Διαβάζοντας κάποιος το μυθιστόρημα του Μέλιου Πίτσια, «Το τελευταίο δείπνο στη Μύρνα», που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ, διαπιστώνει αμέσως, από τις πρώτες σελίδες, ότι πράγματι η αυθεντική λογοτεχνία που τόσο κακοποιείται τα τελευταία χρόνια επιστρέφει μέσα στο βιβλίο αυτό. Έτσι άλλωστε δικαιώνεται ο ρόλος της στη διαμόρφωση του πολιτισμού. Η θεματολογία και η γλώσσα που είναι γραμμένο το μυθιστόρημα, επιβεβαιώνουν απόλυτα την παραπάνω διαπίστωση.

Στο βιβλίο περιγράφεται με μεγάλη μαεστρία, μια εποχή και ένας χώρος που ζήσαμε, αγαπήσαμε πολύ και νοσταλγούμε πάντα, ένας κόσμο που έφυγε, αλλά δεν πρέπει να επιτρέψουμε να ξεχαστεί. Έχουμε ηθική και εθνική υποχρέωση απέναντι και σ’ αυτούς που έζησαν στον τόπο αυτό και τον υπερασπίστηκαν με σθένος.  Έχουμε καθήκον σ’ αυτούς που έφυγαν, αλλά και υποχρέωση να ενημερώσουμε  αυτούς που θα έρθουν στο μέλλον.