Στη Δημοκρατία, νόμος είναι αυτός που ψηφίζεται από τη Βουλή. Δεν είναι το δίκιο του εργάτη (εκπεφρασμένο μάλιστα από αυτόκλητους, συνήθως ανεπάγγελτους, “εκπροσώπους” του εργάτη) ούτε η άποψη της Αλεξάνδρας Παλαιού, ούτε η οπτική της Νίκης Χρονοπούλου. (Το ποιες είναι αυτές θα το μάθετε παρακάτω.)

Αν δεν μας αρέσει ο νόμος – κι εμένα δεν μου αρέσουν οι περισσότεροι – ψηφίζουμε κάποιο κόμμα που προτείνει, για νόμο, αυτό που μας αρέσει. Ή κατεβαίνουμε εμείς στις εκλογές και προτείνουμε αυτόν τον νόμο που θεωρούμε δικαιότερο. Αν πείσουμε την πλειοψηφία, έχει καλώς. Εκλεγόμαστε και αλλάζουμε τον νόμο. Αν δεν την πείσουμε, ισχύει ο νόμος που δεν μας αρέσει. Η Πολιτεία τον εφαρμόζει κι εμείς πειθαρχούμε. Κι αν αποφασίσουμε να τον παραβούμε, υπάρχει μια λεπτομέρεια που ονομάζεται “ποινή”. Η οποία, όμως, πρέπει να επιβάλλεται. Αν δεν επιβάλλεται, καταργείται η έννοια “αδίκημα”, άρα καταργούνται Νόμοι, Δικαιοσύνη, Κράτος και Δημοκρατία. Αυτό είναι, καλώς ή κακώς, το Δημοκρατικό Πολίτευμα. Μέχρι να ανακαλύψουμε καλύτερο, έτσι θα λειτουργεί. Αυτονόητα πράγματα, στοιχειώδη, που τα καταλαβαίνουν και παιδιά του Δημοτικού.

Ποιοι δεν τα καταλαβαίνουν; Οι διοικητικοί υπάλληλοι των ΑΕΙ, οι οποίοι νομίζουν ότι τα ΑΕΙ είναι τσιφλίκι τους, κι ότι αν δεν συμφωνούν με έναν νόμο δεν θα τον εφαρμόζουν! Και μάλιστα εκδίδουν και ανακοινώσεις, στις οποίες με καμάρι ομολογούν ότι παρανόμησαν, ότι θα συνεχίσουν να παρανομούν και καλούν και άλλους να κάνουν το ίδιο! Μόλις η κυβέρνηση έστειλε την ΟΠΠΙ, την άοπλη πανεπιστημιακή “αστυνομία” να πιάσει δουλειά, οι διοικητικοί πρόταξαν τα στιβαρά τους στήθη. Την αρχή έκανε ο Σύλλογος Διοικητικών του Πολυτεχνείου με ένα μήνυμα ανορθόγραφο και ασύντακτο, ως συνήθως: “Αυτή τη στιγμή βρίσκεται η ΟΠΠΙ έξω από τις Πύλες εισόδου της Πολυτεχνειούπολης Ζωγράφου. Όποιος Συνάδελφοι μπορεί να παρευρεθεί στη περιφρούρηση για να αποτραπεί η είσοδος στην Αστυνομία.”.

Για τη συνέχεια Capital