Τάκης Θεοδωρόπουλος

«Ο εμφύλιος πόλεμος υποβόσκει στη Γαλλία και αυτό το ξέρετε πολύ καλά». Η φράση αυτή βρίσκεται στο κείμενο που απευθύνεται στον Μακρόν, το έχουν συντάξει στρατιωτικοί εν ενεργεία και μπορεί να το υπογράψει όποιος το επιθυμεί.

Είναι η συνέχεια στις αντιδράσεις που προκάλεσε προ ημερών η ανοιχτή επιστολή αποστράτων, με την οποία προειδοποιούσαν ότι ο Στρατός, εάν παραστεί η ανάγκη, θα υπερασπιστεί τo έθνος απέναντι σε οποιαδήποτε απειλή. Ως παράδειγμα απειλής αναφέρουν τον ισλαμισμό, τις «ορδές των προαστίων» και «ένα είδος αντιρατσισμού».

Η κυβέρνηση καταδίκασε την παρέμβαση των αποστράτων και οι δημοσκοπήσεις ανέδειξαν μια κοινή γνώμη διχασμένη. Το 49% των ερωτηθέντων θεωρεί ότι ο Στρατός οφείλει να παρέμβει για να αποκαταστήσει την τάξη, ακόμη και χωρίς κυβερνητική εντολή.

Αδιανόητο για τη Γαλλία, το πρότυπο της δημοκρατικής Ευρώπης; Προφανώς έμοιαζε αδιανόητο μέχρι προχθές. Οπως έμοιαζε αδιανόητη και η αναφορά στο ενδεχόμενο εμφυλίου πολέμου. Αδιανόητη, προϊόν εγκεφαλικού πυρετού, γραφική, όπως γραφικός έμοιαζε ο Ζαν Μαρί Λεπέν τέτοιες ημέρες πριν από 40 χρόνια, όταν κέρδιζε τις εκλογές ο Μιτεράν και οι σοσιαλιστές του. Είναι δυνατόν να γίνεται πολιτικό θέμα το ενδεχόμενο ενός «εμφυλίου» σε μια χώρα σαν τη Γαλλία; Και όμως, είναι.

Είναι εύκολο να τους καταδικάσεις ως επίδοξους πραξικοπηματίες. Κατά διαβολική σύμπτωση για εμάς, η επιστολή των αποστράτων δημοσιεύθηκε την 21η Απριλίου. Η καταδίκη τους, όπως απεδείχθη στη συνέχεια, έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα από το αναμενόμενο. Ενα πλήθος εν ενεργεία στρατιωτικών συμπαραστάθηκε στους αποστράτους, μαζί με ένα σημαντικό τμήμα της κοινής γνώμης.

Η «δημοκρατική ευπρέπεια» και η επίκληση των αρχών της δεν φθάνουν όχι μόνο για να αντιμετωπίσουν, αλλά ούτε καν για να ερμηνεύσουν το φαινόμενο. «Το βήμα των στρατιωτικών», όπως τιτλοφορούν τις παρεμβάσεις τους, είναι το σύμπτωμα ενός φαινομένου που διατρέχει το σώμα της γαλλικής κοινωνίας.

Το φαινόμενο έχει όνομα. Είναι η αποτυχία της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Και μάλιστα σε μια χώρα που υπήρξε πρωτοπόρος στη δημιουργία της και την υπερασπίστηκε ως τη σοβαρότερη προοπτική για το μέλλον της Ευρώπης.

Ο φόβος του Ισλάμ είναι πραγματικότητα.

Πραγματικότητα είναι και η αδυναμία της γαλλικής εκπαίδευσης να λειτουργήσει ως μοχλός ένταξης των μουσουλμανικών πληθυσμών στις ευρωπαϊκές αξίες.

Πραγματικότητα είναι και η παράνοια που στο όνομα του αντιρατσισμού περιορίζει με τον αυταρχισμό της την ελευθερία της έκφρασης.

Πραγματικότητα είναι και η αμηχανία της πολιτικής ελίτ απέναντι στην πραγματικότητα της κοινωνικής ζωής.

Σκανδαλίζεται με τον λαϊκισμό όπως οι πουριτανοί με τον γυναικείο αστράγαλο.

Η παρέμβαση των στρατιωτικών είναι σύμπτωμα της ανεπάρκειας των πολιτικών ελίτ να αντιμετωπίσουν όλες αυτές τις πραγματικότητες.

Πηγή: Καθημερινή