Με σεβασμό στα θύματα και τις οικογένειες του εγκλήματος των Τεμπών

Του Δημητρίου Καρατζίδη ⃰

Την Τρίτη 26 Μαρτίου 2024 κατατέθηκε η «Πρόταση δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης (άρθρα 84 παρ. 2 του Συντάγματος και 142 Κανονισμού της Βουλής)», που αφορά στο «έγκλημα των Τεμπών», την οποία υπέγραψαν 85 βουλευτές των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Στο κείμενο της πρότασης τονίζεται η «εγκληματική ολιγωρία και αδιαφορία της κυβέρνησης», καθώς και η «εγκληματική και μεθοδευμένη προσπάθεια συγκάλυψης της υπόθεσης και της δημιουργίας ενός πέπλου προστασίας συγκεκριμένων προσώπων».

Ο αρχηγός του κόμματος που ανέλαβε αυτή την πρωτοβουλία, «συγκίνησε» το Πανελλήνιο δηλώνοντας στη βουλή ότι «βιώνουμε το ίδιο μοτίβο: διαφθορά, συγκάλυψη, ατιμωρησία». Απευθυνόμενος δε στην κυβέρνηση δήλωσε: «Είστε ικανοί να κάνετε τα πάντα για να κρατήσετε τις καρέκλες σας». Ομιλώντας εκ μέρους της ελληνικής κοινωνίας τόνισε ότι: «Ο λαός ζητά να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι για τα Τέμπη».

Διερωτήθηκε άραγε ο εν λόγω πολιτικάντης μήπως η ελληνική κοινωνία εξοργίζεται πλέον όταν ακούει παρόμοιες φοβερές διαπιστώσεις και βαρύγδουπες εκφράσεις; Μήπως λησμόνησε ότι το «ίδιο μοτίβο» βίωνε η ελληνική κοινωνία και κατά τη διακυβέρνηση της χώρας από την δική του παράταξη, αλλά και ομοιοτρόπως από τις λοιπές αντιπολιτευόμενες πολιτικές παρατάξεις;

Η Ελλάδα ευτυχώς δεν έχει γίνει «χώρα λωτοφάγων». Η ελληνική κοινωνία, δυσαρεστώντας την άρχουσα ελίτ, απέδειξε ότι είναι ακόμη «ζωντανή». Χωρίς κομματική καθοδήγηση έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα υποστηρίζοντας την προσπάθεια του «Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών 2023» για τη συλλογή υπογραφών με σκοπό την εκκίνηση διαδικασίας «για αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών». Το ίδιο έπραξε και κατά τη διαδικασία υπογραφής της συμφωνίας των Πρεσπών, όταν οι Έλληνες άφησαν στην άκρη την κομματική τους ταυτότητα και προέταξαν την εθνική/πατριωτική τους ευαισθησία, έναντι του κομματικού συμφέροντος.

Μετά την αποτυχία συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών και μελετώντας τις δημοσκοπήσεις, το διεφθαρμένο έως το κόκαλο σύστημα εξουσίας τρομοκρατήθηκε βλέποντας πλέον ξεκάθαρα την αποστροφή των πολιτών προς το παρόν πολιτικό σύστημα. Ένα αποτυχημένο πολιτικό σύστημα που έχει καταρρεύσει εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά συνεχίζει να φυτοζωεί κατατρώγοντας τις σάρκες της ελληνικής κοινωνίας, με τη βοήθεια των εγχώριων «ισχυρών οικονομικών συμφερόντων» (των κάποτε «νταβατζήδων»), των ξενοκίνητων «μπαρμπέρηδων» (κατά τον Γέρο του Μοριά) και των «ανιδιοτελών» φίλων και συμμάχων μας.

