Η Ελλάδα είναι γεμάτη από χωριουδάκια. Κάποια από αυτά ξεχωρίζουν για την ομορφιά τους και κάποια για την.. μοναδικότητα τους.

Από αυτό που δεν καπνίζει κανείς λοιπόν, μέχρι αυτό που.. θυμίζει Ελβετία, σας παρουσιάζουμε τα πιο παράξενα χωριά της χώρας μας:

Κυπαρίσσι Λακωνίας: Το απομονωμένο

Στα πόδια του Πάρνωνα απλώνεται ένας από τους ελάχιστους ανεπιτήδευτους παραδοσιακούς οικισμούς των ακτών του Μοριά που διατηρεί το χρώμα και τη γραφικότητά του.

Ο λόγος για το Κυπαρίσσι Λακωνίας, το όποιο ήταν απομονωμένο από την υπόλοιπη Ελλάδα μέχρι το ’70 καθώς δεν υπήρχε οδικό δίκτυο. Βρίσκεται 100 μέτρα ψηλότερα από τη θάλασσα και καλύπτεται από πυκνή μεσογειακή βλάστηση που αποτελείται πεύκα, χαρουπιές και κυπαρίσσια.

Χτίστηκε έτσι για προστασία από τους πειρατές, όταν αυτοί λεηλατούσαν τις ακτές της Πελοποννήσου. Αργότερα, όταν πέρασε ο κίνδυνος, δημιουργήθηκαν οι παραθαλάσσιοι οικισμοί Παραλία και Μητρόπολη, τα επίνεια του Κυπαρισσιού. Ο μοναχικός οικισμός μετατρέπεται σε τουριστικό κέντρο κατά τους θερινούς μήνες και πολλοί διάσημοι επισκέπτες το έχουν επιλέξει κατά καιρούς για να κάνουν ήσυχες διακοπές, όπως η Νταϊάνα και ο Τζορτζ Μπους.

Σιδηρόκαστρο: Το χωριό με τα αγάλματα

Σε μία γωνιά στην ορεινή Μεσσηνία βρίσκεται ένα φαινομενικά κοινό χωριό μόλις 150 κατοίκων. Ο επισκέπτης όμως που θα έχει την τύχη να βρεθεί στο Σιδηρόκαστρο είναι σίγουρο ότι θα εντυπωσιαστεί από τις εκπλήξεις που κρύβει το χωριό και αφού φύγει θα ανυπομονεί να περιγράψει αυτά που είδε.

Το Σιδηρόκαστρο ή χωριό των Αγαλμάτων είναι χτισμένο στους πρόποδες δύο λόφων, αμφιθεατρικά του κάστρου και του Αη-Λιά σε υψόμετρο περίπου 650 μέτρων.

Τα σπίτια του χωριού είναι χτισμένα στην πλειονότητα τους από πέτρα ενώ οι κεραμοσκεπές είναι ιδιαίτερης τεχνοτροπίας όπως αποφάνθηκε η Πολυτεχνική Σχολή της Μασσαλίας, φοιτητές της οποίας επισκέφθηκαν το Σιδηρόκαστρο.

Την προσωνυμία χωριό των αγαλμάτων την οφείλει στον γλύπτη Κώστα Γεωργακά ο οποίος μετά το θάνατό του δώρισε πλήθος από τα δημιουργήματά του στη γενέτειρα του τα οποία βρίσκονται διάσπαρτα μέσα στο χωριό

Καπέσοβο: Το χωριό που οι περισσότεροι κάτοικοι του έχουν αρχαία ονόματα

Το Καπέσοβο, ένα πραγματικό μνημείο της ηπειρωτικής αρχιτεκτονικής, ιδρύθηκε γύρω στον 16ο αιώνα και στην ακμή του είχε εύρωστη αγροτική οικονομία, όμως το εμπόριο ήταν αυτό που έφερε αληθινό πλούτο και φήμη στο χωριό.

