Σταύρος Καλεντερίδης

Πέρσι τέτοιο καιρό επισκέφθηκα την Ουάσιγκτον εκπροσωπώντας τον ποντιακό σύλλογο «Παναγία Σουμελά» Βοστόνης. Σκοπός της επίσκεψης ήταν να ενημερώσω και να βολιδοσκοπήσω τους Αμερικανούς πολιτικούς και επιτελείς, σχετικά με τα εθνικά μας θέματα και την εν γένει παραβατική συμπεριφορά της Τουρκίας, στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.

Οι Βουλευτές του Κογκρέσου φαίνεται πως συμφωνούσαν όλοι, είτε λίγο είτε πολύ, με την Ελληνική θεώρηση της κατάστασης, χαρακτηρίζοντας «πειρατική» τη στάση του ανεξέλεγκτου Ερντογάν. Αυτό όμως που παρατήρησα στις κατ’ ιδίαν συναντήσεις, ήταν πως ανεξαρτήτως κόμματος, οι Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι πολιτικοί περιόριζαν το πρόβλημα στο πρόσωπο του Ερντογάν. Την προσωπικότητα, τον αυταρχισμό και την αδιαλλαξία του.

Όταν μάλιστα προσπάθησα να πιέσω το ζήτημα, υποδεικνύοντας την διαχρονική στάση του Τουρκικού καθεστώτος ενάντια στα ανθρώπινα δικαιώματα, τις διώξεις των θρησκευτικών μειονοτήτων, τα πραξικοπήματα, τις εισβολές σε Κύπρο, και εναέριο/θαλάσσιο χώρο της «νατοϊκής – συμμαχικής» Ελλάδας, έπεφτα πάνω σε μία μηχανική αντίδραση των Αμερικανών πολιτικών. Εν τέλει συνειδητοποίησα πως το Κογκρέσο θεωρεί αποκλειστικό υπαίτιο των προβλημάτων με την Τουρκία, τον πρόεδρο Ερντογάν. Όχι μόνο αυτό, αλλά αντιθέτως διακρίνουν μία ανερχόμενη τάση στην Τουρκία, αντικυβερνητική, η οποία όταν αντικαταστήσει τον Ερντογάν, θα επιστρέψει τη χώρα πλήρως στη δυτική συμμαχία.

Πρόκειται για μερίδα της τουρκικής αντιπολίτευσης, όπως ο δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης Ιμάμογλου και ο πρόεδρος του κόμματος Δημοκρατίας και Προόδου και πρώην υπουργός Οικονομίας, Αλί Μπαμπατζάν, οι οποίοι σύμφωνα με τους πολιτικούς των ΗΠΑ μπορούν να επαναφέρουν το κοσμικό και δυτικό προφίλ της Τουρκίας. Μαζί με αυτούς τους «φερέλπιδες» τούρκους πολιτικούς, οι Αμερικανοί αναφέρουν και μία φιλοδυτική επιχειρηματική ελίτ στην Τουρκία, η οποία αδημονεί να επιστρέψει η χώρα τους, στις προ-Ερντογάν στενές επαφές της με τη Δύση. Την εικόνα συμπληρώνει η τουρκική νεολαία, δυτικοσπουδαγμένη και εξωστρεφής, η οποία υποτίθεται πως απορρίπτει τους ισλαμικούς δογματισμούς του Ερντογάν, και τάσσεται με τον δυτικό πολιτισμό.

Με άλλα λόγια, οι Αμερικανοί πολιτικοί, έχουν φτιάξει και προφανώς πιστεύουν και υποστηρίζουν ένα αφήγημα, για ένα κοινωνικό τρίπτυχο εντός της Τουρκίας (πολιτικών, επιχειρηματιών και νέων), το οποίο θα οδηγήσει τη γειτονική χώρα στην επιστροφή στις δυτικές συμμαχίες, κατά την μετά Ερντογάν εποχή.

Είναι βέβαια ήσσονος σημασίας το ποιος κατασκεύασε και ίσως χρηματοδοτεί το ανωτέρω αφήγημα. Το μείζον είναι, πως η εν λόγω θεώρηση των πραγμάτων επικρατεί στην πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ, και έτσι αντιστοίχως επηρεάζεται η αμερικανική αλλά και διεθνής κοινή γνώμη.

Περιττό να πω πόσο επικίνδυνο είναι ένα τέτοιο σενάριο για την πατρίδα μας, ιδίως μετά το καταστροφικό μνημόνιο Λιβύης – Τουρκίας, το οποίο επέτρεψε η αδιαφορία του νυν και του τέως πρωθυπουργού της χώρας μας. Το ίδιο επισφαλές όμως είναι πως όσο επικρατεί αυτό το αφήγημα στις Η.Π.Α., οι δυτικοί φαίνονται αποφασισμένοι να βάλλουν μόνο εναντίον του Ερντογάν, και όχι πλήρως κατά του φασιστικού μορφώματος που λέγεται τουρκικό κράτος.

Ταυτόχρονα, αυξάνονται όλο και περισσότερο οι φωνές αμερικανικών think tank και στελεχών της κυβέρνησης υπέρ ενός στρατηγικού επαναπροσεταιρισμού της Τουρκίας. Κύριος άξονας αυτής της προσέγγισης, είναι η ανάγκη αντιμετώπισης της μεγαλύτερης αμερικανικής απειλής στην Μ. Ανατολή, που δεν είναι άλλη από την Ισλαμική «Δημοκρατία» του Ιράν. Σύμφωνα με το σκεπτικό που επικρατεί, οι Η.Π.Α. δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τον αντίπαλό τους στην περιοχή δίχως φυσική παρουσία, την οποία απέκλεισε ο πρόεδρος Τραμπ με την απόφασης απομάκρυνσης των αμερικανικών στρατευμάτων από τη Συρία, τον Οκτώβριο του 2019. Για τον σκοπό αυτό, οι Η.Π.Α. αναζητούν ένα κράτος – σύμμαχο στην περιοχή να αντιμετωπίσει το Ιράν, και αυτό μπορεί να είναι η Τουρκία. Όχι η τωρινή αναθεωρητική Τουρκία επί Ερντογάν, αλλά το διαχρονικό τουρκικό κράτος, ως ιστορικά φιλικό προς τις Η.Π.Α., κοσμικό, φιλοδυτικό, και ως παραδοσιακός αντίπαλος του Ιράν. Η ευκαιρία «στρατολόγησης» της Τουρκίας από τις Η.Π.Α. εναντίον της ιρανικής απειλής, υποστηρίζεται, σύμφωνα με την εν λόγω προσέγγιση, και από την αυξημένη επιθετικότητα της Άγκυρας εναντίον της Τεχεράνης, καθώς η Τουρκία πολεμάει σήμερα τους παρακρατικούς της Χεζμπολά στο Ιντλίμπ.

Τα ανωτέρω, και κυρίως τα συμπεράσματα από τις συναντήσεις στο Κογκρέσο, έχουν καταγραφεί μέσω άρθρων και δημοσίων ομιλιών εδώ και έναν χρόνο.

Παρατηρώντας λοιπόν τον εφησυχασμό και την κυβερνητική αδράνεια, η οποία θυμίζει την προ υπογραφής τουρκολιβυκού μνημονίου εποχή, διερωτώμαι εάν η ελληνική πολιτεία προετοιμάζεται για την μετά Ερντογάν εποχή; Και αν ναι, πώς;

Επειδή λίγο πολύ, την απάντηση στα ανωτέρω ερωτήματα την γνωρίζουν οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, ας δούμε τις τεράστιες ευκαιρίες που έχει το Ελληνικό κράτος να αλλάξει τις ισορροπίες, και τις εξίσου τεράστιες ευθύνες που θα έχουν οι πολιτικοί ιθύνοντες, αν επιλέξουν να παραμείνουν αδρανείς.

