Αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι δυο πάλαι ποτέ αυτοκρατορίες με πολυετή μαρξιστική-λενινιστική παράδοση, θα μπορούσαν ποτέ να προσανατολισθούν προς τη Δημοκρατία και την ανοικτή κοινωνία. 

Μετά από μια πρώτη ανάγνωση το 1982, ξαναδιαβάζω το βιβλίο του αγνώστου στην Ελλάδα Αλέξανδρου Κερένσκυ (1881-1970), Ρώσου πρωθυπουργού τον Οκτώβριο του 1917, που ανετράπη από το πραξικόπημα των μπολσεβίκων του Λένιν.

Στο βιβλίο του, ο αποκαλούμενος από τον Λένιν «καυχησιάρης, φαφλατάς», με τίτλο «Η Ρωσική Επανάσταση όπως την έζησα», περιγράφει με μεστά σε περιεχόμενο λόγια, γιατί η Ρωσία… πολύ δύσκολα αν όχι ποτέ, θα μπορούσε να γίνει δημοκρατική χώρα.

Επισημαίνει επίσης ο Αλέξανδρος Κερένσκυ, κατά τρόπο προφητικό, γιατί μια χώρα που βίωσε ή βιώνει τον εφαρμοσμένο μαρξισμό-λενινισμό αν ανοίξει ακόμα και μια χαραμάδα δημοκρατίας δεν πρόκειται ποτέ να αποδεχτεί τις συνθήκες που διέπουν μιαν ανοικτή κοινωνία.

Σήμερα, όπως όλα δείχνουν, οι παραπάνω απόψεις του Α. Κερένσκυ, μάλλον επαληθεύονται σε μεγάλο βαθμό. Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία για να αποτρέψει τον εκδημοκρατισμό της χώρας, οι απειλές της Κίνας κατά της Ταϊβάν και η ανάδυση στην Ευρώπη νέο-ολοκληρωτικών «κινημάτων» προστασίας δήθεν της φύσης και των δικαιωμάτων… των ζώων, είναι φαινόμενα που κάνουν εμφανή την αντιπαράθεση δημοκρατίας ολοκληρωτισμού υπό διαφορετικούς όρους από ό,τι στο παρελθόν.

Στο πλαίσιο αυτό, είναι προφανές ότι ένας άτυπος τρίτος παγκόσμιος πόλεμος είναι γεγονός σε εξέλιξη, αλλά απέχει αρκετά από τους δυο προηγούμενους παγκόσμιους πολέμους. Ψηφιακή Εποχή γαρ.

Ας δούμε όμως ποια είναι η κατάσταση των πρωταγωνιστών αυτής της νέας εποχής.

Η Ρωσία παρά του φανφαρονισμούς του Βλαντιμίρ Πούτιν, αντιμετωπίζει μια σοβαρότατη δημογραφική κρίση και αισθητή οικονομική επιβράδυνση, που κάνει προβληματικές τις αυτοκρατορικές της φιλοδοξίες. Ακόμα χειρότερα, η σημερινή εμπόλεμη κατάσταση της, την κάνει ευάλωτη στις κινεζικές φιλοδοξίες, που δεν είναι άλλες από αυτές της παγκόσμιας κυριαρχίας.

Από την πλευρά του, στον ισλαμικό κόσμο το Ιράν και οι μουλάδες του παρά τις πυρηνικές προόδους τους, αντιμετωπίζουν μαζική εσωτερική αντίδραση και αυτός είναι ο λόγος που επιδιώκουν ομαλότερες σχέσεις με τη Σαουδική Αραβία.

Στη γειτονιά μας Τουρκία, μετά τους σεισμούς που κατέστρεψαν το νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας το κράτος ΑΚΡ του Ταγίπ Ερντογάν, παραπαίει και τα οθωμανικά αυτοκρατορικά όνειρα αναβάλλονται.

Αντιθέτως, στη δυτική όχθη, οι δημοκρατίες που θεωρούνται παρακμιακές αφυπνίζονται. Η Ουκρανία τα πάει καλύτερα από το να αντιστέκεται απλώς στη ρωσική επιθετικότητα. Τα δημοκρατικά έθνη της Ευρώπης και της Ασίας επανεξοπλίζονται. Οι Ηνωμένες Πολιτείες συμμετέχουν εκ νέου στο πλευρό της Ουκρανίας ή της Ταϊβάν. Το αναστημένο NATO επεκτείνεται για να συμπεριλάβει τη Φινλανδία και τη Σουηδία, ενώ το Aukus ιδρύεται και η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα προσεγγίζουν η μια την άλλη.

Ωστόσο, οι αυταρχικές αυτοκρατορίες απέχουν πολύ από το να έχουν χάσει. Αφού εγκαθίδρυσε την απόλυτη εξουσία του στο Πεκίνο, όπου το Κομμουνιστικό Κόμμα ελέγχει και πάλι την οικονομία, την κοινωνία και τον στρατό, ο Σι Τζινπίνγκ υποστήριξε τον Βλαντιμίρ Πούτιν την επομένη της παραπομπής του από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου.

για τη συνέχεια Euro2Day