Μετά την τουρκική εισβολή του 1974 στην Κύπρο, διάφοροι στην Αθήνα νόμισαν ότι η εγκατάλειψή της θα χορτάσει το τουρκικό θηρίο, αλλά έπεσαν έξω. Ο τουρκικός επεκτατισμός παραμένει αναλλοίωτος, με τους κατακτητές να θεωρούν περίπου το μισό Αιγαίο υπό ελληνική κατοχή! Απέναντι στον επελαύνοντα έκτοτε τουρκικό επεκτατισμό, η αθηναϊκή ελίτ υιοθετούσε την πολιτική του κατευνασμού με απεμπόληση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Σήμερα, η τουρκική εθνικιστική υστερία και ο νεο-οθωμανισμός υποχρέωσαν πολλούς αρνητές σε Αθήνα και Λευκωσία να δουν την αλήθεια.

Είναι γεγονός ότι στη γεωπολιτική αντιπαλότητα της περιοχής μας, η Τουρκία είχε ένα επιπλέον «ειδικό βάρος» για τη Δύση, λόγω γεωγραφίας και μεγέθους. Αυτό το «ειδικό τουρκικό βάρος» καθιστούσε μειονεκτική τη θέση της Ελλάδας (και της Κύπρου) στο πλαίσιο των δυτικών συμφερόντων. Τυχόν κινήσεις αποστασιοποίησης της Ελλάδας από τη δυτική συμμαχία, προκαλούσαν ζημιές, ενώ η Τουρκία αυτόματα προσέθετε στο «ειδικό της βάρος». Τα τελευταία χρόνια, από τη μια η τουρκική στάση, σημαίνουσες προσωπικότητες όπως ο Γερουσιαστής Μενέντεζ, συγκυρίες και εξελίξεις, καθώς και πρωτοβουλίες της Ελληνικής Κυβέρνησης για αποφασιστική και ουσιαστική αμυντική ενίσχυση, έχουν αναδείξει την αναξιοπιστία της Τουρκίας σε βαθμό που της επιφέρει κόστος π.χ. η δρομολογούμενη απόκτηση υπερσύγχρονων αμερικανικών πολεμικών αεροσκαφών F-35 έχει παγώσει, ενώ εμπόδια παρεμβάλλονται στον εκσυγχρονισμό άλλων τουρκικών αεροσκαφών. Ταυτοχρόνως, η αμφισβήτηση της κυριαρχίας ελληνικών νησιών από την Τουρκία έχει απορριφθεί με σαφήνεια από τις ΗΠΑ και τις προάλλες είχαμε τερματισμό της απαγόρευσης πώλησης αμερικανικού οπλισμού στην Κύπρο, ένα πολιτικό μήνυμα που διανοίγει νέες προοπτικές ουσιαστικής αμυντικής ενίσχυσης. 

Το συγκριτικό πλεονέκτημα της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία σε περίπτωση σύρραξης, είναι η δυνατότητά της να ανταποδώσει με ασύμμετρο τρόπο σε ένα τουρκικό χτύπημα (π.χ. όπως στα Ίμια) με επιδίωξη να μετατραπούν οι τουρκικές διεκδικήσεις σε «διμερή διαφορά» με πάγωμα κάθε ελληνικής πρωτοβουλίας στην ενέργεια βάσει της ΑΟΖ. Ομολογουμένως, η αποτρεπτική ισχύς της Ελλάδας έχει ανάγκη την Κύπρο ως ισχυρή δύναμη αντιπερισπασμού και αποτροπής, καθώς οι  γεωπολιτικές εξελίξεις επιτρέπουν και ευνοούν την επέκταση της αμυντικής συμμαχίας Γαλλίας-Ελλάδας στην Αν. Μεσόγειο. Μια εξοπλισμένη Κύπρος ενταγμένη στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Άμυνας στη Μεσόγειο, θα αποτελεί ουσιαστικό άλμα για αντιμετώπιση των υπαρκτών κινδύνων στο σύνολό τους.

Εντούτοις, ενώ ο Ερντογάν ωρύεται επειδή τερματίστηκε η απαγόρευση πώλησης αμερικανικού αμυντικού εξοπλισμού στην Κύπρο, η αθηναϊκή ελίτ παραμένει αναλλοίωτη. Ο επικεφαλής του προγράμματος ασφάλειας στο ΕΛΙΑΜΕΠ στην Αθήνα, Π. Τσάκωνας, θεωρεί κάθε δυνατότητα εξοπλισμών της Κυπριακής Δημοκρατίας μάταιη επειδή «δεν είναι ικανή να ανατρέψει την υφιστάμενη ανισορροπία» στην περιοχή και οι ΗΠΑ νομιμοποιούνται να στηρίξουν την Τουρκία μέσω της προμήθειας μαχητικών F-16! Με το ίδιο σκεπτικό, ο Κύπριος Υπουργός Εξωτερικών προτείνει «Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης», αντί για κυρώσεις της ΕΕ προς αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού. Ευτυχώς που τέτοιες απόψεις παραπέμπουν πλέον στη μιζέρια παρωχημένων εποχών…

*Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D), Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο