Κώστας Βενιζέλος   

Η επόμενη ημέρα της παράνομης ψηφοφορίας στα κατεχόμενα, προκαλεί συζητήσεις διαφορετικών σεναρίων, ως προς το πώς θα κινηθεί η Τουρκία διά του Ερσίν Τατάρ. Οι πλείστες προσεγγίσεις αποσυνδέουν το Κυπριακό από τους υπόλοιπους σχεδιασμούς της κατοχικής Τουρκίας, κι αυτό είναι λάθος. Από τη στιγμή κατά την οποία η Άγκυρα καθορίζει τις πολιτικές της, τη στάση της εν γένει, στη βάση ενός ολοκληρωμένου σχεδιασμού, που αφορά τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής, δεν μπορεί να απομονώνονται κομμάτια του πάζλ.

Είναι γι αυτό που δεν μπορεί η εξέλιξη με την παράνομη ψηφοφορία να περιοριστεί στα διλήμματα που τέθηκαν στη δημόσια σφαίρα την περασμένη Κυριακή. Ο δημοσιογράφος, Σενέρ Λεβέντ, έγραψε χθες ( Αβρούπα, Πολίτης), ότι «οι ψήφοι των εποίκων καθόρισαν το αποτέλεσμα. Κέρδισαν τα χρήματα. Όχι η αξιοπρέπεια. Σε αυτά προστέθηκαν οι πιέσεις, οι απειλές, οι εκβιασμοί, τα ψέματα. Χάσαμε εμείς. Κέρδισε ο Ερντογάν». Η Τουρκία αποφάσισε και έτσι έγινε, αυτή είναι και η εξήγηση για το αποτέλεσμα και όσοι είχαν αμφιβολία φαίνεται πως ζουν στη σφαίρα των ψευδαισθήσεων. Ο Λεβέντ υπενθυμίζει το προφανές, το οποίο ξεχνούν πολλοί. Ότι, δηλαδή, οι συνθήκες κατοχής είναι που καθόρισαν το αποτέλεσμα: «Δεν γίνεται χωρίς να γίνει αποδεκτό ότι υπάρχει κατοχή σε αυτή τη χώρα! Καθόλου δεν γίνεται ενόσω λέτε τον κατοχικό πληθυσμό «πολυπολιτισμικότητα» και καυχιέστε…».

Η Τουρκία έχει κουβαλήσει πληθυσμό στα κατεχόμενα από το 1975 έχοντας ως στόχο να αλλοιώσει το δημογραφικό χαρακτήρα της περιοχής και να καταστήσει το κατεχόμενο τμήμα τουρκική επαρχία. Αυτό γινόταν και γίνεται σταδιακά. Ο έλεγχος ήταν εξαρχής ασφυκτικός και απόλυτος. Τα όρια κινήσεων για τους Τουρκοκύπριους ήταν πάντα περιορισμένα. Αυτό, όμως, για πολλά χρόνια θεωρείτο «φυσιολογικό» καθώς η Άγκυρα δημιούργησε μια συνείδηση, επέβαλε μια κουλτούρα, ότι οι Τουρκοκύπριοι θα πρέπει , δήθεν, να χρωστούν εσαεί στην Τουρκία για το 1974. Και δεν είναι τυχαίο, που ακόμη κι αυτοί που αντιδρούν στον ασφυκτικό εναγκαλισμό της κατοχικής δύναμης θέλουν εγγυήσεις, στρατό και παρουσία της Τουρκίας στο νησί. Όταν, όμως, υπήρξε αντίδραση σε αυτόν τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της κατοχικής δύναμης, επιστρατεύθηκαν άλλες μέθοδοι. 

Η Άγκυρα σε εξελίξεις, που επηρεάζονται σχεδιασμοί της, τα συμφέροντα της, παρεμβαίνει καταλυτικά. 

Υπενθυμίζεται ότι το Φεβρουάριο του 2004, στη Νέα Υόρκη, όταν συζητείτο το θέμα της επιδιαιτησίας, ο Ραούφ Ντενκτάς, πήρε ένα «ραβασάκι» από την τουρκική κυβέρνηση: Είτε θα αποδεχόταν αμέσως είτε θα αντικαθίστατο την ίδια στιγμή (από τον Ταλάτ). Και αποδέχθηκε μια μεθοδολογία, που αποδείχθηκε χρυσοφόρα για την τουρκική πλευρά. Και αποδέχθηκε, αφήνοντας άναυδη την ελληνοκυπριακή πλευρά, που έπεσε στην παγίδα της επιδιαιτησίας. Σημειώνεται συναφώς πως τότε, ακόμη και ο πάλαι ποτέ ισχυρός Ντενκτάς, αποδείχθηκε ότι είχε ημερομηνία λήξης και βόλευε η παρουσία του βολικού Ταλάτ στο προσκήνιο.

Η κατοχική Τουρκία έκρινε τώρα, ότι δεν θα ήθελε στα κατεχόμενα ηγέτη του παράνομου μορφώματος, με … άποψη και θα κρατούσε «αποστάσεις» από τις πολιτικές της. Αν και στις κρίσιμες στιγμές ο Ακιντζί δεν το έπραξε τούτο. Στο Κραν Μοντανά ήταν ταυτισμένος με την πολιτική της Άγκυρας για εγγυήσεις και στρατεύματα. Η Άγκυρα σαφώς και θέλει με τον Τατάρ να ξεκαθαρίσει το τοπίο σε ό,τι αφορά το Κυπριακό και βέβαια τούτο δεν πρόκειται να το κάνει άτσαλα. Προσεκτικά μεν αλλά χωρίς να διευκολύνει τη διαδικασία. Γιατί έτσι, όπως διαχρονικά αποδείχθηκε, η Τουρκία κερδίζει. 

Το Κυπριακό δεν αντιμετωπιζόταν ποτέ από την Άγκυρα μόνο στα πλαίσια μιας διαδικασίας διαπραγματεύσεων, την οποία η κατοχική δύναμη την χρησιμοποιούσε ως άλλοθι. Το Κυπριακό, η Κύπρος, εντάσσεται σε μια στρατηγική ελέγχου της περιοχής. Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν οι διαχειριστές, που όχι μόνο αποσυνδέουν το Κυπριακό από τα ευρύτερα σχέδια της Άγκυρας, αλλά και από τις παράνομες ενέργειες της, όπως αυτές στην Αμμόχωστο και την κυπριακή ΑΟΖ. 

Τα δεδομένα ήταν πάντα δύσκολα. Τώρα είναι κρίσιμα γιατί είναι μεγαλύτεροι οι κίνδυνοι από την επιθετική συμπεριφορά της Άγκυρας. Και δεν μπορούν να γίνονται χειρισμοί, που δίνουν την εντύπωση πως η Λευκωσία είναι δεδομένη και ότι πρέπει να «πεισθεί» η άλλη πλευρά. Πώς; Με δικά μας δώρα. 

Φιλελεύθερος