Εντυπωσιακά πέτρινα σπίτια, καλοδιατηρημένα καλντερίμια, επιβλητικά αρχοντικά μέσα σε ορεινό τοπίο με τους βραχώδεις όγκους και το πράσινο να κυριαρχούν γύρω του. Σκαρφαλωμένο πάνω από τη χαράδρα της Μεζαριάς στο Ζαγόρι και σε υψόμετρο 1100 μ. έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός και δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί. Χαρακτηριστικό του χωριού είναι τα ονόματα των κατοίκων του.

Οι περισσότεροι έχουν αρχαία μικρά ονόματα όπως Πλάτωνας, Κλέαρχος και Θουκυδίδης. Αυτό συμβαίνει από τον 19ο αιώνα αφενός γιατί οι κάτοικοί του ήταν μορφωμένοι με κλασική παιδεία, αφετέρου γιατί έτσι ήθελαν να τονώσουν το φρόνημα και την ελληνικότητα της τουρκοκρατούμενης τότε περιοχής.

Πυργί: Το χωριό στη Χίο που τα σπίτια του είναι γεμάτα όμορφες ζωγραφιές

Το «ζωγραφιστό χωριό», όπως το αποκαλούν πολλοί λόγω των περίτεχνων διακοσμητικών μοτίβων στις προσόψεις των οικημάτων, είναι το μεγαλύτερο μεσαιωνικό χωριό της Χίου και απέχει 25 χιλιόμετρα από την πόλη.

Παρ’ όλες τις αλλοιώσεις που επέφεραν σ’ αυτό ο χρόνος και οι ανθρώπινες επεμβάσεις, το Πυργί αποτελεί ακόμη και σήμερα ένα ζωντανό μεσαιωνικό θρύλο.

Η πολεοδομική του διάρθρωση και η αρχιτεκτονική του μορφή προκαλούν τεράστιο ιστορικό ενδιαφέρον. Η οχυρωματική του διάταξη είναι αντιπροσωπευτική για την αντιμετώπιση των εχθρικών επιδρομών.

Σκοτεινό: Το χωριό όπου δεν καπνίζει κανείς

Στο Σκοτεινό, ένα χωριό 22,5 χιλιόμετρα ανατολικά του Ηρακλείου, δεν πρόκειται να βρείτε τσιγάρα. Κανείς δεν καπνίζει εκεί από τη δεκαετία του ’70. Οι κάτοικοι του έχουν εφαρμόσει τον δικό τους αντικαπνιστικό νόμο!

Στο Σκοτεινό τη δεκαετία του ’70 οι κάτοικοι τυχαία αποφάσισαν να κόψουν το τσιγάρο και να μην το ξαναπιάσουν ποτέ.

Οι Σκοτεινιανοί δηλώνουν υπερήφανοι γι’ αυτή τους την συνήθεια ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναρωτιούνται για ποιον λόγο οι άνθρωποι καπνίζουν.

«Εδώ στο Σκοτεινό πριν από αρκετά χρόνια αποφάσισαν οι άνθρωποι, τυχαία όχι οργανωμένα, να σταματήσουν το κάπνισμα. Από τότε προτιμάμε να πιούμε μία ρακί ή ένα κρασί παρά να κάνουμε ένα τσιγάρο», λέει ένας κάτοικος του χωριού.

Την ίδια ώρα οι Σκοτεινιανοί τονίζουν σε όλους τους επισκέπτες ότι όποιος θέλει να καπνίσει να έχει ήδη προμηθευτεί τα τσιγάρα του, καθώς στο χωριό δεν πρόκειται να βρει ούτε ένα για δείγμα.

