REAL TIME |

Weather Icon
Απόψεις 12 Ιουνίου 2020

Τις πταίει;

Τις πταίει;

Δημήτριος Καρατζίδης

Η αρθρογραφία των περισσοτέρων διακεκριμένων διεθνολόγων και στρατηγιστών επισημαίνει ως πρόβλημα την έλλειψη εθνικής στρατηγικής της Πατρίδας, με ολέθριες επιπτώσεις πάνω στην ασφάλεια του ελληνικού κράτους και της προάσπισης των εθνικών συμφερόντων γενικότερα. Αυτό τείνει να καθιερωθεί ως μια σταθερά του νεοελληνικού κράτους κι εντάσσεται στο ευρύτερο πρόβλημα της έλλειψης μακρόχρονου στρατηγικού σχεδιασμού για μια σειρά από ζητήματα, όπως για παράδειγμα την παιδεία, το δημογραφικό, την οικονομία, τη διαχείριση του ορυκτού μας πλούτου, το μεταναστευτικό, το προσφυγικό και άλλα.

Για ποιο λόγο, τις πταίει κι εδώ και δυο αιώνες δεν κατόρθωσε το ελληνικό κράτος να δημιουργήσει τους κατάλληλους θεσμούς παραγωγής εθνικής στρατηγικής, όπως για παράδειγμα ένα Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας, παρά το ότι ως Ελληνισμός έχουμε υποστεί τεράστιες καταστροφές. Είναι επιτακτική ανάγκη να απαντήσουμε άμεσα στο ερώτημα αυτό, καθόσον άπτεται της επιβίωσης του ελληνικού κράτους.

Πριν επιχειρήσω την ανάλυσή μου θα σταθώ για λίγο σε μια άποψη που φαίνεται να επικρατεί σε μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας. Δηλαδή ότι το νεοελληνικό κράτος έχει ήδη πετύχει πάρα πολλά θετικά και συνεχίζει μια λαμπρή πορεία προς το μέλλον. Οι συμπολίτες μας αυτοί ιστορούν τον Ελληνισμό με βάση τα πεπραγμένα του κράτους και κατά βάση αποτιμούν την Κοινωνία ως υπεύθυνη για τα κακώς κείμενα.

Η θέση μου είναι η ακριβώς αντίθετη. Ότι δηλαδή η ιστόρηση του Ελληνισμού πρέπει να γίνεται με γνώμονα τα πεπραγμένα της ελληνικής κοινωνίας και όχι του κράτους. Αυτή η προσέγγιση μας επιτρέπει να αναγνωρίσουμε αφενός ένα προβληματικά λειτουργόν κράτος «εντός του οποίου δυστυχεί μια κοινωνία με υψηλού διαμετρήματος ανθρωποκεντρική ανάπτυξη» κι αφετέρου να διαπιστώσουμε μια διαρκή συρρίκνωση του Ελληνισμού.

Η δεδομένη έλλειψη μακροχρόνιου εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού, μας οδηγεί νομοτελειακά σε μια νέα ήττα του Ελληνισμού, μέσω της διπλωματικής οδού ή ενδεχομένως και σε συνδυασμό με μια στρατιωτική ήττα, εκτός και εάν αυτοχειριαστεί κάποια στιγμή ο εξ Ανατολών γείτονάς μας. Ίσως το μόνο που μπορεί να μας σώσει.

Ποιο είναι το «Κέντρο Βάρους» (Carl von Clausewitz), των δεινών μας και των αστοχιών μας, δηλαδή το σημείο κλειδί, το οποίο εάν το ανακαλύψουμε και το ισορροπήσουμε θα βελτιώσουμε άρδην την κατάστασή μας, τόσο σε επίπεδο στρατηγικής, αλλά και σε επίπεδο όλου του κρατικού μηχανισμού.

            Μια ενδεχομένως εύκολη απάντηση θα ήταν ότι φταίει ο «ξένος παράγων» ή οι κακοί γείτονες ή η παιδεία μας ή ο υποβόσκων διαχρονικός διχασμός της κοινωνίας μας ή ακόμη και η απείθαρχη ελληνική κοινωνία και πολλά άλλα. Προφανώς δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε από τους συμμάχους μας ή από τους κακούς γείτονες να προστατεύσουν κατά προτεραιότητα τα συμφέροντά μας και όχι πρωτίστως τα δικά τους συμφέροντα. Και γιατί αναμένουμε από την παιδεία της πολιτείας κάτι καλύτερο, εφόσον αυτή είναι προσαρμοσμένη στις «ανάγκες» του πολιτικού συστήματος. Όσον αφορά στην κοινωνία, ως όρος γενικός, απόμακρος και μη ειδικός, αυτή είναι συνήθως ο εύκολος στόχος για να της φορτώνονται όλα τα λάθη, οι ατέλειες και οι παραλήψεις του πολιτικού συστήματος. Μήπως όμως «το ήθος της κοινωνίας είναι αυτό που διδάσκει η πολιτεία».

            Κάνοντας μια ενδεικτική διαδρομή στο παρελθόν ας ανατρέξουμε στον Χαρίλαο Τρικούπη, ο οποίος με το ιστορικό άρθρο του «Τις πταίει» είχε καταδείξει ως υπεύθυνο για τη μη ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος και άρα του κρατικού μηχανισμού, τον ίδιο τον αρχηγό του κράτους, τον βασιλιά Γεώργιο Α΄.

Λίγα χρόνια αργότερα ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, μας θυμίζει ότι το «τέρας», δηλαδή «οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος», «οι πλάσαντες τα ερείπια» είναι υπεύθυνοι για τα δεινά μας και όχι «η γλαυξ η θρηνούσα επί ερειπίων».

Ο Ευάγγελος Λεμπέσης στο βιβλίο του «Η Τεράστια Κοινωνική Σημασία των Βλακών στο Σύγχρονο Βίο» μας εξηγεί ότι οι «βλάκες», οι οποίοι «κατέχουν σπουδαίες θέσεις στην κοινωνία (κυβερνώσα ελίτ)» είναι το μεγάλο μας πρόβλημα.

Ο Χρήστος Γιανναράς προχωρά παραπέρα, υποστηρίζοντας ότι «το εθνικό κράτος είναι το τέλος του Ελληνισμού». Και ως εθνικό κράτος εννοεί «το συγκεκριμένο σχήμα που καθιέρωσε ο Διαφωτισμός. Ένα γέννημα ατομοκεντρισμού και κατασφάλισης του ατόμου», που καμία σχέση δεν έχει με τον «κοινωνιοκεντρικό Ελληνισμό».

Ο νυν πρόεδρος της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού (ΕΑΑΣ) Αντγος ε.α. Σταύρος Κουτρής σε πρόσφατο σχόλιό του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης διερωτάται: «Πώς όμως να ενεργείς στρατηγικά, δηλαδή για τις επόμενες 10ετίες, όταν το μέλημά σου είναι τακτικό, δηλαδή τι θα γίνει στις επόμενες κρίσεις ή εκλογές;»

Ο Ήφαιστος Παναγιώτης σε πρόσφατη ανάλυσή του για το στρατηγικό αδιέξοδο στα ελληνοτουρκικά αναφέρει ότι «την ευθύνη την φέρει το πολιτικό σύστημα και οι κατευναστικές θέσεις, στάσεις και καθημερινές δηλώσεις των κρατούντων και του περιχώρου τους», οι οποίοι δεν γνωρίζουν ούτε «το αλφαβητάριο μιας αποτρεπτικής στρατηγικής».

Ιδιαίτερα θα σταθώ στο Γιώργο Κοντογιώργη, ο οποίος μας εξηγεί με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ότι το «καρκίνωμα του Ελληνισμού» είναι το πολιτικό σύστημα της κομματοκρατίας, το οποίο «με όπλο το δύσμορφο κράτος κατατρώγει από καταβολής του τις σάρκες του Ελληνισμού μέχρι το μεδούλι». Και ως κομματοκρατία «ορίζει τη δομή και τη λειτουργία του πολιτικού φαινομένου σε μια φάση κατά την οποία το κομματικό σύστημα αυτονομείται και κυριαρχεί επί του τυπικού πολιτικού συστήματος, έτσι ώστε το πρώτο να καθορίζει τη λογική θεμελίωση και την πολιτική δυναμική του δεύτερου».

Προϊόν πολυετούς έρευνας και διδασκαλίας του καθηγητή Κοντογιώργη είναι η Κοσμοσυστημική Γνωσιολογία, η οποία είναι μια διεθνώς πρωτότυπη και ολοκληρωμένη πολιτική θεωρία, «που επιχειρεί να αναμορφώσει ριζικά το γνωσιακό και μεθοδολογικό υπόβαθρο των Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών θέτοντας ως κεντρική αναλυτική κατηγορία την έννοια του κοσμοσυστήματος».

Σύμφωνα με τη Κοσμοσυστημική Γνωσιολογία, τα αίτια της ελληνικής κακοδαιμονίας είναι δυνατόν να κατανοηθούν, αρκεί να στοχασθούμε πάνω σε τέσσερις, μείζονες, αλλά και σημειολογικά ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις, στις οποίες προέβη το νεοελληνικό κράτος και οι οποίες είναι:

– Το νεοελληνικό κράτος αποτέλεσε ένα μόρφωμα με ασφυκτικά περιορισμένα σύνορα, αναντίστοιχο προς το μέγεθος και τις ανάγκες του μείζονος Ελληνισμού. Επιπλέον, θεσμίσθηκε υπό καθεστώς πλήρους προτεκτοράτου.

– Το κράτος αυτό δομήθηκε πολιτικά ως απόλυτη μοναρχία – κρατική δεσποτεία, παρακάμπτοντας εξ ολοκλήρου την οικουμενική και γι’ αυτό βαθιά δημοκρατική ιδιοσυστασία της ελληνικής κοινωνίας. Δηλαδή ο ελληνισμός ελευθερώθηκε από τον οθωμανικό ζυγό για να υποβληθεί σε ένα πολιτικό σύστημα (κράτος/σύστημα) που επανέφερε τα αποτυπώματα της οθωμανικής δεσποτείας ως ζώσα πραγματικότητα της υπηκόου σ’αυτό ελληνικής κοινωνίας

– Από τις πρώτες ενέργειες της βαυαρικής δυναστείας ήταν να καταργήσει τη δημοκρατική πολιτεία των Ελλήνων, δηλαδή την εν δήμω κοινωνική συλλογικότητα, που λειτουργούσε ιστορικά αδιατάρακτα στο πλαίσιο των πόλεων/κοινών.

– Το νεοελληνικό κράτος όχι μόνον δεν επέτρεψε την είσοδο στους κόλπους του της σπουδαίας –οικουμενικά διατεταγμένης– αστικής τάξης, που επιχειρούσε στο περιβάλλον του μείζονος Ελληνισμού, αλλά και αναλώθηκε συστηματικά στην καταστροφή της, με πρόσχημα τη Μεγάλη Ιδέα, δηλαδή την εθνική ολοκλήρωση.

Κατόπιν των παραπάνω φαίνεται μπορούμε να απαντήσουμε στο ερώτημα «τις πταίει». Το πολιτικό μας σύστημα. Αυτό είναι το κέντρο βάρους των προβληματικών μας και όχι μόνο της έλλειψης εθνικής στρατηγικής.

Η ελληνική κοινωνία με την έλευση της βαυαρικής δυναστείας και του κατοχικού στρατού αποκόπηκε από το δημοκρατικό σύστημα το οποίο βίωνε αδιάκοπα επί αιώνες ο ελληνισμός και που συνέχισε να το βιώνει εντός των κοινών της τουρκοκρατίας, κι έπρεπε τώρα να προσαρμοσθεί βιαίως σε ένα ξένο πολιτικό σύστημα, το οποίο ενδεχομένως να ήταν κατάλληλο σε κοινωνίες μαζικής/αγελαίας πολιτικότητας, όπως αυτές που μόλις εξήρχοντο της φεουδαρχίας, αλλά όχι στην ελληνική, η οποία με πρόσημό της την πολιτική ατομικότητα μπορούσε να λειτουργήσει συλλογικά μόνον εντός ενός δημοκρατικού πολιτικού συστήματος. Αυτή η βίαιη προσαρμογή προκάλεσε αντιδράσεις και δύσμορφες συμπεριφορές, καθόσον η ελληνική κοινωνία έχασε την ελευθερίας της. Την πολιτική της ελευθερία, την οποία οραματιζόταν να την ασκεί εντός του νέου κράτους για το οποίο κι έκανε τον αγώνα της.

