Μετά τις εκλογές του Μαΐου του 2012, ο Αντώνης Σαμαράς μού ζήτησε να συνεργαστούμε, εν όψει των επόμενων εκλογών τον Ιούνιο. Η μόλις 7 εβδομάδων ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ είχε κάνει την έκπληξη, παίρνοντας 2,16% και η ΝΔ είχε συρρικνωθεί στο λυμφατικό 18,85%. Αισθανόταν ήδη την απειλή του ΣΥΡΙΖΑ που, από το 4,60% του 2009, είχε εκτιναχθεί στο 16,78%. Οι 136.000 ψήφοι της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΞΑΝΑ θα μπορούσαν, αθροιζόμενες με τις ψήφους της ΝΔ, να αποτελέσουν ανάχωμα στην επέλαση των αριστεριστών.

Στη συζήτηση που είχαμε, ήταν εμφανές ότι ο Σαμαράς είχε τη διάθεση να «συμμαζέψει» το Δημόσιο, το οποίο αναγνώριζε ότι ήταν ο μεγάλος ασθενής και ο κύριος υπαίτιος της ελληνικής χρεοκοπίας. Του είπα ότι σ΄ αυτή την κατεύθυνση, ένα φιλελεύθερο μεταρρυθμιστικό κόμμα, όπως η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ, θα μπορούσε να είναι όντως χρήσιμο, αρκεί να συμφωνούσαμε στα εργαλεία ανάταξης του Δημοσίου. Ως πρώτο απ’ αυτά, εκ των ων ουκ άνευ, ζήτησα να είναι η αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου.

Ζήτησα, λοιπόν, να καταργηθούν οι συνδικαλιστικές άδειες, όλοι οι συνδικαλιστές, μηδέ του προέδρου της ΑΔΕΔΥ εξαιρουμένου, να εργάζονται κανονικά στη θέση για την οποία προσελήφθησαν, να σταματήσει η κρατική επιχορήγηση στα σωματεία, να καταστεί προαιρετική η εγγραφή των ΔΥ στις συνδικαλιστικές ενώσεις του κλάδου τους, άρα προαιρετική και η οικονομική συμβολή τους στα έξοδα των συνδικαλιστικών ενώσεων, οι αποφάσεις να παίρνονται με το 50% συν μία ψήφο του συνόλου των εργαζομένων στον κλάδο, είτε είναι μέλη του σωματείου είτε όχι, το δικαίωμα της απεργίας να περιορισθεί σε κλαδικά, αυστηρώς υπηρεσιακά θέματα και να επιτραπεί το lockout. Σε περίπτωση παράνομης απεργίας, οι διοργανωτές να απολύονται και να ενάγονται για τις ζημιές που προκάλεσαν στην Οικονομία.

Εκεί, ο Σαμαράς σκοτείνιασε. Ήξερε, προφανώς, πως ο κρατικός συνδικαλισμός ήταν σαρξ εκ της σαρκός του κομματικού συστήματος – και του νεοδημοκρατικού. Νόμιζε πως η ΝΔ, αν γινόταν κυβέρνηση, θα μπορούσε να τον ελέγξει και τον κατευθύνει σε «υγιείς» δράσεις, διατηρώντας ταυτόχρονα την επιρροή της στον κόσμο των ΔΥ, από τους οποίους πίστευε ότι θα αντλήσει ψήφους. Του εξήγησα ότι αυτό είναι αδύνατον, ότι ο συνδικαλισμός, όποιο χρώμα κι αν έχει η ηγεσία του, ενδιαφέρεται για τα δικά του προνόμια και μόνον, κι ότι, αν η ΝΔ δεν έχει σκοπό να τα βάλει με τη συνδικαλιστική μαφία, ώστε οι μεταρρυθμίσεις να εφαρμοστούν και να αρχίσουν να αποδίδουν, ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει κυβέρνηση, τακιμιάζοντας και με τους γαλάζιους συνδικαλιστές, των οποίων η ρητορική είναι πανομοιότυπη με αυτή των κόκκινων. Του είπα ότι αν αναλάμβανα μια διοικητική θέση, θα έπρεπε, για να αποδώσω, να λειτουργήσω με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, και δεν θα δεχόμουν την υπερεξουσία των συνδικαλιστών. Του τόνισα ότι δεν θα βρει ικανά στελέχη με πείρα από management που θα δεχθούν να είναι όμηροι της ΑΔΕΔΥ και να παρακολουθούν, ανήμποροι να επέμβουν, τη χώρα να βυθίζεται σε blackout, κάθε φορά που ο κάθε Φωτόπουλος θα κατεβάζει τους διακόπτες ως άσκηση επαναστατικής γυμναστικής. Όμως η χώρα, managers χρειάζεται κι όχι κλακαδόρους της ΔΑΠ.

Μου είπε ότι αυτά δεν γίνονται, ότι οι αλλαγές θα γίνουν σιγά σιγά και θα αποδώσουν σε βάθος χρόνου. Διαφωνήσαμε, χαιρετηθήκαμε και δεν επικοινωνήσαμε ξανά.

Από τότε, μέχρι τη χθεσινή γενική απεργία της ΑΔΕΔΥ και της ΑΔΕΔΥ Β’ που καταχρηστικώς ονομάζεται ΓΣΕΕ, πέρασαν 11 χρόνια. Τίποτε ουσιαστικό δεν άλλαξε στον συνδικαλιστικό νόμο, ούτε και στη χώρα. Χθες, οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας του κρατικού συνδικαλισμού απεργούσαν κατά της αξιολόγησης με αφορμή την τραγωδία που προκάλεσαν δημόσιοι υπάλληλοι και δημόσιοι φορείς που δεν αξιολογήθηκαν ποτέ. Για πρόσχημα, το βασικό τους αίτημα ήταν… να μην συγκαλυφθεί το έγκλημα των Τεμπών! Διαπίστωσε κανείς τέτοια απόπειρα; Όταν δεν υπάρχει Έλληνας που να μην ξέρει ακόμα και το πώς παράγγελναν σουβλάκια οι «σταθμαρχαίοι», όταν οι δικηγόροι των 57 νεκρών θα κάνουν φύλλο και φτερό τις ευθύνες όλων των «αρμοδίων», διότι τα ποσά των αποζημιώσεων θα είναι τερατώδη, γιατί πρέπει να παραλύσει η χώρα και να δοθεί η ευκαιρία στους μόνιμους ταραξίες να τα σπάσουν και να τα κάψουν ξανά στο κέντρο της Αθήνας, με ένα αίτημα στο οποίο κανένας δεν λέει «όχι»;

Για τη συνέχεια ThePresident