Τι θα αποφασίσει το Συμβούλιο Κορυφής στις 19-20 Μαρτίου στις Βρυξέλλες
Αυστηρές συστάσεις προς την Ελλάδα για τη μείωση των ελλειμμάτων
ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ, ΜΑΡΤΙΟΣ. Tην ανάγκη μείωσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων των κρατών-μελών «το ταχύτερο δυνατόν», αλλά και την ετοιμότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης «να δράσει» στην περίπτωση που ένα κράτος-μέλος της βρεθεί σε κατάσταση οικονομικού εκτροχιασμού, θα υπογραμμίσει η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ που θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη και την Παρασκευή στις Βρυξέλλες. Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, οι κατευθύνσεις αυτές έχουν ιδιαίτερη σημασία, αφού θα υποχρεώσουν την κυβέρνηση όχι μόνο να…λάβει μέτρα που θα οδηγήσουν το δημοσιονομικό έλλειμμα κάτω από το 3% εντός του 2010 (και όχι εντός του 2011, όπως επιζητούσε), αλλά και να εκθέσει αναλυτικά τα μέτρα αυτά το ερχόμενο φθινόπωρο. Και αυτό διότι σύμφωνα με όλες τις υπάρχουσες ενδείξεις οι Βρυξέλλες θα δώσουν στην Αθήνα έξι μήνες περιθώριο για να αποφασίσει ποια είναι τα μέτρα βάσει των οποίων το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας θα συρρικνωθεί. Τα μέτρα αυτά θα τεθούν στη συνέχεια υπό την κρίση της Επιτροπής και του Εco/Fin, που θα έχουν και τον τελευταίο λόγο. Αναλυτικότερα στο 15σέλιδο σχέδιο των τελικών συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής που έχει υπόψη του «Το Βήμα» υπάρχουν δύο παράγραφοι, η 10 και η 11, που επί της ουσίας απεικονίζουν την κυρίαρχη αντίληψη στους κόλπους της ΕΕ για τα δημοσιονομικά ζητήματα. Στην παράγραφο 10 αναφέρεται ότι τα κράτη-μέλη της ΕΕ «οφείλουν να επιτύχουν τους μεσοπρόθεσμους δημοσιονομικούς στόχους τους το ταχύτερο δυνατόν», ούτως ώστε «να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα των δημοσίων οικονομικών τους ». Καλά πληροφορημένες πηγές σημείωναν από τις Βρυξέλλες ότι η παράγραφος αυτή κρίνεται μάλλον ανεπαρκής από τη Γερμανία και ορισμένες άλλες χώρες-μέλη της ΕΕ, οι οποίες θα επιδιώξουν να τη μεταβάλουν επί το δεσμευτικότερον, προβάλλοντας μάλιστα το επιχείρημα ότι το απαιτούν οι διεθνείς αγορές. Ενδεικτική εξάλλου των διαθέσεων που επικρατούν επί του θέματος στις Βρυξέλλες είναι και η απάντηση που έλαβε σε σχετική με το θέμα ερώτησή του ο ευρωβουλευτής της ΝΔ κ. Γ. Δημητρακόπουλος από την επίτροπο Βίβιαν Ρέντινγκ, η οποία εμμέσως πλην σαφώς άφησε να εννοηθεί ότι υπό τις παρούσες συνθήκες, για χώρες όπως η Ελλάδα, η συρρίκνωση των ελλειμμάτων επείγει.
Σε ό,τι αφορά την παράγραφο 11, οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων- εφ΄ όσον φυσικά την εγκρίνουν- θα καταστήσουν για πρώτη φορά απολύτως σαφές ότι η ΕΕ δεν πρόκειται να εγκαταλείψει τους λεγόμενους «αδύναμους κρίκους» της. Αναλυτικότερα η παράγραφος αυτή αναφέρει ότι οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων «γνωρίζοντας τη σημασία της μακροοικονομικής σταθερότητας στην ΕΕ» αναθέτουν στην Επιτροπή και στο Συμβούλιο των υπουργών Οικονομίας να παρακολουθούν μεθοδικά την οικονομική κατάσταση των κρατών-μελών και στην περίπτωση που κρίνουν ότι για ένα από αυτά απαιτείται η αρωγή της ΕΕ να την προετοιμάσουν. Μέσω αυτής της σύστασης οι «27» ανοίγουν για πρώτη φορά τον δρόμο για την έκφραση της κοινοτικής αλληλεγγύης και προς τις χώρες του ευρώ. Και αυτό παρά το γεγονός ότι η συνθήκη της ΕΕ επί της ουσίας απαγορεύει στα κράτη-μέλη της ζώνης του ευρώ να αναλαμβάνουν καθ΄ οιονδήποτε τρόπο τα χρέη άλλων χωρών της ευρωζώνης.
Η διαμόρφωση του ανωτέρω πλαισίου σε ό,τι αφορά τις δημοσιονομικές πολιτικές των κρατώνμελών της ΕΕ σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με την όλο και περισσότερο διαφαινόμενη επίτευξη συνολικής συμφωνίας ανάμεσα στη Γαλλία και στη Γερμανία για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Βερολίνο και Παρίσι έχουν πλέον συμφωνήσει επί των βασικών κατευθυντηρίων γραμμών, οι οποίες σε γενικές γραμμές συνίστανται στην ανάγκη αντιμετώπισης της κρίσης μέσω στοχευμένων- και όχι αλόγιστων- χρηματοδοτήσεων, ούτως ώστε να περιοριστούν οι τάσεις προς τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος για τον οποίο ο γαλλογερμανικός άξονας απέρριψε αυτή την εβδομάδα άνευ ενδοιασμών τις πιέσεις των ΗΠΑ για πρόσθετα χρηματοδοτικά πακέτα, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι αυτό που προέχει στην παρούσα φάση είναι η επίτευξη συμφωνίας για τον τρόπο λειτουργίας εφεξής του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού συστήματος και όχι οι μαζικές εκταμιεύσεις κρατικών και κοινοτικών κονδυλίων.