Η Γαλατασαράι θα παρουσιάσει έκθεση στη TFF (Τουρκική ποδοσφαιρική ομοσπονδία) για να λογίζονται πλέον ως ”Τούρκοι” οι ποδοσφαιριστές από τις Τουρκικές δημοκρατίες.

Η διοίκηση της Γαλατασαράι, που εργάζεται προς αυτή την κατεύθυνση εδώ και καιρό, θα δείξουν στην TFF ως παράδειγμα της σχέσης μεταξύ Πορτογαλίας και Βραζιλίας.

Σύμφωνα με ειδικές συμφωνίες μεταξύ Πορτογαλίας και Βραζιλίας, οι πολίτες και των δύο χωρών μπορούν να μετακινούνται ελεύθερα μεταξύ των δύο χωρών χωρίς βίζα και να εργάζονται χωρίς να απαιτείται άδεια εργασίας. Αυτή η συμφωνία επηρεάζει άμεσα εκατοντάδες παίκτες.

Οι Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές δεν θεωρούνται ξένοι στην Πορτογαλία για ιστορικούς και πολιτιστικούς λόγους. Ενώ η Πορτογαλία είχε μια πολιτική αποικισμού στη Βραζιλία για περισσότερους από τρεις αιώνες, μετά την περίοδο της αποικιοκρατίας, επιτεύχθηκε συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών για τη γλώσσα, τον πολιτισμό και τα δικαιώματα του πολίτη.

Το σχέδιο του Ρ. Τ. Ερντογάν είναι ξεκάθαρο, η αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και εμπόδιό του είναι ο ελληνισμός και η Αρμενία!

Η στρατηγική διείσδυσης της Άγκυρας στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσικής Ομοσπονδίας γνώρισε πολλές διακυμάνσεις από την περίοδο της αποστολής απόστρατων Τούρκων, προκειμένου να οργανώσουν τα αζερικά στρατεύματα κατά τον πόλεμο στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ μεταξύ 1991-1994, έως την εκτύλιξη μιας δυναμικής «διπλωματίας των αγωγών» με στόχο την πολιτικοικονομική απόσπαση των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών από την επιρροή της Μόσχας. Σε αυτή την πορεία, η Τουρκία παρέμεινε σταθερά προσηλωμένη στην επίκληση ορισμένων μέσων, όπως στη θεσμοποίηση των διακρατικών σχέσεων και στην εργαλειοποίηση ήδη υπαρχόντων διεθνών θεσμών (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας, Οργανισμός Ισλαμικής Συνεργασίας κ.ά.).

Μία συντεταγμένη προσπάθεια εγκαθίδρυσης ενός θεσμικού πλαισίου διακρατικής «συνεργασίας», που να ευνοεί την ίδια την Τουρκία και να τη θέτει σε ρόλο ηγέτιδας δύναμης, εμφανίστηκε αμέσως μετά το τέλος του διπολισμού μέσω της διοργάνωσης των λεγόμενων «Τουρκικών Συνόδων», οι οποίες στις φαντασιώσεις του Τουργκούτ Οζάλ θα μπορούσαν να μετατραπούν και σε «Κοινοπολιτεία Τουρκογενών Κρατών» με οδηγό την Άγκυρα. Άλλωστε, ειρήσθω εν παρόδω, ο Αχμέτ Νταβούτογλου έχει ομολογήσει ότι η περιφερειακή διακρατική συνεργασία πρέπει να ευνοείται από την Τουρκία μόνο στα πεδία, που η ίδια θεωρεί ότι διαθέτει συγκριτικό πλεονέκτημα και άρα, πιστεύει βάσιμα ότι μπορεί να ηγηθεί.

Με διάφορες αναπροσαρμογές, οι οποίες αφορούσαν την κατά καιρούς δυνατότητα ή αντίστοιχα αδυναμία της Τουρκίας να ηγηθεί, η εν λόγω προσπάθεια έλαβε μόλις πριν λίγες ημέρες την ονομασία «Οργανισμός Τουρκογενών Κρατών» σε αντικατάσταση της δοθείσας μετά το 2009 ονομασίας του «Τουρκογενούς Συμβουλίου».

