Η κυρία Ολγκίν πηγαινοέρχεται στην Κύπρο

Γράφει ο Σενέρ Λεβέντ

Την ώρα που τα πάντα κλυδωνίζονται με πλαστογραφίες, κανείς δεν γυρίζει να κοιτάξει το Κυπριακό. Η κυρία Ολγκίν ήρθε και έφυγε. Ξανάρθε. Πηγαινοέρχεται ανάμεσα στα δύο προεδρικά στον νότο και στον βορρά. Ποιος νοιάζεται; Κανείς. Νομίζω ότι αυτό ισχύει και στις δύο πλευρές.

Ήρθε η άνοιξη. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους με καλοκαιρινά. Φεστιβάλ ορχιδέας στην Καμπυλή, φεστιβάλ τουλίπας στο Διόριος. Ακόμα και αυτές οι ειδήσεις για τα φεστιβάλ λουλουδιών είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες από τις ειδήσεις για την Ολγκίν.

Για να πω την αλήθεια, ούτε εγώ θεωρώ πολύ σημαντικές αυτές τις δραστηριότητες της διπλωμάτισσας των Ηνωμένων Εθνών. Δεν είναι τόσο ενδιαφέρουσες όσο η υποψηφιότητα της Σεβγκιούλ Ουλούνταγ για το βραβείο «Θαρραλέα Γυναίκα» εκ μέρους της αμερικανικής πρεσβείας ή τα νέα χρηματικά βραβεία που θα διανέμει ο Στέλιος Χατζηιωάννου.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποια νέα εξέλιξη στο Κυπριακό. Θα επιστρέψει με άδεια χέρια και η κυρία Ολγκίν, όπως οι προηγούμενοι. Διότι ακόμα δεν ήρθε η ημερομηνία λήξης του υφιστάμενου στάτους κβο στο νησί. Δηλαδή, μέχρι αυτή τη στιγμή δεν βρήκαν κάτι νέο που θα μπορούσε να είναι πιο επικερδές από τη σημερινή κατάσταση για τις ίδιες η Αγγλία και η Αμερική, οι οποίες κρατάνε στα χέρια τους το κλειδί αυτού του προβλήματος.

Η ζωή συνεχίζεται. Δεν υπάρχει σύγκρουση. Δεν υπάρχει αίμα. Δεν υπάρχουν σοβαρές δυσάρεστες καταστάσεις. Ο λαός συνήθισε και τις μακριές ουρές στην πύλη της Κέρμιας. Τι είχε πει ο κύριος Γκουτέρες: «Είναι ευχαριστημένες και οι δύο πλευρές από το στάτους κβο». Μου φαίνεται πως αυτό είναι το πιο ρεαλιστικό πράγμα που είπε. Πέρασαν πενήντα χρόνια από το 1974; Έτσι όπως πάει το πράγμα, θα περάσουν ακόμα πενήντα. Είναι αλήθεια πως δεν υπάρχει κινητικότητα διεθνώς για την Κύπρο, όμως ούτε εδώ στην Κύπρο υπάρχει!

Στον νότο περνούν την ώρα τους με το εκκλησιαστικό σκάνδαλο και εμείς στον βορρά με το σκάνδαλο των πλαστών διπλωμάτων. Σε αντίθεση με εμένα αναμένει κάτι ο αγαπητός φίλος μου δημοσιογράφος Ισμέτ, ο οποίος μου πήρε συνέντευξη στην τηλεόραση. «Μετά από τις 31 Μαρτίου θα υπάρξουν κάποιες εξελίξεις», λέει.

Τι υπάρχει στις 31 Μαρτίου; Τοπικές εκλογές στην Τουρκία. Νομίζω πως ο Ταγίπ Ερντογάν θα σκίσει και σε αυτές τις εκλογές. Έτσι όπως πάνε τα πράγματα, θα πάρει πίσω και την Κωνσταντινούπολη. Όμως, αυτό δεν θα έχει απολύτως καμία επίδραση στο Κυπριακό. Μετά τις τοπικές εκλογές θα βρούμε απέναντί μας έναν Ταγίπ Ερντογάν πολύ πιο ενισχυμένο. Και αυτή η ισχύς θα μας συνθλίψει πιο πολύ εδώ. Όταν εξέφρασα αυτή μου την άποψη, ο φίλος με ρώτησε: «Δηλαδή είναι the end»; Όχι. Δεν είναι the end. Ενόσω ζει κανείς, τίποτα δεν θεωρείται ότι έχει τελειώσει.

Πιο σωστά, αυτή η υπόθεση δεν θα τελειώσει προτού πεθάνει και ο τελευταίος Κύπριος εδώ.

Όμως, αντιλαμβανόμαστε και το εξής: Πλέον είναι άδειες οι πλατείες, οι οποίες είχαν ξεχειλίσει στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Αποτελούν παρελθόν. Εκείνα τα μεγάλα συλλαλητήρια ήταν τα τελευταία μεγάλα συλλαλητήρια που είδαμε εδώ. Το τελευταίο συλλαλητήριο έγινε το 2011. Μετά τους πυροβολισμούς κατά της εφημερίδας μας. Εκείνη την ημέρα η δική μας ομάδα είχε βγει στους δρόμους με σημαίες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όμως, η αστυνομία μας έκοψε τον δρόμο στην πορεία. Θέλησε να μας πάρει τις σημαίες. Έγινε συμπλοκή. Τις πήραν με το ζόρι. Στην πλατεία υπήρχε ένα μεγάλο πλήθος, σχεδόν 30 χιλιάδες άτομα. Αυτό ήταν το τελευταίο. Δεν είδαν ποτέ ξανά τέτοιο πλήθος οι πλατείες μας.

Γιατί; Διότι διέλυσε, κατέστρεψε όλες αυτές τις δράσεις το CTP, το οποίο έκανε μονοπώλιό του την αντιπολίτευση. Έσβησε την αντιπολίτευση κατά της Άγκυρας. Δεν του απέμεινε διαφορά από τους δεξιούς. Όπως το ΑΚΕΛ στον νότο δεν είναι κομουνιστικό πλέον, έτσι και το CTP στον βορρά δεν είναι αριστερό πλέον. Όσο είναι έργο των δεξιών η σημερινή κατάσταση στο νησί, άλλο τόσο είναι έργο και εκείνων που είναι γνωστοί ως αριστεροί. Όμως, και οι κοινότητες να μην βρίσκουν το φταίξιμο μόνο στους επικεφαλής μας. Διότι και οι επικεφαλής μας δικό τους έργο είναι.

Κοντολογίς, συμβαίνει το εξής: Ήρθαν, έχυσαν αίμα, τα πήραν, τη μοίρασαν και έμειναν. Μας χώρισαν στα δυο. Πλέον όλοι καβγαδίζουν μεταξύ τους στον δικό τους σκουπιδότοπο. Όχι με τον κατακτητή!

Πηγή: Πολίτης