Τον αποκαλούν «πνευματικό του Πούτιν», αν και ο ίδιος το διαψεύδει με κάθε ευκαιρία, τον θεωρούν «πνευματικό της FSB», επειδή μέχρι πρότινος, ήταν ηγούμενος της μονής της Υπαπαντής στο κέντρο της Μόσχας (1995 – 2018), σε απόσταση αναπνοής από την έδρα της διαβόητης αυτής μυστικής υπηρεσίας, στο ναό της οποίας εκκλησιάζονται σχεδόν όλα τα στελέχη της, πιστεύεται πως είναι ο ισχυρότερος εκκλησιαστικός άντρας της Ρωσίας, υπερκεράζοντας ακόμη και τον πατριάρχη Κύριλλο ή τον ηγούμενο της μονής Βαλαάμ στην λίμνη Λάντογκα και, τέλος, ανήκει στα μέλη της Λέσχης Ίζμπορσκ, ενός think tank, το οποίο είναι ο ιδεολογικός εκφραστής της θεωρίας του «Ρωσικού κόσμου».

Σήμερα, είναι πρόεδρος του Πατριαρχικού Συμβουλίου για θέματα πολιτισμού, συν-πρόεδρος της Μικτής Επιτροπής Κληρικών – Λαϊκών για τον αγώνα κατά της απειλής του αλκοολισμού. Ταυτόχρονα, είναι συγγραφέας και σεναριογράφος. Το βιβλίο του «Σχεδόν άγιοι», έχει μεταφραστεί με χορηγία του Πατριαρχείου της Μόσχας σε δεκάδες ξένες γλώσσες, μεταξύ των οποίων και τα Ελληνικά. Τα βιβλία του κυκλοφορούν σε εκατομμύρια αντίτυπα στην Ρωσία και μόνο για τους τρεις πρώτους μήνες του 2023, κατέχει την πρώτη θέση στις λιανικές πωλήσεις. Τέλος, είναι ο διευθυντής του εκκλησιαστικού πόρταλ «Ορθοδοξία». 

Ο λόγος, φυσικά, για τον μητροπολίτη Πσκοφ και Ποχρόφ, Τίχονα Σεβκουνόφ (1958), τον άνθρωπο που βρίσκεται διαρκώς στα φώτα της δημοσιότητας, πότε με τις πρωτοβουλίες του για τη δημιουργία μίας ρωσικής Disneyland, ενός θεματικού πάρκου του «Ρωσικού κόσμου», όπου παρουσιάζεται η επίσημη και στρεβλή ιστορία της Ρωσίας, πότε με τις δηλώσεις του για τον πόλεμο κατά της Ουκρανίας και πότε με τις επιθέσεις του κατά της Δύσης. 

Γεννήθηκε στην Μόσχα και τον μεγάλωσε η μητέρα του, μικροβιολόγος το επάγγελμα. Ο ίδιος αναφέρει στο βιογραφικό του πως ανήκει σε γένος ελληνικό και παραθέτει πως ήταν συγγενείς του ο Κοσμός Χριστοφόβιτς και Κυριακή Αναστάσοβνα Παπαδοπούλου, οι οποίοι ζούσαν κατά τη δεκαετία του 1920 στο Γκελεντζίκ και υπέστησαν διώξεις ως κουλάκοι. 

Απόφοιτος του διάσημου Κινηματογραφικού Ινστιτούτου της Μόσχας (τμήμα Λογοτεχνίας», ο νεαρός Γκεόργκι, όπως ήταν κατά κόσμον το όνομά του, ήρθε σε επαφή με τον κύκλο της οικογένειας Τσαβτσαβάτζε, μοναρχικών και οπαδών της Λευκής Φρουράς, γεγονός που απέβη καθοριστικό για την μετέπειτα εξέλιξή του. Στον κύκλο αυτό μυήθηκε στον αποκρυφισμό, απέκτησε σχέσεις με απογόνους της παλιάς ρωσικής αριστοκρατίας και με το ζήλο του νεοφώτιστου ασπάστηκε διάφορες ιδέες που ευδοκιμούσαν στους κύκλους της ρωσικής, μοναρχικής και φονταμενταλιστικής δεξιάς. 

Λίγο μετά την αποφοίτησή του, ο νεαρός Γκεόργκι, γίνεται δόκιμος μοναχός στη μονή του Σπηλαίου στο Πσκοφ, όπου ήταν ηγούμενος ο αρχιμανδρίτης Ιωάννης. Πολλά χρόνια αργότερα, το 2000, ο Τίχων, όπως ήταν πλέον το όνομά του, θέλησε να γνωρίσει τον «πνευματικό» του στον Βλαντίμιρ Πούτιν, ο οποίος μόλις είχε ανέλθει στον τσαρικό θρόνο της νέας, μετακομμουνιστικής Ρωσίας. Η συνάντηση κράτησε λίγα λεπτά και βγαίνοντας από το κελί, ο Πούτιν είπε στον Τίχωνα, «διασκεδαστικό γεροντάκι». 

Η εκκλησιαστική σταδιοδρομία του Τίχωνα ήταν αξιοσημείωτα ραγδαία. Λίγο καιρό μετά την κουρά του, μετατέθηκε στο εκδοτικό τμήμα του Πατριαρχείου Μόσχας, υπό τη διεύθυνση του μητροπολίτη Πιτιρίμ, ενός από τους πλέον ισχυρούς ιεράρχες της Ρωσικής Εκκλησίας. Από την εποχή εκείνη, κυκλοφορούν διάφορες φήμες, σύμφωνα με τις οποίες ο νεαρός μοναχός ήταν εραστής των δολοπλοκιών, ενώ πολλοί όταν αναφέρονταν σε αυτόν χρησιμοποιούσαν ένα λογοπαίγνιο, το οποίο υπαινισσόταν πως ήταν λαθρακουστής και πληροφοριοδότης των μυστικών υπηρεσιών. 

Η δεκαετία του 1990 ήταν η εποχή της μετεωρικής ανόδου του Τίχωνα στην εκκλησιαστική ιεραρχία: ιεροδιάκονος, ιερομόναχος, προϊστάμενο στο μετόχι της μονής του Σπηλαίου του Πσκοφ στην Μόσχα, ηγούμενος της μονής της Υπαπαντής, αρχιμανδρίτης, μητροπολίτης. Οι κακές γλώσσες λένε πως η εξέλιξη αυτή, οφείλεται στην υποστήριξη της οικογένειας Τσαβτσαβάτζε αλλά και της ρωσικής διασποράς από το εξωτερικό, κυρίως από την Ρωσική Εκκλησία της Υπερορίας. Δεν είναι, άλλωστε τυχαίο, πως χάρη στον Τίχωνα, η Ρωσική Εκκλησία, άρχισε να ενδιαφέρεται ολοένα και περισσότερο για την ρωσική διασπορά και την εκκλησιαστική της έκφραση. 

Εκείνη την ταραγμένη για την Ρωσία δεκαετία, ο νεαρός Τίχων, γνωρίζει τον Ρώσο, «ορθόδοξο» ολιγάρχη, τον τραπεζιτη Σεργκέι Πουγκατσόφ, ο οποίος από το 2012 έχει γαλλική υπηκοότητα, για να αποφύγει τη σύλληψή του στην Ρωσία, όπου καταζητείται για διάφορες τραπεζικές απάτες. Την ίδια εποχή, γνωρίζει και τον γνωστό σκηνοθέτη Νικίτα Μιχαλκόφ, ο οποίος τον θεωρεί ίνδαλμά του και, σύμφωνα με μαρτυρίες, όταν τον συναντάει «χάνει το χάρισμα του λόγου». 

Για τη συνέχεια Liberal