Η επιβολή της λογοκρισίας χωρίζει τον κόσμο σε δύο στρατόπεδα: το αντι-ρωσικό κι υπέρ του ΝΑΤΟ

Ούιλιαμ Μάλινσον         

Η ταχύτητα του σημερινού ψηφιακού ολοκληρωτισμού έχει οδηγήσει όχι μόνο σε ενθάρρυνση της απληστίας αλλά και εξασθένιση της μνήμης, ενώ η επιβολή της λογοκρισίας χωρίζει τον κόσμο σε δύο στρατόπεδα: το αντι-ρωσικό κι υπέρ του ΝΑΤΟ (δηλαδή τη Δύση που καθοδηγείται από τους Αγγλοσάξονες) και το αντι-αμερικανικό κι υπέρ της Ρωσίας.

Και τα δύο διατείνονται ότι είναι ‘δημοκρατικά’. Ας δούμε, όμως, τα πράγματα από την οπτική των οικονομικών συμφερόντων, έχοντας υπόψη ότι οι Αγγλοσάξονες, οι πειθήνιοι Ευρωπαίοι πολιτικοί κι όσοι καθορίζουν την ατζέντα στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης φοβούνται την ιστορική ακρίβεια. Τα παρακάτω εξηγούν το γιατί. Λίγες αλήθειες θα μας βοηθήσουν στο να αρχίσουμε να κατανοούμε.

Είναι ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ, Κάλβιν Κούλιτζ, στον οποίο πιστώνεται η ρήση ότι η κύρια μέριμνα των Αμερικανών είναι το οικονομικό κέρδος κι ότι οι τελευταίοι ήταν ιδιαίτερα απασχολημένοι με την παραγωγή, τις αγοραπωλησίες, τις επενδύσεις και την ευημερία σε παγκόσμια κλίμακα. Περίπου τριάντα έξι χρόνια μετά, ο Πρόεδρος Άιζενχαουερ προειδοποίησε για την απόκτηση αδικαιολόγητης επιρροής, θελημένης ή αθέλητης, από το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Κι οι δύο άντρες μιλούσαν ειλικρινά και καταλάβαιναν ακριβώς τη φύση του αμερικανικού έθνους.

Σήμερα, αυτού του είδους οι αλήθειες τείνουν να υποβαθμίζονται, ακόμα και να αποσιωπώνται επιμελώς από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Αρκεί να εφαρμόσει κανείς τα παραπάνω στην τρέχουσα κρίση στην Ουκρανία, όπου η Αμερική χρησιμοποιεί τη χώρα ως θέατρο σύγκρουσης προκειμένου να αποδυναμώσει τη Ρωσία και την Ευρώπη, αναμενόμενα στο όνομα των δυτικών δημοκρατικών ‘αξιών’, προκειμένου να αποκρύψει τα οικονομικά της συμφέροντα. Αξίζει να θυμηθούμε ότι η Αμερική δε βιάστηκε να εισέλθει στους παγκόσμιους πολέμους του 1914-1918 και 1939-1945, ζυγίζοντας τα οικονομικά της συμφέροντα, πριν ποντάρει στο προπορευόμενο άλογο. Μετά από αυτούς τους πολέμους, οι αμερικανικές επιχειρήσεις αποκόμισαν τεράστια κέρδη μέσω του γερμανικού πληθωρισμού, και τα πλάνα των Dawes (1924) και Young (1929). Και φυσικά του Σχεδίου Μάρσαλ, που ξεκίνησε το 1947 κι ήταν ο ορισμός του μακρόπνοου σχεδίου.

Το να ψάχνει κανείς ηθική στις διεθνείς σχέσεις είναι σα να ψάχνει ψύλλο στ’ άχυρα. Ας αναλογιστούμε την παρακάτω δήλωση της Βρετανικής Πρεσβείας στη Ουάσιγκτον το 1947: ‘ο ιεραποστολικός ζήλος στο χαρακτήρα των Αμερικανών κάνει πολλούς από αυτούς να νιώθουν ότι έχουν λάβει το κάλεσμα να επεκτείνουν σε άλλες χώρες τις ευλογίες με τις οποίες ο Ύψιστος προικοδότησε τους ίδιους.’ Κι ας αναλογιστούμε τώρα τα παρακάτω:

