Πού πάει ο κόσμος;

ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

Οι ΗΠΑ αρνούνται να πιέσουν το Ισραήλ για ειρήνευση στη Γάζα και σκοτώνουν αυτό που λένε συνεχώς ότι είναι το ύπατο φρούριό μας στη Δύση: Τον τρόπο που ζούμε, αξίες και Ελευθερία. Οι ΗΠΑ θυσιάζουν, όπως ο Αβραάμ τον γιό του, αυτά τα αγαθά χωρίς ελπίδα ότι υπάρχει θεός που την τελευταία στιγμή θα σώσει την παρτίδα. Οι ΗΠΑ αυτοκτονούν και οι ίδιες σε ένα είδος ευθανασίας, ασυνείδητα και ακατανόητα. Στη γλώσσα της γεωπολιτικής αυτός ο μοιραίος συνδυασμός έχει εμφανιστεί πολλές φορές στην Ιστορία. Οι Αρχαίοι Έλληνες τον χαρακτήριζαν ως «ύβριν». Η προσβολή στους θεούς και στους ανθρώπους. Τελικά η προσβολή στη ζωή.

ΗΠΑ: Ο ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΣ

Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να αποδεχθούν ότι δεν είναι πια η μοναδική Υπερδύναμη. Τώρα την καθοδική τους πορεία επιβεβαιώνει ότι μετατρέπουν, χωρίς προσχήματα, τους Συμμάχους τους Ευρωπαίους σε υποτελείς. Τσάμπα διαβάζουν Θουκυδίδη; Ο αγώνας των ΗΠΑ να κρατηθούν μόνες στην κορυφή άρχισε στο Βιετνάμ χωρίς να συλλογιστούν μετά, σε βάθος, τι σήμαινε εκείνη η ήττα. Οι ήττες στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν ήταν οι μοιραίες συνέπειες της απεγνωσμένης προσπάθειας να αντισταθούν στην αντίστροφη πορεία της Ιστορίας με την εμφάνιση της Κίνας και άλλων, κυρίως Ασιατικών, Δυνάμεων.
Το Ουκρανικό φωτίζει την αναπόδραστη πορεία προς το τέλος μιας Εποχής που κλείνει όχι με τη νίκη κάποιου ισχυρού αντίπαλου της Δύσης αλλά από τα αδιέξοδα ενός μικρού, το δέμας, σύμμαχου. Το Ισραήλ πάει να βάλει την τελευταία πινελιά στο έργο με μια αστόχαστη αντίδραση που ξεσήκωσε απροσδόκητα μαζική οργή στη Δύση. Αν επιβεβαιωθεί σημαντική και σταθερή μεταστροφή της Κοινής Δυτικής Γνώμης η όποια νίκη επί της Χαμάς, θα είναι ασήμαντη. Επειδή θα υπονοεί ότι στη Δύση άρχισαν να σκέπτονται ότι στο Τελ Αβίβ το παραξήλωσαν «με το ρόλο του πραγματικού (αλλά όχι μοναδικού) θύματος των ναζί». Αν αναβιώσει ο οξύς ευρωπαϊκός αντισημιτισμός η ζημιά θα είναι ανυπολόγιστη. Χωρίς ειρήνη στην περιοχή το Ισραήλ είναι βαρκούλα σε τρικυμισμένο Ωκεανό. Με μπουνάτσα οι Άραβες ανοίγονται σε άλλες θάλασσες, πχ η Σαουδική Αραβία στους BRICS. Τι θα λύσει το Ισραήλ νικώντας την Χαμάς;

Η ΡΩΣΙΑ: ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΛΑΘΟΣ

Η Ρωσία είναι το κρίσιμο δεύτερο λάθος των ΗΠΑ. Βασισμένο στην αντίληψη της μονοκρατορίας.
Στην αρχή οι ΗΠΑ πίστεψαν ότι η ηττημένη ΕΣΣΔ θα ήταν ο «εύκολος» δορυφόρος της Δύσης προς εκμετάλλευση. Διαψεύστηκαν παταγωδώς. Μετά, δεύτερος στόχος, η Ουάσιγκτον πίστεψε ότι με το Ουκρανικό θα εξασφάλιζε την εύκολη και «οριστική» υποταγή της Ευρώπης, την τυπική μετατροπής της από Σύμμαχο σε μπάτλερ. Αυτό το κατάφερε, προσώρας. Το λάθος είναι ότι η Ευρώπη πάει να αποδειχθεί «αχίλλειος πτέρνα» της Δύσης. Αν καταρρεύσει, από Σύμμαχος θα γίνει βάρος. Ως έχει, από Εταίρος μένει μπάτλερ. Αν αντισταθεί και απορρίψει την αμερικανική στρατηγική, η Συμμαχία θα είναι υπό διάλυση. Ωστόσο έχει ήδη καταγραφεί ότι η Ρωσία παραμένει Μεγάλη Παγκόσμια Δύναμη. Οι ευρωεκλογές θα δείξουν την ισχύ και τη δυναμική των ευρω-ελίτ και των λαϊκών δυνάμεων.

Η ΚΙΝΑ: ΤΡΙΤΟΣ ΚΑΙ ΦΑΡΜΑΚΕΡΟΣ

Κίνα και Δύση δεν συγκρούονται ιδεολογικά αλλά μόνο γεωπολιτικά. Οι ΗΠΑ αποφεύγουν ιδεολογικές επιθέσεις ενώ οι Κινέζοι μιλάνε για Οικονομία και το συνεπαγόμενο όφελος για όσους συνεργαστούν μαζί τους. Η ιδεολογία του «Ελεύθερου Κόσμου» έχει φθαρεί. Όπως άλλωστε και το κομμουνιστικό όραμα. Φιλόσοφοι και καλλιτέχνες είναι είδος υπό εξαφάνιση στη Δύση. Οι ελίτ άργησαν αλλά πήγαν επιτέλους τη δουλειά ως το τέλος, έφτιαξαν μια πνευματική Σαχάρα στα μέτρα τους.
Ωστόσο οι Κινέζοι ηγέτες καθόλου δεν κρύβουν την ιδεολογία τους αντιθέτως ξημεροβραδιάζονται (εντός της Κίνας)διακηρύσσοντας πως ότι πέτυχαν και θα πετύχουν προσεχώς οφείλονται στην κομμουνιστική ιδεολογία «κατά την ειδική κινέζικη πρόσληψή της». Η Κινεζικές ηγεσίες δεν βιάζονται να κάνουν τον Κόσμο κομμουνιστικό. Λογικό για ένα λαό όπου ο πιο φιλοσοφημένος ηγέτης, ως τώρα, ο Τσου Ενλάϊ, μόνιμος πρωθυπουργός του Μάο, σπουδασμένος στο Παρίσι, όταν ρωτήθηκε ποια γνώμη έχει για την Γαλλική Επανάσταση (1789) απάντησε: Είναι πολύ νωρίς για να βγάλουμε συμπεράσματα !….Εννοώντας ότι ο καπιταλισμός και η αστική τάξη έχουν ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς με την Ιστορία.

Οι Κινέζοι κάθονται, λέει, στην όχθη του ποταμού περιμένοντας να ξεβραστούν τα πτώματα των εχθρών τους. Να ελπίζουμε κι εμείς, οι αιωνίως βιαστικοί, ότι με τόσα χρόνια πίσω μας, έχουμε καιρό μπροστά μας.