Απείρανθος: Το χωριό στη Νάξο που μιλούν Κρητικά

Τ’ Απεράθου, όπως την αποκαλούν οι Ναξιώτες, είναι κτισμένη στην πλαγιές ενός λόφου στους ανατολικούς πρόποδες της βουνοσειράς των Φαναριών. Σαν αξιοσημείωτο χωριό αναφέρεται ήδη στα 1413 από τον περιηγητή Χριστόφορο Μπουοντελμόντι.

Το είπαν το «μαρμάρινο χωριό», μάρμαρο παντού, στους δρόμους, στα σπίτια και φως στον ήλιο του Αιγαίου. Το λένε και «το χωριό που στιχουργεί», αφού οι κάτοικοι του, με αξιοθαύμαστη ευχέρεια κάνουν τραγούδι την καθημερινή τους ζωή, τη λύπη και τη χαρά…

Ενετικοί πύργοι, όμορφα παλιά διώροφα σπίτια, μαρμάρινα καλντερίμια με καμάρες, γραφικές πλατείες με καφενεία και η ποιητική διάθεση των Απεραθιτών, δημιουργούν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που σπάνια συναντάται στον κυκλαδικό χώρο.

Η Απείρανθος ξεχωρίζει από τα άλλα χωριά της Νάξου στο γλωσσικό ιδίωμα, τα ήθη και τα έθιμα, καθώς οι κάτοικοί της θεωρείται ότι προήλθαν από την Κρήτη και τη Μικρά Ασία. Αυτή ακριβώς η ικανότητα ανδρών και γυναικών να «μιλούν» με στίχους, όπως στην Κρήτη, κάνουν τ’ Απεράθου ένα τόπο ξεχωριστό σε όλη την Ελλάδα.

Πρόκειται για μια παράδοση που πάει πίσω στα βυζαντινά χρόνια και στην αρχαιότητα, όπως μαρτυρούν τα σωζόμενα μνημεία.

Κουρκουμελάτα: Το χωριό που θυμίζει Ελβετία

Στην μοναδική Κεφαλονιά, σε απόσταση 10 χλμ. από το Αργοστόλι, θα συναντήσετε ένα χωριό-κόσμημα του νησιού, στο οποίο δεν χορταίνεις να περπατάς και να χαζεύεις τις ομορφιές του.

Τα Κουρκουμελάτα είναι ένα από τα πιο καλαίσθητα, γραφικά κι εντυπωσιακά χωριά της Ελλάδας! Πρόκειται για ένα χωριό που ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα για την όμορφη θέα και την εξαιρετική ρυμοτομία του. Οι κοινόχρηστοι χώροι και τα δημόσια κτήρια δεν μοιάζουν με όλα όσα έχετε συναντήσει.

Δείχνουν μάλιστα να είναι όλα πολύ αρμονικά και σε εκπληκτική σύνθεση σχεδιασμένα – πράγμα, το λιγότερο, σπάνιο για την Ελλάδα. Στα Κουρκουμελάτα όμως, συνέβη ακριβώς αυτό. Αφορμή ήταν η χειρότερη περίοδος στην ιστορία της Κεφαλονιάς, οι σεισμοί που κατέστρεψαν το νησί τον Αύγουστο του 1953. Τα Κουρκουμελάτα ισοπεδώθηκαν, δεν θρήνησαν όμως, τουλάχιστον, θύματα.

Όταν το νησί ξεκαθαρίστηκε από τα ερείπια και άρχισε η ανοικοδόμηση, σήμανε η αρχή μιας νέας εποχής. Ενώ όμως για την υπόλοιπη Κεφαλονιά ο σεισμός ήταν μια ανατροπή, για το χωριό αυτό ήταν μια ανόρθωση…

Η οικογένεια Βεργωτή, μια από τις πλέον εύπορες στο νησί, αποφάσισε να πραγματοποιήσει μια δωρεά πρωτόγνωρη για την εποχή! Θα ανοικοδομούσε ολόκληρο το χωριό, με την προϋπόθεση να γίνει αυτό σύμφωνα με τους κανόνες της αισθητικής και της ρυμοτομίας. Έτσι, το χωριό ανοικοδομήθηκε με οικονομική ενίσχυση του μεγάλου ευεργέτη, ο οποίος διένειμε τα νεότευκτα σπίτια στους κατόχους γης, αναδιοργάνωσε κι έχτισε το χωριό σύμφωνα με τη νεοκλασική αρχιτεκτονική της εποχής!

