Κάθε κατεστημένο ξέρει πως ο μοναδικός πραγματικός του εχθρός είναι η αλλαγή και το καθηγητικό κατεστημένο δεν είναι η εξαίρεση

Θα προτιμούσα να γράψω ότι εξεπλάγην (ναι, σε κυριλέ ελληνικά), αλλά δυστυχώς καμία έκπληξη δεν μου προκάλεσε η απόφαση της Συγκλήτου του Παντείου Πανεπιστημίου (της Παντείου δηλαδή) με την οποία όχι απλώς αρνούνται μετά βδελυγμίας την ιδέα να υπάρχει μια κάποια στοιχειώδης αστυνόμευση στη σχολή τους, αλλά φαίνεται και να θεωρούν τους τραμπουκισμούς και τους βανδαλισμούς, τον φασισμό ως εφαρμοσμένη νοοτροπία δηλαδή, αναπόσπαστο κομμάτι της πανεπιστημιακής ζωής.

Είμαι βέβαιος πως, τουλάχιστον εσείς που ζείτε χρόνια στην Ελλάδα, ξέρετε πως δεν υπερβάλλω αλλά επειδή μπορεί να διαβάζουν και κάποιοι πιο δύσπιστοι από χώρες μακρινές, πολύ ευχαρίστως να σας παρουσιάσω τα πιο σημαντικά κομμάτια της απόφασης της Συγκλήτου του Παντείου Πανεπιστημίου (δεν είναι φοβερό πόσο περισσότερο κύρος μοιάζει να έχει το ίδιο πράγμα μόλις του αλλάξεις λίγο την επωνυμία;) με κάποιες δικές μου παρεμβάσεις οι οποίες θα προσπαθούν να κάνουν κάπως πιο σαφές το μήνυμα που οι καθηγητές της σχολής θέλουν να εκπέμψουν (όλη η ανακοίνωση εδώ).  

Η Σύγκλητος του Παντείου Πανεπιστημίου συζήτησε τις προτάσεις της κυβέρνησης σχετικά με την ασφάλεια των πανεπιστημίων και δηλώνει τη διαφωνία της όσον αφορά τη σύσταση «Ομάδας Προστασίας Πανεπιστημιακού Ιδρύματος» ως αστυνομικής υπηρεσίας που θα εδρεύει και θα επεμβαίνει μέσα στα ΑΕΙ, υπό τις εντολές του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Η παρουσία δυνάμενων αστυνόμευσης μέσα στο Πανεπιστήμιο δημιουργεί εντάσεις στην ακαδημαϊκή κοινότητα, που λειτουργεί σε περιβάλλον αυτοδιοίκητου και είναι η μόνη που μπορεί να εγγυηθεί την ελευθερία του λόγου και της επιστήμης…

…αλλά μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει να το κάνει κι αν όντως, όπως λένε οι καθηγητές, μπορεί, μάλλον φταίει το ότι δεν θέλει.

Οι διακινδυνεύσεις εντός των πανεπιστημιακών χώρων αποτελούν μέριμνα τόσο των πανεπιστημιακών αρχών, όσο και της πολιτείας, και αφορούν σωρεία θεμάτων που σχετίζονται με τα ζητήματα πολιτικής προστασίας. Η μέριμνα αυτή οφείλει να είναι μακροχρόνια, σχεδιασμένη αναλυτικά σε συνάρτηση με τα προβλήματα και τα κτίρια κάθε πανεπιστημίου και υπό την καθοδήγηση των ακαδημαϊκών αρχών…

…προκειμένου να καταστεί βεβαιο ότι ακόμα κι αν ξεπεραστεί το εμπόδιο του χασομεριού (της αναλυτικής και μακροχρονιας σχεδίασης δηλαδή) τίποτα δεν προκειται να γίνει αφού την καθοδήγηση θα έχουν αυτοί που την είχαν και μέχρι σήμερα.

Το Πανεπιστήμιο είναι –και οφείλει να είναι– από την φύση του ένας χώρος ελεύθερης συζήτησης και αντιπαράθεσης χωρίς τους περιορισμούς και τις απαγορεύσεις που, καλώς ή κακώς, υπάρχουν σε άλλους δημόσιους χώρους…

για τη συνέχεια AthensVoice