Οι Τουρκοκύπριοι ήταν συνεργάτες των αποικιοκρατών

του Σενέρ Λεβέντ

Μόνο η ελληνοκυπριακή κοινότητα ήταν αυτή που αγωνίστηκε ρισκάροντας τη ζωή της ενάντια στον Άγγλο αποικιοκράτη. Έστω και αν ο τελικός στόχος της ήταν η ένωση, αυτός ήταν ένας εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας. Οι Τουρκοκύπριοι τάχθηκαν στο πλευρό των Άγγλων αποικιοκρατών σε αυτό τον αγώνα. Και μάλιστα ενεργά. Βγήκαν στο κυνήγι αγωνιστών στο νησί μαζί με τους Άγγλους στρατιώτες. Έδιναν πληροφορίες στους Άγγλους για να τους συλλάβουν.

Επομένως, δεν είναι δυνατόν να γίνει λόγος για εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Τουρκοκυπρίων κατά των αποικιοκρατών. Η ΕΟΚΑ ήταν αυτή που πήρε με το ζόρι την ανεξαρτησία και την κυριαρχία του νησιού από τους Άγγλους αποικιοκράτες. Η τουρκοκυπριακή κοινότητα βρήκε έτοιμη τη δημοκρατία που αποκτήθηκε στο τέλος αυτού του αγώνα. Και δεν κατάλαβε την αξία της.

Γιατί το έγραψα αυτό; Να σας πω. Κάποτε ξεχνιέμαι και σπάζω το κεφάλι μου πάνω σε υποθέσεις. Αν, για παράδειγμα, δεν νοίκιαζαν το νησί οι Οθωμανοί στους Άγγλους. Δηλαδή, αν το νησί ήταν στα χέρια της Τουρκίας και κατά τον 20ό αιώνα. Τότε θα διεξαγόταν εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας κατά της Τουρκίας και όχι κατά των Άγγλων, έτσι δεν είναι; Καλά, οι Τούρκοι στο νησί στο πλευρό ποιου θα ήταν; Σίγουρα της Τουρκίας. Του αποικιοκράτη δηλαδή. Δεν θα υπήρχε καθόλου γι’ αυτούς ένας αγώνας που θα ονομαζόταν απελευθερωτικός από τον αποικιοκράτη!

Ιδού μια άλλη υπόθεση για εσάς. Ας πούμε ότι η ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία δεχόταν επίθεση όχι από την Τουρκία, αλλά από τη Γαλλία ή ένα άλλο κράτος. Αν δεχόταν εισβολή και κατοχή. Τι θα έκαναν οι Κύπριοι; Θα πολεμούσαν μαζί ενάντια στον εξωτερικό εχθρό σε ένα κοινό μέτωπο οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι;

Θέλετε άλλη μια υπόθεση; Ας πούμε ότι το 1974 η Τουρκία έπαιρνε ολόκληρο το νησί και όχι το μισό. Δεν υπήρχε ελεύθερη περιοχή. Δεν υπήρχε κατεχόμενη περιοχή. Όλα τα μέρη βρίσκονταν υπό κατοχή. Τότε τι θα γινόταν; Οι δύο κοινότητες θα αγωνίζονταν μαζί ενάντια στον κατακτητή σε ένα κοινό μέτωπο;

Έχω να πω το εξής: Οι Ελληνοκύπριοι είχαν έναν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ενάντια στους αποικιοκράτες, όμως οι Τουρκοκύπριοι δεν είχαν καθόλου τέτοιο αγώνα. Οι Τουρκοκύπριοι δεν πολέμησαν ενάντια σε κανέναν αποικιοκράτη που ήρθε από το εξωτερικό. Πολέμησαν μόνο ενάντια στους Ελληνοκύπριους στο νησί. Και τον αποκάλεσαν «αγώνα ύπαρξης» αυτόν.

Μήπως δεν υπήρξαν φορές που οι δύο κοινότητες πολέμησαν στο ίδιο μέτωπο ενάντια στον εξωτερικό εχθρό; Υπήρξαν φυσικά. Σε δύο παγκόσμιους πολέμους. Αλλά όχι στον κυπριακό στρατό. Στον αγγλικό στρατό!

Κατά τα χρόνια της κοινής δημοκρατίας υπήρχε και ένας κυπριακός στρατός, που συστάθηκε από Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Ο υπουργός Άμυνας ήταν ένας Τουρκοκύπριος, ο Οσμάν Ορέκ. Όμως, αυτός ο στρατός ουδέποτε είχε την ευκαιρία να πολεμήσει μαζί στο ίδιο μέτωπο ενάντια σε έναν κοινό εχθρό. Έμεινε πάντα ως «τελετουργικός στρατός». Οι Κύπριοι πολέμησαν πιο πολύ μεταξύ τους.

Όταν κοιτάξουμε τη σημερινή εικόνα, πάλι βλέπουμε το ίδιο πράγμα. Οι Τουρκοκύπριοι, όπως στάθηκαν στο πλευρό των Άγγλων αποικιοκρατών, στέκονται τώρα στο πλευρό των Τούρκων αποικιοκρατών. Δεν υπάρχουν και πολλοί που αγωνίζονται για την ενότητα, ανεξαρτησία και την κυριαρχία του νησιού. Κάθονται στα ελληνοκυπριακά σπίτια και εδάφη και πιστεύουν ότι δεν βρίσκονται υπό κατοχή. Μια σημαντική πλειοψηφία εκείνων που μετανάστευσαν από τον νότο στον βορρά δεν έχει τόσο μεγάλο ντέρτι όσο οι Ελληνοκύπριοι που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν από τον βορρά στον νότο. Εκείνοι που πήραν τα λάφυρα χάρη στον στρατό και τα όπλα του κατακτητή, δέχονται τον κατακτητή ως «απελευθερωτή». Στο παρελθόν δεν είχαν έναν αγώνα που ονομαζόταν εθνικοαπελευθερωτικός. Και τώρα δεν έχουν