Η ανοικοδόμηση έγινε πάνω στα πρότυπα των ελβετικών οικισμών της υπαίθρου και κατέστησε το χωριό πρότυπο! Σε εποχή που για κανένα χωριό της Κεφαλονιάς δεν υπήρχε πρόγραμμα για ύδρευση και ηλεκτροφωτισμό, τα Κουρκουμελάτα απέκτησαν φως και νερό! Κατασκευάστηκαν 55 σπίτια σε τρία διαφορετικά μεγέθη, ανάλογα με τις ανάγκες, βάσει συγκεκριμένων προτύπων αλλά με ποικιλία σχεδίων. Άνετοι δημόσιοι χώροι, γήπεδα, παιδικές χαρές, βιβλιοθήκες, πάρκο, και βέβαια η πλατεία, με τους τεράστιους φοίνικες.

Διατέθηκαν λοιπόν μεγάλα ποσά, όχι απλώς για να ανοικοδομηθεί το χωριό, αλλά για να το μετατρέψουν στον «τελειότερο αγροτικό συνοικισμό της Ευρώπης»!

Σαμαρίνα: Το ψηλότερο των Βαλκανίων

Το πιο γνωστό βλαχοχώρι της Πίνδου, η Σαμαρίνα, είναι κτισμένη σε υψόμετρο 1.600 μ. στις Β.Α. πλαγιές του όρους Σμόλικα (2.637 μ.) και είναι το ψηλότερο χωριό, όχι μόνο της χώρας μας αλλά και των Βαλκανίων.

Το καλοκαίρι ο πληθυσμός της αγγίζει τους 5.000 κατοίκους! Τον υπόλοιπο χρόνο όμως σε πείσμα του καιρού λειτουργούν μόνο ελάχιστοι ξενώνες.

Γύρω από την Σαμαρίνα θα δείτε πυκνά δάση πεύκου, οξιάς, πυξαριού και ρόμπολου. Το χωριό έχει άφθονα κρύα νερά, ασύγκριτες φυσικές καλλονές και κλίμα υγιεινότατο. Για αυτά της τα προσόντα άλλωστε την βάφτισαν και «Ωραία Σαμαρίνα». Η πρώτη εντύπωση της Σαμαρίνας από μακριά, είναι υπέροχη: Το μεγάλο κεφαλοχώρι στέκεται στους πρόποδες του δεύτερου σε ύψος βουνού της Ελλάδας, κάτω από τις χιονισμένες -έως αργά τον Μάη- ακρώρειές του με τις τελευταίες γειτονιές του να ακουμπούν στις δασωμένες παρυφές.

Αλλά και από κοντά οι ομορφιές δεν τελειώνουν. Μια από αυτές, το καμάρι των Σαμαρινιωτών, η εκκλησία της Παναγιάς -η μεγαλύτερη Βασιλική της Πίνδου- με το αιωνόβιο πεύκο που ριζώνει στο ιερό της.

Η Σαμαρίνα χαρακτηρίζεται από την ζωντάνια και έντονη δραστηριότητα των κατοίκων της σε πολλούς τομείς. Οι Σαμαριναίοι με πολυσχιδή παρουσία στην σύγχρονη ελληνική ζωή και πραγματικότητα, διατηρούν την Σαμαρίνα ως αντίληψη ζωής στον τόπο διαβίωσης τους, αλλά και συντηρούν εδώ στις πλαγιές του Σμόλικα τις πατρογονικές εστίες και παραδόσεις.