Το αμερικανικό μητρώο ‘εξαγωγής των αξιών’ έχει επιφέρει το θάνατο κι όχι την ειρήνη. Ο πόλεμος είναι δουλειά, συνήθως με το ΝΑΤΟ ως αιχμή του δόρατος. Σύμφωνα με το συγγραφέα Γουίλιαμ Μπλουμ, από το 1945 οι ΗΠΑ έχουν αποπειραθεί να ανατρέψουν περισσότερες από 50 κυβερνήσεις, πολλές από τις οποίες εκλεγμένες, έχουν αναμειχθεί χονδροειδώς σε εκλογές σε 30 χώρες, έχουν βομβαρδίσει αμάχους σε άλλες τόσες, έχουν κάνει χρήση χημικών και βιολογικών όπλων κι έχουν επιχειρήσει να δολοφονήσουν ξένους ηγέτες. Στην πραγματικότητα, φαίνεται ότι αυτές οι δυτικές ‘αξίες’ μπορούν να αποτελέσουν ευφημισμό για τον όλεθρο και τους μαζικούς σκοτωμούς αμάχων. Αλλά τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους, αν αναλογιστούμε τη λίστα βομβαρδισμών και τις δημοκρατικές περιπλανήσεις των ΗΠΑ: Κορέα και Κίνα, 1950-1953, Γουατεμάλα, 1957, Ινδονησία, 1958, Κούβα, 1959-1961, Γουατεμάλα, 1960, Κονγκό, 1964, Λάος, 1964-1973, Βιετνάμ, 1961-1973, Καμπότζη, 1969-1970, Γουατεμάλα, 1967-1969, Γρενάδα, 1983, Λίβανος, 1983-1984, Λιβύη 1986, Ελ Σαλβαδόρ, 1980, Νικαράγουα 1980, Ιράν, 1987, Παναμάς, 1989, Ιράκ, 1981 (Περσικός Πόλεμος) Κουβέιτ (1991), Σομαλία, 1993, Βοσνία, 1994-1995, Σουδάν, 1998, Αφγανιστάν 1998, Γιουγκοσλαβία, 1999, Υεμένη, 2002, Ιράκ, 1991-2003 και 2003-2015, Αφγανιστάν 2001-2015, Πακιστάν, 2007-2015, Σομαλία, 2007-2008 και 2011, Υεμένη, 2009 και 2011, Λιβύη, 2011 και 2015 και Συρία, 2014-2015. Αυτή η λιτανεία αμερικανικών επεμβάσεων κάνει τις περιστασιακές εκρήξεις αυτοάμυνας της Ρωσίας να μοιάζουν με πάρτι τσαγιού των προσκοπίνων.

Η εκπόνηση των επιχειρηματικών σχεδίων της Αμερικής συνεχίζεται: έχοντας υπάρξει ο ιθύνων νους πίσω από το πραξικόπημα του Φεβρουαρίου εναντίον της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης του Κιέβου, το σχέδιο της Ουάσιγκτον να υφαρπάξει τη ναυτική βάση της Ρωσίας στην Κριμαία απέτυχε. Οι Ρώσοι υπερασπίστηκαν τους εαυτούς τους, όπως έκαναν πάντα στο παρελθόν. Εν τούτοις η στρατιωτική περικύκλωση από το ΝΑΤΟ επιταχύνθηκε, μαζί με τις αμερικανικής ενορχήστρωσης επιθέσεις εναντίον των Ρώσων της Ουκρανίας. Η οικονομική μηχανή αυτή δεν έχει όρια: η καταστροφή των αγωγών Nordstream σημαίνει ότι η Ευρώπη θα είναι εφεξής ιδιαίτερα εξαρτημένη από την αμερικανική ενέργεια, κι ειδικά το LNG. Μια ειρηνευτική συμφωνία θα συνεπαγόταν την επαναλειτουργία των αγωγών, που θα ωφελούσε τη Γερμανία και τη Ρωσία αλλά θα κατέστρεφε το στόχο της Αμερικής να καταστήσει την Ευρώπη εξαρτημένη από την αμερικανική ενέργεια. Γι’ αυτό η Αμερική νιώθει ότι πρέπει να συνεχίσει τον πόλεμο και να τον κλιμακώσει με όλο και πιο επικίνδυνα όπλα και παροχή πληροφοριών.

Ο Πρόεδρος Κούλιτζ είχε δίκιο: η δουλειά της Αμερικής είναι η αποκόμιση οικονομικού οφέλους, εν τούτοις σε αυτό θα πρέπει να προσθέσουμε τη δουλειά που λέγεται πόλεμος και να ανακαλέσουμε στη μνήμη εκ νέου την προειδοποίηση του Προέδρου Άιζενχαουερ.

Ούιλιαμ Μάλινσον

William Mallinson, Professor of Political Ideas and Institutions at Guglielmo Marconi University, a member of the editorial committee of the Journal of Balkan and Near Eastern Studies. He is a former Member of Her Majesty’s Diplomatic Service, who left to study for, and was awarded, his Ph.D. at the London School of Economics and Political Science’s Department of International History. Following a period in business as European Public Affairs Manager at ITT’s European Headquarters in Brussels, and then Digital Equipment Corporation’s in Geneva, he turned his attention to the academic world, playing a pivotal role in introducing Britain’s first Honours degree in Public Relations. He has been a professor at the American College of Greece and head of the International Relations Department at New York College, and then lecturer at the Ionian University in Corfu. He has authored Cyprus: A Modern History, I.B. Tauris, London and New York, 2005, updated in 2009, 2010 and 2012 as a paperback, also published in Greek in 2005 by Papazissis, Athens. Published by Bloomsbury Academic since 2020; Cyprus, Diplomatic History and the Clash of Theory in International Relations, I.B. Tauris, London and New York, 2010, also published in Greek by Estia, 2010; and Kissinger and the Invasion of Cyprus: Diplomacy in the Eastern Mediterranean, Cambridge Scholars Publishing, Newcastle upon Tyne, 2016, 2017 and (in Greek) Estia, 2021.