίδι που στην αρχή φαινόταν χαμένο.
Από τότε μέχρι και σήμερα η πολιτική όλων των μερών δεν έχει αλλάξει. Η Αγγλία βλέποντας ότι διασφαλίζονται τα συμφέροντά της τηρεί μια ετεροβαρή, προς το μέρος της Τουρκίας, στάση. Η πρόσδεση των Τ/κ στο άρμα της Τουρκίας είναι ευθέως ανάλογη με τον απογαλακτισμό των Ε/κ από το εθνικό κέντρο. Για την Αθήνα το παίγνιο έχει προ πολλού χαθεί, καθώς θεωρεί ότι η λήψη αποφάσεων υπό συνθήκες αβεβαιότητας ενέχει υψηλό ρίσκο, με ορατό κόστος.
Ο μοναδικός της ρόλος είναι ό,τι απορρέει από τις συμβατικές της υποχρεώσεις. Για τους δε Ε/κ το «όραμα» να βγουν όλοι κερδισμένοι απ’ αυτή τη στρατηγική διένεξη φαίνεται να διαψεύδεται από τις κινήσεις των άλλων παικτών αυτής της σκακιέρας. Η επόμενη κίνηση, λοιπόν, οριοθετείται για τον επόμενο Δεκέμβριο, με την κρίση των 27 σε ό,τι αφορά στηνενταξιακή πορεία της Τουρκίας.
Η Τουρκία έχοντας δηλώσει ότι δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της, που απορρέουν από το Πρωτόκολλο της Άγκυρας, συνεχίζει τον αμανέ του «έκανα ό,τι μπορούσα το 2004».
Αν το status quo είναι το σημείο μηδέν, ποια στρατηγική θα ακολουθηθεί ώστε το παίγνιο να μην επιφέρει ζημία και κατά πόσο, συνεπώς, Κύπρος και Ελλάδα είναι σε θέση να ανατρέψουν ένα παίγνιο που εξαρχής φαίνεται χαμένο;
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