Υπάρχουν αμέτρητες οργανώσεις, ιδρύματα και ινστιτούτα τα οποία παρακολουθούν τις ασυδοσίες της γείτονος και ιδιαίτερα τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για παράδειγμα το Γερμανικό ίδρυμα Bertelsmann, κατέταξε προσφάτως την Τουρκία για πρώτη φορά στις αυταρχικές χώρες. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε ένας τέτοιος φορέας. Είναι αδιανόητο το γιατί η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και δέχεται τη μερίδα του λέοντος της τουρκικής επιθετικότητας, δεν έχει ιδρύσει έναν φορέα για να καταδεικνύει την παραβατικότητα και το εγκληματικό ποιόν της γείτονος. Επιπροσθέτως, οι ελληνικοί φορείς που πρέπει άμεσα να συσταθούν, οφείλουν να αναδεικνύουν διαρκώς, συγκριτικά και αναλυτικά, την διαχρονικότητα των τουρκικών εγκλημάτων, από τα Σεπτεμβριανά και τις απελάσεις των Ελλήνων της Πόλης, μέχρι την εισβολή του ’74 (κατάσταση που συνεχίζεται έως και σήμερα) και τα εγκλήματα κατά της κουρδικής μειονότητας που επίσης προηγούνται του προέδρου Ερντογάν στην Τουρκία. Για παράδειγμα, η πρόσφατη απόπειρα Τούρκου να κάψει εκκλησία των Αρμενίων στην Κωνσταντινούπολη, αποτελεί λογική συνέχεια των λεηλασιών του ολοκληρωτικού τουρκικού κράτος, εις βάρος των χριστιανικών εκκλησιών, οι οποίες συνεχίζονται μεθοδικά, μέχρι και σήμερα στα κατεχόμενα.

Στη συνέχεια η χώρα μας έχει το ιστορικό χρέος να αξιοποιήσει τις καταδίκες της Τουρκίας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου (όπως την καταδικαστική απόφαση του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου για την παράνομη σύλληψη του Κούρδου πολιτικού Ντεμιρτάς, αλλά και άλλες υποθέσεις), πιέζοντας μέσω αυτών το Συμβούλιο της Ευρώπης, μέλος του οποίου είναι και η γειτονική μας χώρα, να καταδικάσει με τη σειρά του την Τουρκία, αποβάλλοντάς την πάραυτα από τις τάξεις του. Η παραπομπή στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο με επακόλουθη αποπομπή από το Συμβούλιο της Ευρώπης, χρησιμοποιήθηκε μάλιστα το 1969 από τις Σουηδία, Νορβηγία, Δανία και Ολλανδία εναντίον του ελληνικού δικτατορικού καθεστώτος, εξαναγκάζοντας την τότε χουντική «κυβέρνηση», να απομακρύνει την Ελλάδα από μέλος του Συμβουλίου. Ας πάρουμε λοιπόν τα μαθήματα του παρελθόντος και ας τα αξιοποιήσουμε για το καλό της ανθρωπότητας, αλλά και της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή.

Και βέβαια τέλος, το Ελληνικό κράτος είναι υποχρεωμένο, έναντι των Ποντίων, Μικρασιατών και λοιπών πολιτών του, έναντι των μειονοτήτων που μέχρι και σήμερα γίνονται θύματα της τουρκικής γενοκτονικής πολιτικής, και έναντι ολόκληρης της ανθρωπότητας που θέλει να γιατρέψει και να αποτρέψει τα εγκλήματα του παρελθόντος, να πιέσει με κάθε τρόπο και σε κάθε βαθμό, σε κάθε τόνο και με κάθε ένδικο μέσο, διαρκώς και αδιαλείπτως, την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Πρόκειται για ένα φρικτό και αποτρόπαιο έγκλημα των Οθωμανών, το οποίο λόγω της κρατικής συνέχειας, υιοθετείται πλήρως από το σύγχρονο τουρκικό κράτος, και θα συνεχίζει να διαπράττεται μέχρι εμείς, με την αρωγή της διεθνούς κοινότητας, να βάλουμε τέλος στις ασυδοσίες της σύγχρονης Τουρκίας.

Αυτές είναι λίγες μόνο ιδέες για την Ελληνική κυβέρνηση, έτσι ώστε να θέσει τις βάσεις για τη διαχείριση της μετά Ερντογάν εποχής, έχοντας αποσυνδέσει τον εγκληματικό χαρακτήρα της Τουρκίας από το πρόσωπο του νυν προέδρου της, και αναδείξει την αληθή διαχρονικότητα της παραβατικότητας της γείτονος, με τα επακόλουθα διεθνή και αποφασιστικά μέτρα που πρέπει να ληφθούν εναντίον της.

Η Ελλάδα έχει πληγεί πολλές φορές στο παρελθόν από την αναβλητικότητα, την αδράνεια και την αδιαφορία των κυβερνώντων. Αυτή την φορά η πολιτεία, αν θέλει να σέβεται τον εαυτό της, οφείλει να δράσει και να προλάβει τις εξελίξεις. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες και δεν θα υπάρξουν άλλες ευκαιρίες.

Οι πολιτικοί θα αναλάβουν τις ευθύνες τους.