Του Μάικλ Ρούμπιν στη Washington Examiner

Τα πρωτοσέλιδα φωνάζουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν πλέον ξεπεράσει την Κίνα και κάθε άλλη χώρα στον κόσμο σε επιβεβαιωμένα κρούσματα κορονοϊού. Όπως επισημαίνει ο συνάδελφός μου στο American Enterprise Institute, Ντέρικ Σίζορς , δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να εμπιστευόμαστε τα στατιστικά της κινεζικής κυβέρνησης, ειδικά καθώς οι κομμουνιστικές αρχές στο Πεκίνο έχουν επανειλημμένα πει ψέματα, έχουν συσκοτίσει και έχουν κάθε λόγο να συγκαλύπτουν τον πραγματικό αριθμό των υποθέσεων που μάχονται.

Για οποιονδήποτε δημοσιογράφο ή πολιτικό να αναφέρει στοιχεία της κινεζικής κυβέρνησης υποδηλώνει μια ευπιστία που υπονομεύει το σύνολο του έργου του.

Αλίμονο, η Κίνα είναι η εξαίρεση παρά ο κανόνας. Κάθε λίγα χρόνια, η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν διοργανώνει εκλογές και, όπως το ρολόι, μερικοί επιλεχθέντες δημοσιογράφοι αναφέρουν από ξενοδοχεία στις εύπορες γειτονιές της κεντρικής και βόρειας Τεχεράνης ότι εκατομμύρια Ιρανοί έχουν πάει στις κάλπες και επαναλαμβάνουν κυβερνητικά στατιστικά στοιχεία για υψηλό ποσοστό ψηφοφόρων αποδεικνύονται. Το ιρανικό καθεστώς βασίζεται σε αυτό για να προβάλει μια εικόνα λαϊκής νομιμότητας. Αλλά ψάξτε λίγο πιο βαθιά, και τα στατιστικά δεν έχουν νόημα.

Υπάρχει μια ορισμένη ειρωνεία όταν οι ελεγκτές γεγονότων ξεχύνονται πάνω από κάθε στατιστική που αναφέρουν οι Αμερικανοί πολιτικοί, αλλά παίρνουν στην ονομαστική τους αξία αυτά που παρέχονται από αυταρχικά καθεστώτα. Το να κρίνουμε πόλεις και κωμοπόλεις σε όλο το Ιράν από ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στη βόρεια Τεχεράνη ισοδυναμεί με γνώμη για τοπικές συμπεριφορές στην Ομάχα της Νεμπράσκα ή στο Λιτλ Ροκ, στο Αρκάνσας, από το Upper West Side του Μανχάταν.

Στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, δημοσιογράφοι και διπλωμάτες παίρνουν επίσης στην ονομαστική τους αξία τους συχνά φανταστικούς αριθμούς που παρέχουν οι Παλαιστίνιοι εκπρόσωποι. Πριν από μια δεκαετία, ο Ισραηλινός δημογράφος Yakov Faitelson δημοσίευσε μια καταδικαστική ανάλυση στο Middle East Quarterly των Παλαιστινιακών δημογραφικών στατιστικών και πώς φαίνονταν με πολλούς τρόπους εντελώς αυθαίρετες αλλά όμως καταβροχθίστηκαν από εύπιστους διπλωμάτες μέχρι και τον πρώην υπουργό Εξωτερικών John Kerry. . Στη Γάζα, τα συχνά απελπισμένα στοιχεία που επικαλούνται οι ηγέτες της Χαμάς συχνά συγκρούονται με μετρήσεις που καθορίζονται από πιο αμερόληπτους οργανισμούς. Κανένας δημοσιογράφος δεν μπορεί να δραστηριοποιηθεί στη Γάζα χωρίς να προσλάβει τεχνικό της Χαμάς (αλλά περιέργως λίγα Μέσα αναφέρουν αυτή τη συμφωνία στην ειδησεογραφική τους κάλυψη). Καταλαβαίνουν τι μπορεί να συμβεί αν ξεφύγουν από τις επίσημες γραμμές ή τους αριθμούς ερωτήσεων που δίνουν οι ορισμένοι συνομιλητές τους.

Μετά, υπήρχε το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν. Θυμάστε τη συκοφαντία για τα 500.000 παιδιά του Ιράκ που πέθαναν λόγω κυρώσεων; Αυτό προέκυψε όταν η UNICEF, η οποία εμπόδισε να κάνει τη δική της έρευνα στο Ιράκ, αποδέχθηκε εκ πρώτης όψεως στατιστικές που παρείχε η κυβέρνηση του Σαντάμ. Όταν ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας διεξήγαγε τη δική του μελέτη, βρήκαν ότι η κύρια αιτία θανάτου στο Ιράκ εκείνη την εποχή ήταν ο διαβήτης και οι καρδιακές παθήσεις, σχεδόν οι ασθένειες της πείνας.

Πριν από περισσότερες από δύο δεκαετίες, ενώ ήταν οικότροφος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ στο Τατζικιστάν, ο επικεφαλής της στατιστικής οργάνωσης του Τατζικιστάν έφτιαχνε συχνά τα στατιστικά στοιχεία που περιλαμβάνονται στις εκθέσεις του. «Δώστε μου περισσότερους υπολογιστές και χρηματοδότηση και θα σας δώσω πιο αληθινά στατιστικά στοιχεία», είπε.

Χωρίς αμφιβολία, η κυβέρνηση Τραμπ μπέρδεψε την αρχική απάντηση στον κοροναϊό της Γουχάν. Μέρος του λόγου για αυτό είναι η δυσλειτουργία της γραφειοκρατίας των ΗΠΑ σε όλες τις διοικήσεις, εν μέρει είναι περίεργο για τον Πρόεδρο Τραμπ και εν μέρει επειδή πάρα πολλοί αξιωματούχοι πίστεψαν αυτά που ανέφεραν οι κινεζικές αρχές.

Ωστόσο, το να πιστεύει κανείς τις κινεζικές στατιστικές και να τις χρησιμοποιεί για να καταδικάζει την απάντηση των ΗΠΑ σε σύγκριση με την Κίνα, δεν είναι μόνο άγνοια, αλλά υπογραμμίζει ένα όλο και πιο σημαντικό πρόβλημα όπου τα στατιστικά τους αντιμετωπίζονται ως χρυσός. Στην πραγματικότητα, οι στατιστικές από αυταρχικά καθεστώτα δεν αξίζουν το βάρος τους σε πριονίδι.