Αφορμή για αυτό το κείμενο στάθηκε το άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Liberal με τίτλο “Η «δίαιτα του Μαδούρο»: 3 στους 4 Βενεζουελάνους έχασαν τουλάχιστον 9 κιλά το 2016” αφού συνειδητοποίησα ότι όσο τραγικά και να φαίνονται τα στατιστικά της έρευνας που αναφέρονται στο άρθρο, η πραγματικότητα που βιώνουμε εδώ στο Καράκας αλλά και σε όλη την Βενεζουέλα έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όρια ενός δυστοπικού εφιάλτη. Δεν είναι τα 9 κιλά που έχουν χάσει 3 στους 4 βενεζολάνους σαν νούμερα αρκετά να περιγράψουν την εικόνα που αντικρίζουμε ανοίγοντας καθημερινά την πόρτα του διαμερίσματος μας για να βγούμε στον δρόμο η ακόμα χειρότερα μέσα στο ίδιο μας το σπίτι.

Οι άνθρωποι που αντικρίζω καθημερινά να λιώνουν, να εξαφανίζονται μέσα στα ρούχα τους, είναι οι γείτονές μου, οι φίλοι μου, οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι στην καθημερινότητά μου, είναι η γυναίκα μου, είναι η κόρη μου είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Ο καθένας το παλεύει όπως μπορεί αντιμέτωπος με τις τεράστιες ελλείψεις προϊόντων βασικής διαβίωσης και πραγματικά, αν και βλέπω το αποτέλεσμα του υποσιτισμού στα σώματα και τα μάτια χιλιάδων ανθρώπων καθημερινά, δεν έχω την παραμικρή ιδέα πώς είναι δυνατή η επιβίωση κάτω από αυτές τις συνθήκες των ανθρώπων του βασικού μισθού των 43.000 μπολίβαρ, όταν μια φρατζόλα ψωμί κοστίζει 2000 μπολίβαρ, μισό κιλό κίτρινο τυρί 8000 μπολίβαρ ή ένα κοτόπουλο αν και όταν το βρείς 6000 μπολίβαρ το κιλό. Σαν άνθρωπος πρέπει να πλυθείς. Χρειάζεσαι σαπούνι για το σώμα σου, προϊόντα για να καθαρίσεις τα ρούχα σου και το σπιτικό σου, φάρμακα που κοστίζουν μια περιουσία και το 80% δεν υπάρχει στα ράφια των φαρμακείων.

Για τη συνέχεια Liberal