            Εφόσον το πρόβλημά μας εντοπίζεται στο πολιτικό σύστημα της κομματοκρατίας το οποίο είναι μια «αιρετή μοναρχία», δηλαδή είναι ένα προ-αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα και δεν έχει καμιά σχέση με τη Δημοκρατία, θα πρέπει άμεσα να το αλλάξουμε προς ένα αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα. Για να υπάρχει αντιπροσώπευση θα πρέπει «το πολιτικό σύστημα να μοιράζεται μεταξύ της κοινωνίας των πολιτών που, συγκροτημένη σε δήμο, αναλαμβάνει την ιδιότητα του εντολέα και της πολιτικής εξουσίας, που κατέχει την ιδιότητα του εντολοδόχου». Στη συνέχεια αυτός ο θεσμός – κοινωνία συγκροτημένη σε δήμο – να εκλέγει τους πολιτικούς/κυβερνήτες, να τους καθορίζει το γενικό πλαίσιο της πολιτικής που επιθυμεί να ακολουθηθεί προς το κοινό συμφέρον, να τους ανακαλεί όταν κρίνει ότι δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντά τους και να τους ελέγχει απονέμοντας ευθύνη, σύμφωνα με τους νόμους.

            Η δημοκρατία, την οποία εκτιμώ ότι είναι δύσκολο να τη συλλάβουμε ως έννοια σήμερα, θα έρθει σε ένα επόμενο στάδιο, όταν η κοινωνία ως θεσμοθετημένος Δήμος και με τη βοήθεια της διαδικτυακής τεχνολογίας – «τεχνοδίκτυο», θα ασκεί την καθολική πολιτική αρμοδιότητα, αναλαμβάνοντας τα καθήκοντα του εντολέα και του εντολοδόχου. Η έννοια της Δημοκρατίας είναι δύσκολη, γιατί Δημοκρατία είναι «η πολιτεία που θεραπεύει σωρευτικά την καθολική (ατομική, κοινωνική και πολιτική) ελευθερία και προκρίνει τη διαφοροποίηση του (οικονομικού, πολιτικού κ.λπ.) συστήματος από την ιδιοκτησία και την απόδοση του στους συντελεστές του». Σήμερα απέχουμε αρκετά των ανωτέρω καθόσον έχουμε μόνο ατομική ελευθερία και δεν μπορούμε να αναλογιστούμε τους όρους με τους οποίους θα ζούσαμε εφόσον θα υπήρχε πολιτική, καθώς κοινωνική ελευθερία εντός ενός διαφορετικού οικονομικού συστήματος. Όμως μέσα από την αντιπροσώπευση θα «ωριμάσει» η κοινωνία, έτσι ώστε να οδηγηθεί προς τη καθολική ελευθερία, που θα είναι και ο στόχος της, καθόσον η Δημοκρατία θα είναι το «μέσον με το οποίο θα πραγματοποιηθεί ο σκοπός της κοινωνίας».

Η Δημοκρατία συνελήφθη, εφαρμόστηκε και λειτούργησε στην αρχαία Ελλάδα κι ο Ελληνισμός συνέχισε στο διάβα της ιστορίας μαζί της, με την οικουμένη του Μ. Αλεξάνδρου και στη συνέχεια με το Βυζάντιο, μέχρι και την Οθωμανική κατοχή με τη δημοκρατία εντός των κοινών των πόλεων. Αυτή τη Δημοκρατία σχεδίαζε να εφαρμόσει ο Ρήγας με την «Ελληνική Δημοκρατία» για μια «Ελληνική (κοσμο-) Πολιτεία».

Ο Καποδίστριας, υπήρξε ο τελευταίος Έλληνας που επιχείρησε, «ως πολιτικός με ορίζοντα μέλλοντος και όχι ως κακέκτυπο αντιγραφής συστημάτων της Δύσης, να περιγράψει και να θεμελιώσει, ένα αμιγώς ελληνοκεντρικό και άρα πλανητικής διάστασης δημοκρατικό σύστημα με αυτό-οργάνωση της κοινωνίας και διαρκή λογοδοσία των πολιτικών του εκπροσώπων.»

 

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Facebook

Ακολουθήστε τον Σάββα Καλεντερίδη στο Facebook

Ακολουθήστε τον Σάββα Καλεντερίδη στο Twitter

Εγγραφείτε στο κανάλι του infognomonpolitics.gr στο Youtube

Εγγραφείτε στο κανάλι του Σάββα Καλεντερίδη στο Youtube