Μπροστά στον κίνδυνο κατάρρευσης, σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό αποφάσισε να σώσει το «σύστημα» που υπηρετεί ακολουθώντας ως έσχατη λύση τη νομιμοποιημένη οδό προσφυγής στον ακρογωνιαίο λίθο του πολιτικού μας συστήματος και συνάμα στον μεγάλο «θεσμικό πλύντη» των σκανδάλων και των πάσης φύσεων ανομιών του: τη «Βουλή των ολίγων». Προφανής σκοπός του δόλιου εγχειρήματος είναι αφενός να πειστεί ο καλοπροαίρετος Έλληνας ότι όλα γίνονται με γνώμονα το συμφέρον της ελληνικής κοινωνίας και του Ελληνισμού γενικότερα, αφετέρου να εξασφαλίσει νομιμοποίηση και παράταση χρόνου. Προστατεύεται έτσι βεβαίως ο πραγματικός ένοχος: το άθλιο πολιτικό σύστημα, ο κύριος υπεύθυνος για την κακοδαιμονία που κατατρέχει την ελληνική κοινωνία και συνεχίζει να συρρικνώνει τον Ελληνισμό εδώ και χρόνια.

Είναι όμως ποτέ δυνατόν η «Βουλή των ολίγων» και δυστυχώς και ολίγιστων, ο ακρογωνιαίος λίθος του πολιτικού μας συστήματος, να επιλύσει χρόνια προβλήματα του κρατικού μηχανισμού; Ή μήπως θα επέμβει για να ρίξει στάχτη στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας, για να μην αντιληφθεί το προφανές: Όχι μόνο ότι το δυστύχημα των Τεμπών ήταν έγκλημα, αλλά και ότι για τη διατήρηση του «ίδιου μοτίβου» της διαφθοράς, της συγκάλυψης και της ατιμωρησίας, κύριος υπαίτιος είναι η δομή κι οργάνωση αυτού του ίδιου πολιτικού συστήματος.

Αυτά που μπορεί να επιτύχει η Βουλή στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι τα παρακάτω:

 – Να αναγκάσει σε παραίτηση από θέσεις εξουσίας ορισμένους πολιτικούς, όπερ και εγένετο.

 – Να οδηγήσει στη τιμωρία τους επίορκους κρατικούς λειτουργούς του εγκλήματος της συγκάλυψης.

 – Ή ακραία να άρει την στήριξή της στην Κυβέρνηση.

 – Και το τραγικά σύνηθες, όπερ και εγένετο, να καταψηφίσει την πρόταση δυσπιστίας.

Οτιδήποτε από τα παραπάνω και να επιτύχει η Βουλή δεν πρόκειται να συμβάλει στη βελτίωση του πολιτικού συστήματος.

Διερωτάται εντέλει κανείς:

– Πόσες κυβερνήσεις έχουμε αλλάξει κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης;

– Πόσοι πρωθυπουργοί κυβέρνησαν τη χώρα;

– Πόσα πολιτικά κόμματα έχουν δημιουργηθεί, αυτοκαταργηθεί ή αλλάξει όνομα;

– Πόσοι υπουργοί διαδέχθηκαν ο ένας τον άλλο στα διάφορα υπουργεία;

Άλλαξε ουσιωδώς κάτι; Προφανώς όχι. Το «ίδιο μοτίβο» παραμένει ακλόνητο. Και τούτο διότι η πηγή των δεινών μας είναι το πολιτικό σύστημα της «επαγγελματικής πολιτικής» και της κομματοκρατίας. Ένα βασικά ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα, το «καρκίνωμα του Ελληνισμού», που θα έπρεπε να αποκαλείται μοναρχευόμενη ολιγαρχία ή αιρετή μοναρχία, και στο οποίο ο κομματάρχης/μονάρχης/πρωθυπουργός ως Λουδοβίκος κατέχει και διευθύνει κατά το δοκούν όλο το πολιτικό σύστημα. Με τη βοήθεια του κομματικού μηχανισμού και ορισμένων συμβούλων αποφασίζει ανεξέλεγκτα και χωρίς να λογοδοτεί για τις τύχες μιας ολόκληρης χώρας. Ένα πολιτικό σύστημα το οποίο «με όπλο το δύσμορφο κράτος κατατρώγει από καταβολής του τις σάρκες του Ελληνισμού μέχρι το μεδούλι».

