Χθες, 07/12/2019, σε μια εξαιρετικά λιτή και συγκινητική τελετή, πραγματοποιήθηκε η εξόδιος ακολουθία του Αντιστράτηγου Γεωργίου Παπαλαμπρίδη, ο οποίος σκοτώθηκε από τουρκικά πυρά στις 22/07/1974, υπερασπιζόμενος τα Κυπριακά εδάφη από τον Οθωμανό επιβουλέα.

Τα οστά του, τα 3 οστά που βρέθηκαν, ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του DNA 45 χρόνια μετά και επέτρεψαν πλέον την κανονική ταφή του.

Ο Παπαλαμπρίδης έδωσε τη ζωή του για την Πατρίδα σε ηλικία 28 μόλις ετών. Από χθες αναπαύεται στην αγκαλιά της Ελληνικής Γης, στο Κοιμητήριο του Παπάγου.

Αποδόθηκαν οι προβλεπόμενες τιμές από Λόχο Υποψηφίων Εφέδρων Αξιωματικών Τεθωρακισμένων και τη Στρατιωτική Μουσική.

Εξαιρετικοί όλοι οι επικήδειοι, ιδιαίτερης σημασίας ωστόσο η χειρονομία του Ταξιάρχου εα, συμμαθητή και συμπολεμιστή του Ήρωα, από τους τελευταίους που τον είδαν ζωντανό, ο οποίος έδωσε στον Φίλο του χώμα από την Κυπριακή Γη, χώμα που «προόριζε για τον εαυτό του».

Ιδιαίτερα συγκινητικοί οι επικήδειοι του στρατιώτη του Λόχου του Παπαλαμπρίδη, καθώς και του Υποδιοικητή του Λόχου του. Είναι φοβερό συναίσθημα να βλέπεις όλες και όλους τους παρισταμένους να μην μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους.

Συγχαρητήρια στον Δήμος Παπάγου Χολαργού – Municipality of Papagou Xolargou και στον Δήμαρχο Ηλίας Αποστολόπουλος (Apostolopoulos Ilias). Ενήργησε όπως όφειλε!

Θλιβερή παραφωνία: Η μικρή σχετικά συμμετοχή του κόσμου. Έπρεπε να υπάρχει «το αδιαχώρητο» στο Κοιμητήριο. Το χρωστάγαμε οι Έλληνες στον νεκρό.

Θλιβερή παραφωνία: Η παντελής απουσία εν ενεργεία πολιτικών όλων των πολιτικών παρατάξεων. Τι ήταν άλλωστε ο νεκρός; Μην ήταν celebrity; Μην ήταν «περιθωριακός»; Όχι, όχι, ήταν απλά ένας Ήρωας, ένας Αξιωματικός που σκοτώθηκε πολεμώντας για την Ελλάδα, και του οποίου 3 μόλις οστά βρέθηκαν μετά από 45 ολόκληρα χρόνια. Αυτά κηδέψαμε χθες!

Θλιβερή παραφωνία: Η υποτονική αριθμητικά συμμετοχή των εκπροσώπων των Ενόπλων Δυνάμεων. Ήταν σύμφωνη με τα προβλεπόμενα στον σχετικό Διακλαδικό Κανονισμό, ο οποίος ωστόσο δεν έχει προβλέψει τέτοιες «ιδιαίτερες περιπτώσεις». Ο Παπαλαμπρίδης δεν σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα από υπερβολική ταχύτητα. Σκοτώθηκε τηρώντας τον όρκο του. Σκοτώθηκε πολεμώντας για την Ελλάδα. Χθες έπρεπε όλοι οι Ανώτατοι αξιωματικοί του λεκανοπεδίου και μεγάλος αριθμός από τους μικρότερους, να βρίσκονται στο Κοιμητήριο Παπάγου. Η παρουσία σε τέτοιες κηδείες τιμά, εμπνέει, διδάσκει, εμψυχώνει. Χαμηλά έως μηδενικά αντανακλαστικά από τη στρατιωτική ηγεσία. Εξαίρεση αποτελεί ο «Παπαγιώτης – Χολαργιώτης» διοικητής Στρατιάς Αντιστράτηγος Κων. Φλώρος Kostas Floros, ο οποίος τίμησε με την παρουσία του τον νεκρό.

