Ανάγκη διαρκούς ενδυνάμωσης της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ απέναντι στην Τουρκία του Αττίλα

Λάζαρος Α. Μαύρος

ΙΟΥΛΙΟ 1974 οι κεμαλιστές «ιδεολογικοί καθοδηγητές» στην στρατοκρατία της Τουρκίας του Μπουλέντ Ετζεβίτ επέλεξαν κι έδωσαν το όνομα «Αττίλας» στην πολεμική εισβολή τους στην Κύπρο. Επιδρομική επιχείρηση από μακρού προπαρασκευαζόμενη και συστηματικά προετοιμαζόμενη προς υλοποίηση της σχεδιασμένης από το 1956-57 αταλάντευτης στρατηγικής της Τουρκίας για «Επανάκτηση Κύπρου». Η επιλογή του ονόματος του Αττίλα, απολύτως συνάδουσα με τα επιδρομικά – ληστρικά – κατακτητικά – επεκτατικά ορμέμφυτα του τουρκικού κράτους:

ΤΟΝ ΑΤΤΙΛΑ (395-453 μ. Χρ.), που έμεινε στην ιστορία ως συνώνυμο του σφαγέα – εξολοθρευτή, γιό του Μουντζιούχ, επιφανέστερο κατά της Ευρώπης του 5^ου αιώνα Ούννο επιδρομέα, κατατάσσει με υπερηφάνεια στους ενδοξότερους προγόνους της η τουρκική «αυτογνωσία» του 20^ου αιώνα.

– Τετραπέρατος επικεφαλής αιμοβόρων έφιππων ορδών τοξοτών Ούννων, είχε επεκτείνει την τρομακτικά λεηλατική «αυτοκρατορία» του από την κεντρική Ασία και τα Ουράλια ως τον Δούναβη.

– Έχοντας δεξί του χέρι τον Έλληνα Οδηγήσιο και τον Ρωμαίο Ορέστη Παννόνιο, πέτυχε να καταστήσει για ένα διάστημα φόρου υποτελείς και τη δυτική (της Ρώμης) και την ανατολική (της Κωνσταντινούπολης) Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

– Ο Αττίλας πέθανε το 453 στα 58 του χρόνια και η «αυτοκρατορία» του διαλύθηκε αμέσως μετά, οι δε Ούννοι «εγκατέλειψαν την Ιστορία για να γίνουν μύθος» (Eric Deschodt: «Αττίλας», εκδ. «Κασταλία – βιογραφίες» 2006).

Η ΑΝΟΔΟΣ των ισλαμιστών νεο-οθωμανών στην εξουσία στην Τουρκία με τον Ερντογάν από το 2002 και ήδη μονοκράτορα για 22^ο έτος μέχρι σήμερα, επέφερε και την σχετική αλλαγή προτιμήσεων στις επιλογές μηνυματοφόρων ονοματοδοτήσεων. Έτσι ώστε να ταιριάζουν και να εκφράζουν τις στρατηγικές επιδιώξεις της Τουρκίας του Ερντογάν για την επιβολή μιας νεο-οθωμανικής ηγεμονικής υπερδύναμης στην περιοχή και παγκοσμίως. Ως περιπόθητης συνέχειας του ένδοξου παρελθόντος του σουλτανάτου και χαλιφάτου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μετά από το «διάλειμμα» ενός αιώνα (1923-2023) κεμαλισμού και της «ασφυκτικής», καθώς την εννοεί ο ίδιος, συρρίκνωσης των «συνόρων της καρδιάς».

ΕΠΙ ΕΡΝΤΟΓΑΝ, λοιπόν, με ονόματα «ένδοξων» Οθωμανών κουρσάρων και αιμοσταγών σουλτάνων σηματοδοτείται η επιχείρηση υλοποίησης της «επιθετικής θαλάσσιας πολιτικής», κυρίως εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου, στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, τον σχεδιασμό της οποίας είχε προαναγγείλει ενδελεχώς από το 2001 με το βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος» ο τότε στρατηγικός του μέντορας, μετέπειτα υπουργός του των Εξωτερικών και αργότερα πρωθυπουργός του (προτού τον εκδιώξει) καθηγητής Αχμέτ Νταβούτογλου:

ΤΟΥΡΚΙΚΑ ερευνητικά σκάφη, με ληστρικές προθέσεις, στις ελλαδικές και κυπριακές θάλασσες, για εντοπισμό υποθαλασσίων κοιτασμάτων, με τα ονόματα «Ορούτς Ρέις» και «Μπαρμπαρός». Και πλοίο – γεωτρύπανο ονόματι «Αμπντουλχαμίτ Χαν».

– Ορούτς Ρέις και Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα περιβόητοι αιμοβόροι κουρσάροι, ναύαρχος ο πρώτος, αρχιναύαρχος ο δεύτερος του οθωμανικού στόλου τον 16^ο αιώνα, αδέρφια μεταξύ τους από τη Λέσβο, γιούδες ενός γενίτσαρου και μιας Μυτιληνιάς.

– Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ Χαν (1842-1918), ο 34^ος και αντιπροτελευταίος Οθωμανός σουλτάνος, επονομαζόμενος και «ερυθρός – αιμοσταγής σουλτάνος» επειδή διέταξε την πρώτη γενοκτονία των Αρμενίων το 1896 και ο οποίος εκθρονίστηκε από τους Νεότουρκους το 1909 προτού οι ίδιοι εκτοξεύσουν τη μαζικότερη γενοκτονία των Αρμενίων από το 1915.

Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ επέλεξε επίτηδες το όνομα αυτού του ανατραπέντος σουλτάνου για το πλοίο-γεωτρύπανο  «Αμπντουλχαμίτ Χαν» επειδή επί της σουλτανίας του νίκησε την Ελλάδα (της Μελούνας) στον «ατυχή» ελληνο-τουρκικό πόλεμο του 1897.

Μηνυματοφόρες ονοματοδοτήσεις, όπως ελέχθη.

Η ΔΙΖΩΝΙΑ και η Διζωνική – η οποία επιμόνως αλλά ματαίως επιχειρείται από το 1974 της εισβολής του Αττίλα να επιβληθεί στον κυπριακό λαό ως «λύση» του Κυπριακού – ως ορισμός, επικράτησε πρώτη φορά για να ονοματισθεί η κατάσταση στην οποία εξελίχθηκε η στρατιωτική κατοχή των εδαφών της ηττημένης Γερμανίας μετά από τη συντριβή το 1945 του Ναζισμού της στα μετέπειτα της λήξης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου χρόνια και στην έναρξη το 1948 του Ψυχρού Πολέμου. Τετραζωνική ήταν αρχικά η κατοχή των γερμανικών εδαφών από τα στρατεύματα των νικητριών δυνάμεων, ΕΣΣΔ, ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο και Γαλλία. Εξελίχθηκε σε Διζωνία επί των κατεχομένων γερμανικών εδαφών, στα πρώτα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, ανάμεσα στις Δυτικές δυνάμεις απ’ τη μια και την κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση απ’ την άλλη. Με διχοτομημένο και το Βερολίνο σε δυτικό και ανατολικό. Ύστερα προέκυψαν τα δύο γερμανικά κράτη της Δυτικής και της Ανατολικής Γερμανίας. Η δεύτερη υπό κομμουνιστικό καθεστώς, υποτελές και ελεγχόμενο πλήρως από τη Μόσχα (Tony Judt «Η Ευρώπη μετά τον Πόλεμο»).

ΑΥΤΟ-ΗΤΤΗΜΕΝΟΣ από μόνος του και εκ των έσω το 1988-89 ο κομμουνισμός της Μόσχας, προκάλεσε εν τέλει και την αυτοδιάλυση το 1991 της κραταιότατης Σοβιετικής Ένωσης. Μαζί και την εξαφάνιση του σοβιετικού «σιδηρού παραπετάσματος» επί των κρατών της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης. Εκλιπούσας της ΕΣΣΔ, φυσιολογική συνέπεια ήταν και η κατάρρευση και η εξαφάνιση των υποτελών στη Μόσχα κομμουνιστικών καθεστώτων, όλης της σειράς χωρών του «Συμφώνου της Βαρσοβίας». Ανάμεσά τους και εκείνου της «Λαοκρατικής» Ανατολικής Γερμανίας. Με αποτέλεσμα την ενσωμάτωση και υπαγωγή των εδαφών της στο ένα έκτοτε γερμανικό κράτος. Γεγονός που ονομάστηκε και ως «Επανένωση των δύο Γερμανιών».

ΤΗΡΟΥΜΕΝΩΝ των αναλογιών βεβαίως και κάτω από εντελώς διαφορετικές καταστάσεις ανόμοιων συσχετισμών ισχύος και ραγδαίως μεταβαλλομένων συγκυριών, μία μπορεί να είναι και η «παρόμοια» πιθανότητα του… Κυπριακού:

– Η κατάρρευση, η αλλαγή, η μεταβολή, η «μεταπολίτευση», της σημερινής Τουρκίας.

– Διότι με ΑΥΤΗΝ την Τουρκία των κεμαλιστών, ύστερα των κεμαλο-ισλαμιστών και τώρα αμιγώς των ισλαμιστών, δεν μπορεί να υπάρξει πιθανότητα να εγκαταλείψει ούτε την στρατηγική της για ολοκληρωτική τουρκοποίηση της Κύπρου, ούτε τη βουλιμία της για το Αιγαίο.

ΔΕΝ ΔΙΑΦΑΙΝΕΤΑΙ επί του παρόντος πιθανότητα μιας άλλης διαφορετικής Τουρκίας. Συνεπώς παραμένει ύψιστο το καθήκον του Ελληνισμού και αμφοτέρων των κρατών Ελλάδας και Κύπρου για διαρκή ενδυνάμωση της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ απέναντι στην Τουρκία του Αττίλα, του Ορούτς Ρέις, του Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα, του Αμπντουλχαμίτ Χαν, των κεμαλιστών και του Ερντογάν. Πολιτική καθημερινής αποτελεσματικής απόκρουσης της πολιτικής της Τουρκίας και του υποτελούς της τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους.