Γράφει ο Γιάννος Μπαρμπαρούσης

Έχει γίνει σαφές urbi et orbi ότι το προσεχές διάστημα η κυβέρνηση καλείται να λάβει αποφάσεις και να επιλέξει δρόμους που θα καθορίσουν θεμελιωδώς την ιστορική πορεία του Ελληνισμού. Η αμφιρρέπεια και η εφεκτικότητα, παρότι ευεξήγητες, πρέπει να σταματήσουν.

Το ενδοτικό μέτωπο επιμένει να αγνοεί –όχι λόγω αμβλύνοιας– την πειρατική συμπεριφορά της Τουρκίας, ολισθαίνοντας σε λογικοφανή επιχειρήματα κόστους-οφέλους, αλλά και (εδώ είναι η ουσία) φιλοτεχνώντας μια ψευδή εικόνα της ελληνοτουρκικής συνύπαρξης από την Οθωμανική περίοδο έως τις μέρες μας, για να δικαιολογήσει μια πολιτική εθελούσιας Φινλανδοποίησης, άμα δε και εθνικής αυτοκτονίας.

Οι Έλληνες ζούσαν μαζί με Τούρκους, Βουλγάρους, Εβραίους, Αλβανούς κλπ. στα Οθωμανικά αστικά κέντρα, σε πολλές περιπτώσεις απέκτησαν οικονομική και διοικητική ισχύ (Φαναριώτες), κυριαρχούσαν στο εμπόριο και τη ναυτιλία, και όλα τα συναφή. Σε αυτή την ανάλυση προστίθενται και αιτιοκρατικά επιχειρήματα περί της γεωγραφίας που μας αναγκάζει να συνυπάρχουμε, άρα ως Ελλάδα και Ελληνισμός έχουμε, υποτίθεται, συμφέρον να στηρίζουμε την ευρωπαϊκή προοπτική και τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας, να λύσουμε το Κυπριακό με αμοιβαίες υποχωρήσεις και, εν συνεχεία, να απολαύσουμε την σίγουρη οικονομική και πολιτιστική άνοιξη που θα επιφέρει το άνοιγμα της τουρκικής κοινωνίας και αγοράς.

Ο αβδηριτισμός αυτής της προσέγγισης συνεχίζει να επικαθορίζει την κοσμοαντίληψη ενίων εκπροσώπων των ιθυνουσών σφαιρών της ελληνικής πολιτείας και κοινωνίας. Δυστυχώς, την ασπάστηκαν, διαχρονικά, και σημαντικοί άνθρωποι του πνεύματος π.χ. ο Γιώργος Θεοτοκάς.

Τι όφελος θα έχει η υπόθεση της Ελλάδας και του Ελληνισμού εάν αποδεχθούμε το status δορυφόρου; Μόνο να καταστεί απόφυση της Οθωμανίας, ανθυποσύστημα του υποσυστήματος γεωστρατηγικού ελέγχου του Ευρω-Μεσογειακού χώρου από τις Ατλαντικές και, εσχάτως, Χανσεατικές οικονομικές κλίκες.

Η γεωγραφία επιβάλλει την συνύπαρξη, αλλά και την σύγκρουση. Όπως η Ινδία δεν πρόκειται να δεχθεί την υποταγή της σε μια περιφερειακή τάξη με κινεζική σφραγίδα, έτσι και η Ελλάδα και η Κύπρος δεν θα αποδεχθούν την Φινλανδοποίηση. Και αυτό πρέπει να το γνωρίζουν οι εταίροι και «εταίροι» μας.

Πως (πρέπει να) λάμνει ο Ελληνισμός, υπό την σκιά της τουρκικής απειλής; Ως ανεξάρτητη διεθνοπολιτική και πολιτισμική δύναμη, πρωταρχικά. Η εμπειρία του ΝΑΤΟ καταδεικνύει ότι η συνύπαρξη με την Τουρκία ως ισότιμα μέλη σε οποιαδήποτε διεθνή ένωση ή οργανισμό, φαλκιδεύει τα δικαιώματα κα τις δυνατότητές μας και υποβιβάζει πολιτικά και γεωστρατηγικά την Ελλάδα. Ορθώς πράττουμε με το να ανήκουμε στην Δύση, αλλά επιβάλλεται οι ορίζοντες να είναι ανοιχτοί και το θάρρος να καθοδηγεί την πολιτική μας. Όταν το Ισραήλ φθάνει να συνεργάζεται με την Κίνα σε προγράμματα μεταφοράς στρατιωτικής τεχνογνωσίας, γιατί όχι και εμείς; Τούτο δεν σημαίνει αποκόλληση από την Δύση, αλλά δημιουργική πολυμέρεια.

Οι Βρετανοί αρχικά και οι Αμερικανοί εν συνεχεία, δεν αγάπησαν τους Τούρκους, απλά οδηγήθηκαν στον εναγκαλισμό με (διαδοχικά) τους Σουλτάνους και τους Κεμαλοστρατοκράτες για να εμποδίσουν την Ευρασιατική Ρωσία από το να επιβληθεί σε μια κρίσιμη γεωπολιτική ζώνη. Η γεωγραφική θέση, η πληθυσμιακή ισχύς και η στρατιωτική αλκή της Τουρκίας την καθιέρωσαν ως το ιδανικό περιφερειακό προγεφύρωμα του Ατλαντισμού, τον 19ο αλλά ειδικά τον 20ο αιώνα. Ο Ντικ Τσέινι έχει αναφερθεί σχετικά, στο πόσο εντατικά ο ίδιος δραστηριοποιήθηκε (επί Τζέραλντ Φορντ) για να τερματιστεί το αμερικανικό εμπάργκο όπλων στην Τουρκία, που τελικά συνέβη επί Κάρτερ.

Ταυτόχρονα όμως, η Ελλάδα με την Κύπρο βρίσκονται επίσης σε νευραλγική θέση στον χάρτη, με προοπτικές ελέγχου όλου του θαλάσσιου χώρου της Ανατολικής Μεσογείου. Ο θεμελιωτής της Αγγλοσαξωνικής γεωπολιτικής Χάλφορντ Μακίντερ δεν υποστήριζε τυχαία ότι πιθανός έλεγχος της Ελλάδας από μια Ευρασιατική δύναμη θα ισοδυναμούσε με επικράτηση στην «Παγκόσμια Νήσο».

Για τις ηπειρωτικές Ευρασιατικές δυνάμεις η Ελλάδα αποτελεί θελκτικότερο έπαθλο σε σχέση με την Τουρκία. Ακόμα και αν η Τουρκία ευθυγραμμισθεί με την Ρωσία και/η την Κίνα, μια φιλοΑτλαντική Ελλάδα θα φαλκίδευε, ως κλειδοκράτορας, την Ευρασιατική επέκταση με τον δικό της έλεγχο στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Άλλος ένας λόγος για να κατανοήσουν και οι μη επαΐοντες την πρεμούρα για αποστρατιωτικοποίηση και μοιρασιά του Αιγαίου, αλλά και γιατί οι Κινέζοι είναι στον Πειραιά….

Οι επιταγές της ιστορίας και της γεωγραφίας είναι λοιπόν ξεκάθαρες όσο και αμείλικτες. Βρισκόμαστε σε γάμου κοινωνία με την Δύση, αλλά φλερτάρουμε με την Ευρασία. Όχι λόγω folie de grandeur, απλά επειδή αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος υποστήριξης και πολλαπλασιασμού της εθνικής ισχύος στο διεθνές σύστημα.