Λουτρό: Πας μόνο περπατώντας ή με.. βάρκα!

Το Λουτρό είναι ένα μικρό, γραφικό παραθαλάσσιο χωριουδάκι στην νότια ακτή του νομού Χανίων, στα Σφακιά της Κρήτης.

Το περίεργο.. εδώ δεν υπάρχουν αυτοκίνητα αλλά ούτε και δρόμοι. Το μοναδικό αυτοκίνητο που υπάρχει διανύει καθημερινά 20 μέτρα όλα κι όλα, ίσα ίσα για να κατεβάσει τα σκουπίδια από κάποιο ξενοδοχείο στην προβλήτα και να παραλάβει τις προμήθειες.

Το μόνο που θα δεις είναι μικρές βάρκες και θαλάσσια σκάφη.

Για αυτό, για να φτάσεις στο Λουτρό θα πρέπει ή να περπατήσεις μιάμιση ώρα από τη Χώρα Σφακίων ή να επιβιβαστείς σε καραβάκι (υπάρχουν καθημερινά δρομολόγια πλοίων προς και από τη Χώρα Σφακίων, τη Σούγια, τη Γαύδο, τη Παλαιόχωρα και την Αγία Ρουμέλη).

Πιστεύεται ότι στο σημείο που βρίσκεται το χωριό υπήρχε η αρχαία πόλη του Φοίνικα.

Αργότερα, έγινε το χειμωνικό λιμάνι της πόλης των Σφακίων, λόγω του ότι ο κλειστός κόλπος και το μικρό νησί στην είσοδο του δημιουργούν ένα φυσικό λιμάνι όπου τα πλοία μπορούν να είναι ασφαλή ακόμη και σε πολύ κακές καιρικές συνθήκες.

Το χωριό ονομάστηκε έτσι από τα λουτρά που βρέθηκαν εκεί, το νερό των οποίων ερχόταν από την Aνώπολη.

Αρχάγγελος: Το χωριό στην Ρόδο με την δική του, περίεργη, γλώσσα

Ο Αρχάγγελος Ρόδου είναι κτισμένος στα κεντρικά ανατολικά παράλια του νησιού, σε υψόμετρο 160 μέτρων. Βρίσκεται σε απόσταση 28χλμ. από την πόλη της Ρόδου και κτίστηκε τα μεσαιωνικά χρόνια σε μακρινή απόσταση από την θάλασσα, για να προστατεύει τους κατοίκους από τις πειρατικές επιδρομές.

Σήμερα με πληθυσμό πάνω από 7.000 κατοίκους είναι το μεγαλύτερο χωριό της Ρόδου. Και το πιο ιδιαίτερο..

Χαρακτηριστικό των κατοίκων του Αρχάγγελου είναι η προσήλωσή τους στις παραδόσεις. Αν και το χωριό είναι ένα από τα πιο σημαντικά τουριστικά θέρετρα της Ρόδου, οι κάτοικοι διατηρούν ζωντανά τα ήθη και έθιμα των προγόνων τους, χωρίς να επηρεάζονται από το μοντέρνο τρόπο ζωής.

Ένα από αυτά είναι και η γλώσσα. Ο Αρχάγγελος είναι το μοναδικό χωριό της Ελλάδας που έχει αναπτύξει τη δική του γλώσσα!

Μια γλώσσα που παρά την προσπάθεια που κάνουν εδώ και πολλά χρόνια γλωσσολόγοι, φιλόλογοι και πανεπιστημιακοί, ακόμη δεν έχουν καταλήξει ποια ακριβώς είναι η ρίζα της, αφού πρόκειται για ανάμειξη ελληνικών, κυπριακών και τουρκικών λέξεων.