Το ερώτημα ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ για την κακοδαιμονία των Ελλήνων έχει ήδη απαντηθεί από την Ιστορία. Πίσω από τους σταθμάρχες, τους διάφορους κρατικούς λειτουργούς, πολιτικά πρόσωπα, υπουργούς και πρωθυπουργούς, βρίσκεται κρυμμένος ο πραγματικός ένοχος: Το πολιτικό σύστημα της κομματοκρατίας που καμουφλάρεται πίσω από τον τίτλο μιας κατ’ επίφαση δημοκρατίας που διοικείται από επαγγελματίες πολιτικάντηδες.

Αυτό λοιπόν συντηρεί το «ίδιο μοτίβο». Αυτό είναι και ο βασικός υπεύθυνος για το έγκλημα των Τεμπών και αυτό είναι που προσπάθησε κατευθύνοντας κατά το δοκούν τους μηχανισμούς του κράτους, συμπεριλαμβανομένης δυστυχώς και της δικαιοσύνης, να ενορχηστρώσει τη συγκάλυψη του εγκλήματος. Τις «σαχλαμάρες» κατά τον πρωθυπουργό, το «μπαγιάτικο θέμα» για κάποιο στέλεχός του. Απέτυχε όμως σε αυτή τη δόλια προσπάθεια γιατί βρήκε απέναντί του την ελληνική ψυχή, που εσφαλμένα εννόησε ότι έχει εκπνεύσει. Γιατί όσους εξειδικευμένους επιστήμονες και να προσλάβουν από το εσωτερικό και το εξωτερικό οι σπιθαμιαίοι κομματάνθρωποι, όσους αλγόριθμους και άλλα επιστημονικά μέσα να χρησιμοποιούν αυτοί οι επιστήμονες, την ελληνική καρδιά και ψυχή δεν θα μπορέσουν να την αποκωδικοποιήσουν, τους λείπουν τα κλειδιά της. Τα επιστημονικά τους εργαλεία δεν είναι ικανά να διακρίνουν τους ελληνόφωνους από τους Έλληνες.

Το θλιβερό συμβάν απέδειξε έμπρακτα ότι στην ανάγκη και όταν υπάρχει πολιτική βούληση, ο κρατικός μηχανισμός είναι σε θέση ακόμη και για ένα απεχθές έγκλημα, όπως αυτό των Τεμπών, να ενεργήσει αστραπιαία με σκοπό τη συγκάλυψή του. Γιατί δεν ενεργεί με παρόμοια ταχύτητα σε διάφορες άλλες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα στις θεομηνίες;

Αυτό το αποτυχημένο πολιτικό μας σύστημα έχει να επιδείξει και μια «επιτυχία». Έχει κατορθώσει εδώ και χρόνια να μετατοπίζει συνεχώς τον πάτο προς τα κάτω, προς τον πυθμένα, οδηγώντας την πατρίδα μας προς σε ένα επικίνδυνο αδιέξοδο.

Τείνουμε να καταλήγουμε να συζητούμε όχι μόνο ποια από τα κυριαρχικά μας δικαιώματα θα απεμπολήσουμε για να εξυπηρετήσουμε τις ορέξεις του αδηφάγου γείτονα και τα συμφέροντα των διαφόρων «νταβατζήδων», «μπαρμπέρηδων» και «συμμάχων», αλλά διαπραγματευόμαστε ακόμη και πόση από την εθνική μας κυριαρχία θα παραχωρήσουμε!

