Στις φθαρμένες αξίες του παρακμάζοντος ελληνισμού είναι και ο πατριωτισμός. Αυτός δοκιμάζεται στο λεγόμενο Σκοπιανό, στο ζήτημα του ονόματος, της ταυτότητας και της γλώσσας των γειτόνων. Στη συνέχεια των κατά τη δεκαετία του 1980 νεοφανών όρων της μαρξίζουσας ιδεολογίας και της προκυψάσης από αυτήν ξύλινης γλώσσας, πρόσφατα ο πατριωτισμός απέκτησε ορισμό ανάμικτο με τη μηδενιστική και τη μαρξιστική ιδεολογία.

Θυμίζω τα λόγια τους: «Στηρίζουμε τη Συμφωνία των Πρεσπών γιατί πιστεύουμε ότι είναι πατριωτικό, διεθνιστικό και δημοκρατικό μας καθήκον». Το «πατριωτικό καθήκον» όσων υπογράφουν τη δήλωση υποστήριξης της Συμφωνίας του Αλέξη Τσίπρα συνδέεται λοιπόν «με το Διεθνιστικό και Δημοκρατικό καθήκον» τους.

Η κυρία Νένα Βενετσάνου, η οποία εφέρετο ότι υπέγραψε τη δήλωση με την οποία εκθειαζόταν η συμφωνία των Πρεσπών, διέψευσε σε πολύ έντονο ύφος ότι την υπέγραψε, και έστειλε ένα πάρθιο βέλος στους συντάκτες και στους φερόμενους ως υπογράψαντες υποστηρικτές της. «Αναρωτιέμαι», έγραψε, «πόσο γνήσιες είναι οι υπογραφές και των υπολοίπων ανθρώπων του πνεύματος και της Τέχνης κάτω από αυτό το κείμενο!». Και έκαμε μιαν έκκληση: «Θα ήθελα να παρακαλέσω όλους όσοι είδαν το όνομά τους χωρίς να έχουν υπογράψει, να το δημοσιοποιήσουν. Είναι σοβαρό».

Κατά τις πληροφορίες μας ουδείς από όσους φέρονται ότι υπέγραψαν γνώριζε και ενέκρινε τη δήλωση. Μακάρι η πληροφορία μου να είναι ανακριβής. Όμως το γεγονός είναι ότι πλην δύο ακόμη καλλιτεχνών, ΟΥΔΕΙΣ άλλος θέλησε να απαντήσει στην έκκληση της Νένας Βενετσάνου και να πει την αλήθεια, ότι ναι την γνώριζε και την υπέγραψε, ή ότι δεν την γνώριζε και κακώς έβαλαν το όνομά του. Διερωτώμαι με τη σειρά μου. ΠΑΝΩ από την εντιμότητα και την ακεραιότητα, τις οποίες αναφέρει η Ν. Βενετσάνου ως αξίες που πρέπει να διέπουν κάθε πολίτη και ιδιαίτερα κάθε καλλιτέχνη και διανοούμενο, είναι το «τσουβάλιασμά» του σε μια μαζική και εν αγνοία του δήλωση, εν ονόματι του κομματικού ή/και του προσωπικού του συμφέροντος;…

Ο πατριωτισμός δεν έχει προσδιορισμούς, επιθετικούς ή άλλους. Δεν συγχέεται με τον «πολιτικό ρεαλισμό», ούτε με τον Σουν Τσου. Ο πατριωτισμός είναι συνείδηση, ψυχή, θυσία, ανεξάρτητα από την ισχύ τού απέναντι. Ο πατριωτισμός είναι αγάπη και απορρίπτει το μίσος που καλλιεργεί ο εθνικισμός, αλλά ούτε και νοθεύεται από το διεθνισμό και τον κοσμοπολιτισμό. Αυτός ο πατριωτισμός στον ελληνισμό προσωποποιήθηκε από τον Λεωνίδα και τον Κυναίγειρο έως τον Διάκο και τον Παπαφλέσσα, έως τον Παύλο Μελά, τον Δαβάκη και τον Σολωμού. Από πατριωτισμό ήταν πλημμυρισμένη η ψυχή του Καποδίστρια, που εγκατέλειψε υψηλές θέσεις και ανέσεις για να υπηρετήσει την πατρίδα του και να θυσιασθεί γι’ αυτήν. Όμως στον ελληνισμό υπάρχουν πάντα οι τύποι Αρχίλοχου του Πάριου, αυτοί που αρνούνται τον πατριωτισμό ως αξία που εμπνέει και προτιμάνε την ωφελιμιστική και ιδεολογική θεώρηση της πατρίδας.

Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος

http://www.pontos-news.gr/article/183939/o-patriotismos-kai-i-aristeri-inteligkentsia