Η ΝΕΑ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΔΟΘΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΑΤΗ 8Η ΣΥΝΟΔΟ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ, ΤΟ ΚΑΖΑΚΣΤΑΝ, ΤΟ ΑΖΕΡΜΠΑΪΤΖΑΝ, ΤΟ ΚΙΡΓΙΣΤΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΟΥΖΜΠΕΚΙΣΤΑΝ ΩΣ ΜΟΝΙΜΑ ΚΡΑΤΗ-ΜΕΛΗ, ΕΝΩ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΕΣ ΗΤΑΝ ΤΟ ΤΟΥΡΚΜΕΝΙΣΤΑΝ ΚΑΙ Η… «ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ» ΟΥΓΓΑΡΙΑ ΤΟΥ ΒΙΚΤΟΡ ΟΡΜΠΑΝ!

Πέραν της αρχικής (κλασικής) μεγαλομανίας της Τουρκίας, ο Οργανισμός Τουρκογενών Κρατών έχει περιοριστεί σε ζητήματα οικονομικής συνεργασίας διαθέτοντας ένα Κοινό Επενδυτικό Ταμείο, ενώ οι διακηρυγμένοι στόχοι αφορούν ζητήματα όπως το εμπόριο, η ανταλλαγή τεχνογνωσίας ή η σύσταση ενός κοινού μηχανισμού παροχής πολιτικής προστασίας. Προφανώς, βέβαια, η ελπίδα για μια τύπου «διάχυση» (spill-over) από ζητήματα χαμηλής πολιτικής σε άλλα στρατηγικής συνεργασίας είναι υπαρκτή, στοιχείο διακρινόμενο και μέσω των διατυπώσεων των κοινών αποφάσεων περί «καταπολέμησης της ισλαμοφοβίας».

Βάση των εν λόγω επικλήσεων η εκτιμώμενη από την Τουρκία κοινή «τουρκογενής (Turkic) ταυτότητα» και όχι «τουρκική» (Turkish), όρος οποίος θα προσομοίαζε περισσότερο στην εθνικιστική-κεμαλική παράδοση και δε θα μπορούσε να προσφέρει το εκτατικό αφήγημα με αναφορά στις στέπες της Κεντρικής Ασίας. Ο όρος «τουρκογενής» απευθύνεται, όπως μας πληροφορούσε ο Jacob Landau στο μνημειώδες έργο του τιτλοφορούμενο ως «Παντουρκισμός: Το δόγμα του τουρκικού επεκτατισμού», σε σειρά «υπο-ταυτοτήτων» της Ευρασίας κατά τα παντουρανικά πρότυπα και συμπεριλαμβάνει έως και την… εσθονική, την ουγγρική και τη φινλανδική ταυτότητα! Οι καταβολές παραμένουν μυθικές και τα σύνορα απροσδιόριστα, αλλά το αφήγημα προσφέρεται προς νομιμοποίηση εμπράγματων πολιτικών της σημερινής Τουρκίας, κατά τα νεοοθωμανικά πρότυπα του Νταβούτογλου.

Κατά συνέπεια, ο Οργανισμός Τουρκογενών Κρατών εμφορείται από ένα ρητορικό σχήμα, αλλά η αποστολή του είναι αμιγώς ρεαλιστική με άξονα τη μεγιστοποίηση της τουρκικής ισχύος. Η μοναδική διαφορά στο πέρασμα των ετών, στην οποία αποτυπώνεται η συνολική μεταλλαγή της τουρκικής στρατηγικής συμπεριφοράς, έγκειται στο γεγονός ότι κατά τις δεκαετίες του 1990 και του 2000 ως θεσμικό σχήμα αποτελούσε πολιορκητικό κριό της Τουρκίας προς αύξηση του διπλωματικού κεφαλαίου της έναντι της δύσης, ενώ εσχάτως έχει καταστεί μέσο εδραίωσης της – φιλοδοξούσας να καταστεί αυτόνομη – τουρκικής στρατηγικής.