Χωρίς Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας και δίχως εθνική στρατηγική το καράβι της πατρίδας μας και του Ελληνισμού ταξιδεύει σε τρικυμισμένες θάλασσές, με την ελπίδα ότι η τύχη θα το ευνοήσει και δεν θα προσαράξει σε κάποια ξέρα ούτε θα συγκρουστεί με κάποιο παγόβουνο.

Καταντήσαμε οι Έλληνες να προσδοκούμε ως έσχατη λύση την αυτοχειρία της Τουρκίας, για να έχουμε ελπίδα για τη σωτηρία της πατρίδας μας, της Κύπρου και του Ελληνισμού γενικότερα.

Στο δια ταύτα, υπάρχει πρόταση για τη σωτηρία της πατρίδας μας; Προφανώς και υπάρχει, όμως ως ελάχιστη προϋπόθεση απαιτείται η γνώση. Γνώση η οποία δύναται να αποκτηθεί μόνο μέσω της αυτομόρφωσης. Δύσκολο εγχείρημα, αλλά άκρως αναγκαίο, καθόσον το νυν εκπαιδευτικό σύστημα της ελλαδικής νομενκλατούρα διακινεί την οπισθοδρόμηση παρέχοντας μόνο τη «συστημική γνώση». Δηλαδή μια ιδεολογία στήριξης του πολιτικού συστήματος και όχι την πρόοδο, την οποία δίδαξε ο Ελληνισμός στο διάβα των αιώνων.

Η απόκτηση της γνώσης θα μας οδηγήσει ως ελληνική κοινωνία να κάνουμε το πρώτο θετικό βήμα προς την πρόοδο, απαιτώντας τη δημιουργία ενός κατάλληλου θεσμικού πλαισίου, το οποίο να υποχρεώνει την εκάστοτε Κυβέρνηση να εξυπηρετεί πρωτίστως τα συμφέροντα της ελληνικής κοινωνίας και του Ελληνισμού. Ένα θεσμικό πλαίσιο το οποίο να διαθέτει ασφαλιστικές δικλείδες οι οποίες να προστατεύουν το καλόβουλο πολιτικό προσωπικό και τους έντιμους κρατικούς λειτουργούς από τις κακόβουλες προθέσεις των εγχώριων «νταβατζήδων», των κάθε λογής «μπαρμπέρηδων» και των «ανιδιοτελών φίλων» και συμμάχων μας.

            Το πολιτικό μας σύστημα οφείλει άμεσα να μεταρρυθμιστεί προς την Αντιπροσώπευση. Ένα αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα, όπου ο ελληνικός λαός λαμβάνει τις πολιτικές αποφάσεις που τον αφορούν. Δηλαδή να γίνει ο ουσιαστικός εντολέας κι ελεγκτής των πολιτικών λαμβάνοντας ο ίδιος αποφάσεις, τις οποίες και θα ακολουθούν υποχρεωτικά οι εντολοδόχοι πολιτικοί.

Κοντολογίς χρειαζόμαστε από χθες ένα εγχώριο μνημόνιο. Ένα μνημόνιο που θα επιβληθεί από την ελληνική κοινωνία προς έλεγχο του ανθελληνικού πολιτικού συστήματος. Ένα μνημόνιο με στόχο το αυτονόητο: Την δημιουργία επιτέλους ενός ελληνικού κράτους στα μέτρα και τις απαιτήσεις του πολιτισμού, της κοινωνίας και της Ιστορίας των κοινών των Ελλήνων.

⃰ Ο Δημήτριος Καρατζίδης είναι Ταξίαρχος ε.α. και απόφοιτος της Σχολής Εθνικής Αμύνης. Έχει μεταπτυχιακό στην Εφαρμοσμένη Στρατηγική και στις Διεθνείς Σχέσεις από το Πανεπιστήμιο του Πλύμουθ, μεταπτυχιακό στις Διεθνείς Σχέσεις και Στρατηγικές Σπουδές από το Πάντειο Πανεπιστήμιο και είναι απόφοιτος του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου.