Όσοι έχουν παραμάσχαλα το manual ενός –ισμού (γραμμένο συνήθως πριν από δεκαετίες ή και αιώνες) και το συμβουλεύονται για να εκφέρουν άποψη για τα σημερινά προβλήματα, θα έβαζαν στοίχημα ότι κάποιος χαρακτηρισμένος (από τους άλλους…) ως ακραίος φιλελεύθερος θα ήταν αναφανδόν υπέρ των ιδιωτικών δρόμων.

Αντιθέτως: θεωρώ ότι το οδικό δίκτυο πρέπει να είναι 100% κρατικό και χωρίς διόδια! Αυτό ακριβώς το μοντέλο ισχύει στη Γερμανία και σε άλλες προηγμένες… καπιταλιστικές χώρες του κόσμου: ή δεν πληρώνεις καθόλου ή πληρώνεις ένα ετήσιο τέλος χρήσης, για κάποιες μέρες, αν είσαι τουρίστας ή για όλον τον χρόνο, ως μόνιμος κάτοικος. Κάτι παραπάνω ξέρουν οι κουτόφραγκοι. Στην Ελβετία, για παράδειγμα, η βινιέτα του 2022 ισχύει από 1 Δεκεμβρίου 2021 μέχρι 31 Ιανουαρίου του 2023 και κοστίζει 40 ελβετικά φράγκα (38,8 ευρώ), πολύ λιγότερο από όσο κοστίζει στην Ελλάδα να πας από Αθήνα στην Ηγουμενίτσα, για μία και μόνη φορά.

Σ΄ αυτό το σημείο, πρέπει να αποσαφηνίσω μια βασική έννοια, αυτή του δημόσιου αγαθού, καθώς, όπως φαίνεται, ο μέσος Έλληνας δεν την κατανοεί. Δημόσιο αγαθό, λοιπόν, είναι αυτό που πληρώνεται από τον προϋπολογισμό, όχι αυτό που δημιουργείται από δομές του κράτους. Μια ιατρική υπηρεσία που πληρώνεται από τον ΕΟΠΥΥ είναι δημόσιο αγαθό, μολονότι όλοι οι συντελεστές της (θεραπευτήρια, γιατροί, φάρμακα, διαγνωστικά κέντρα, αναλώσιμα κ.λπ.) μπορεί να είναι ιδιωτικοί. Άρα, δημόσιος δρόμος είναι αυτός, τον οποίο χρησιμοποιεί ο οποιοσδήποτε, χωρίς αντίτιμο, με το κόστος κατασκευής και λειτουργίας να βαρύνουν το κρατικό ταμείο, μολονότι το κράτος μπορεί να αναθέσει το σύνολο ή μέρος αυτών των εργασιών σε ιδιώτες.

Ο δρόμος είναι «μονοπώλιο». Δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Δεν μπορείς να φτιάξεις 3 Αττικές Οδούς, με ισάριθμους παραχωρησιούχους, και να δεις ποιος κάνει καλύτερη δουλειά. Και η κατασκευή του δεν ξεκινάει τη μέρα που μπαίνουν οι μπουλντόζες. Ξεκινάει από τη χάραξη, μαζί με τις δεκάδες μελέτες, γεωλογικές, μηχανικές και περιβαλλοντικές, που τη συνοδεύουν. Μόνο το κράτος μπορεί να το κάνει αυτό. Συνεχίζεται με τις απαλλοτριώσεις. Μόνο το κράτος μπορεί να τις κάνει, ειδικά τις αναγκαστικές. Φανταστείτε έναν ιδιώτη κατασκευαστή που θα προσπαθεί να υπολογίσει το κόστος μιας (πραγματικά) ιδιωτικής Αττικής Οδού, ερχόμενος σε επαφή με τους χιλιάδες ιδιοκτήτες των κτημάτων/οικοπέδων από τα οποία θα περάσει και διαπραγματευόμενος με τον καθένα ατομικά. Ούτε μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία δεν πρόκειται να γίνει ο δρόμος.

Όμως, φτάσαμε (χάραξη + μελέτες + απαλλοτριώσεις) στο 60% του κόστος του δρόμου, που έχει ήδη πληρωθεί με τα χρήματα του φορολογούμενου. Η κατασκευή του είναι το άλλο 40%. Κι εδώ έρχεται το απίστευτο ελληνικό Δημόσιο και λέει: αυτό το κομμάτι θα το δώσω σε ιδιώτες. Οχι ως εργολαβία, αλλά ως μπίζνα! Θα φτιάξουν τον δρόμο με δικά τους λεφτά, που θα τα πάρουν σιγά σιγά πίσω με τα διόδια. Βεβαίως, συνήθως δεν βάζουν δικά τους λεφτά, αλλά των τραπεζών, δανειζόμενοι με εγγύηση του Δημοσίου! Μήπως νομίζετε πως το κράτος όλα αυτά τα χρόνια δεν είχε λεφτά να φτιάξει δρόμους; 1,016 δισ. ήταν ο (αρχικός) προϋπολογισμός της Αττικής Οδού, όταν το κράτος, δηλαδή εσύ φορολογούμενε, από το 2000 ως και το 2014, πλήρωσες 201,5 δισ. ευρώ ως ενίσχυση στα Ταμεία για να καταβάλλουν ηγεμονικές συντάξεις και εφάπαξ στην νομενκλατούρα του συστήματος. 1,016 ευρώ είναι λιγότερα και από όσα πληρώνουμε μόνο στα ταμεία συνταξιούχων ΔΕΗ και ΟΤΕ, ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ! Για τον Οργανισμό Ασφάλισης Προσωπικού της ΔΕΗ πληρώσαμε από το 2008, όταν μετοχοποιήθηκε η ΔΕΗ μέχρι το 2015, 6,4 δισ. ευρώ από τον προϋπολογισμό. Πόσες Αττικές και πόσες Ιόνιες Οδούς φτιάχναμε;

για τη συνέχεια ThePresident