«Δεν είναι ελληνικά, ούτε κυπριακά, ούτε τουρκικά. Είναι μια δική μας γλώσσα που μόνο οι ντόπιοι του χωριού μας μπορούν να καταλάβουν. Ούτε καν οι υπόλοιποι Ροδίτες, γιατί δεν πρόκειται για μια διάλεκτο, αλλά για μια δική μας γλώσσα, τη λεγόμενη αρχαγγελίτικη», λέει ο πρόεδρος της Κοινότητας Αρχαγγέλου Αργύρης Αργυρού.

«Ούτε ένας Ελληνας δεν μπορεί να μας καταλάβει, ούτε ένας Κύπριος, ούτε ένας Τούρκος. Ισως μόνο κάποιες λέξεις. Αν ακούσεις δύο ηλικιωμένους να μιλάνε αρχαγγελίτικα σίγουρα θα τα χάσεις».

Η μοναδική εξήγηση που μπορεί να δοθεί για τα αρχαγγελίτικα είναι ότι οι κάτοικοι του χωριού κατάγονται από την Κύπρο και πιο συγκεκριμένα μάλλον από την Πάφο. Γεγονός που επιβεβαιώνει και ο προστάτης του χωριού που είναι η Παναγία η Τσαμπίκα, της οποίας η εικόνα ήρθε από την Μονή του Κύκκου στη Ρόδο.

Σύμφωνα με τον κύριο Αργυρού και οι 8.000 κάτοικοι του χωριού μιλούν στην καθημερινότητά τους τη συγκεκριμένη γλώσσα, κάτι που περνάει από γενιά σε γενιά, χωρίς να διδάσκεται φυσικά, αλλά μόνο μέσα από την καθημερινή χρήση της διαρκεί στον χρόνο και κάνει τον τόπο τους να ξεχωρίζει. Το αποτέλεσμα είναι και η νέα γενιά να γνωρίζει τα «αρχαγγελίτικα», κάτι που κάνει τη γλώσσα τους να διαρκεί… αιώνες τώρα, αλλά και να παραμένει ένα μεγάλο μυστήριο για τους επισκέπτες του χωριού και όχι μόνο.

Ροποτό: Το χωριό – φάντασμα στα Τρίκαλα που.. βουλιάζει

Το Ροποτό είναι ορεινός οικισμός του νομού Τρικάλων. Βρίσκεται στο νότιο άκρο του νομού, στα όρια με τον νομό Καρδίτσης και υπάγεται διοικητικά στον δήμο Πύλης.

Πριν από μερικά χρόνια το χωριό ήταν γεμάτο ζωή. Σήμερα ωστόσο στέκει ερειπωμένο και ερημωμένο. Όλα ξεκίνησαν το 2012 όταν μία απίστευτη καθίζηση μετακίνησε σχεδόν ολόκληρο το χωριό, σπέρνοντας τον τρόμο στους κατοίκους του.

Όπως υποστηρίζει ο πρόεδρος του κοινοτικού συμβουλίου, το πρόβλημα εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 2011. Τότε οι κάτοικοι του χωριού δεν κατάφεραν να διώξουν τα βρόχινα νερά σε ένα κοντινό ρέμα, με αποτέλεσμα τον Απρίλη του 2012, τα περισσευούμενα νερά μαζί με τα υπόγεια ύδατα να οδηγήσουν σε μία απίστευτη καθίζηση. Οι 300 οικογένειες που ζούσαν εκεί το εγκατέλειψαν.

Σύμφωνα με το Russia Today, η ελληνική κυβέρνηση δεν βοήθησε καθόλου την άλλοτε ακμάζουσα αυτή κοινότητα, αφού το Ροποτό ήταν ένα κεφαλοχώρι της περιοχής. Πολλά από τα σπίτια που υπήρχαν στο χωριό κατέρρευσαν, ενώ κάποια άλλα είναι άθικτα. Ωστόσο, το χωριό ακόμα «βουλιάζει» και κανένας δεν μπορεί να ζήσει πια σε αυτό.

ΠΗΓΗ: i-diakopes.gr