Θλιβερή παραφωνία: Η παντελής απουσία του Τύπου. Ούτε μια κάμερα, ούτε ένας ρεπόρτερ, ούτε μια αναφορά στα δελτία ειδήσεων (ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη αν κάποιο κανάλι ανέφερε κάτι και δεν το αντιλήφθηκα).

Ηθικό δίδαγμα. Μπες να κλέψεις, πήγαινε να διαδηλώσεις, να εκδηλώσεις την αντίδρασή σου στο «σύστημα». Αρκεί να είσαι «τυχερός» (τονίζω ότι είμαι κάθετα αντίθετος σε κάθε απώλεια ανθρώπινης ζωής) και το θέμα να «πουλάει». Τότε καθίστασαι ήρωας, όλα τα κανάλια είναι στην κηδεία σου εκεί και ακολουθούν διαδηλώσεις και εκδηλώσεις αναρίθμητες.

Ουδείς δυστυχώς κατανόησε ποτέ, ότι προϋπόθεση για να διαδηλώνει κανείς, για να εκφράζεται ελεύθερα, για να…, για να …. , αποτελεί η θυσία παλληκαριών όπως ο Παπαλαμπρίδης, που έφυγε στα 28 του χρόνια, χωρίς να προλάβει να εκπληρώσει τα δικά του όνειρα, εκτός από αυτό της άδολης θυσίας.

Ηθικό δίδαγμα. Αν συμμετάσχεις σε πολεμικές επιχειρήσεις και τηρήσεις τον όρκο σου, αν σε σκοτώσει χέρι Τούρκου, τότε τι; Τότε δυστυχώς «δεν τρέχει τίποτα», πιθανώς μετά από 45 χρόνια θα βρουν ό, τι απόμεινε από σένα, και στην τελευταία σου κατοικία θα σε συνοδεύσουν οι συγγενείς σου και μια – δύο εκατοντάδες «γραφικοί» και «ονειροπόλοι» συμπολίτες σου. Διαδηλώσεις και εκδηλώσεις; Καμία!

Περιμένω τους καθηγητές που οδηγούσαν τους μαθητές τους έξω από τα αστυνομικά τμήματα για να τα πετροβολήσουν, να οδηγήσουν τους μαθητές τους στο Κοιμητήριο Παπάγου, στον τάφο του Ήρωα Παπαλαμπρίδη, για να αφήσουν ένα λουλούδι, να «δουν» από κοντά έναν «σύγχρονο» ήρωα, να καταλάβουν τι σημαίνει Καθήκον, Πατρίδα, Όρκος, Θυσία.

Περιμένω τους καθηγητές να ζητήσουν το βίντεο με την εξόδιο ακολουθία, για να δείξουν στους μαθητές τους, ότι οι στρατιώτες του Παπαλαμπρίδη, που είχαν την τύχη να επιζήσουν, μετέφεραν το «φέρετρο – οστεοφυλάκιο» του Λοχαγού τους, μετέφεραν το πηλήκιο, το ξίφος και τα παράσημά του.

Περιμένω τους καθηγητές να ζητήσουν το βίντεο με τους επικηδείους, για να βάλουν στους μαθητές τους να ακούσουν τι είπαν οι επιζήσαντες στρατιώτες του Παπαλαμπρίδη.

Όχι για άλλο λόγο, αλλά για να αντιληφθούν το μέγεθος της θυσίας και κυρίως για να αντιληφθούν τους «ισχυρούς» δεσμούς που δημιουργεί, ακόμα και σε αυτές τις τραγικές συνθήκες θανάτου, ο κατά πολλούς «κακός και αποφευκταίος Στρατός».

Μόνο τότε αυτά τα παιδιά, που δυστυχώς είναι παντελώς αποστασιοποιημένα από την Ελληνική Ιστορία, θα είναι σε θέση, αν ποτέ χρειασθεί, και εύχομαι ολόψυχα να μην χρειασθεί, να πολεμήσουν για την Πατρίδα, για τα Ιερά και τα Όσια, για τα δικά τους παιδιά, για να μπορούν τα δικά τους παιδιά να διαδηλώνουν και να εκφράζονται ελεύθερα.

Γιώργος Παπαλαμπρίδης!
Αθάνατος!

Νίκος Πιτσόλης